Dorian de la Fosse | vrijdag 27 Dec 2019, 15:44

Een familieuitje in gevaarlijke omgevingen. Klinkt dat goed? Lees dan hier de review.

Gespeeld op Xbox One X

Children of Morta is een rogue-like dungeon crawler in een pixelart-stijl. Qua gameplay is de game niet erg revolutionair, maar de vernieuwing zit hem in een ander aspect: de band die de personages met elkaar hebben.

Corruptie is overal

In Children of Morta staat familie centraal. De game zelf is een dungeon crawler waarin je dungeon na dungeon afstruint om de geesten te ontwaken die je kunnen helpen de Corruption tegen te gaan. De Corruption is, zoals te zien in de eerste cutscene van de game, overal en het is aan de familie Bergson om hun land en de hele wereld te redden van deze plaag.

De familie Bergson heeft een groot landhuis, waarin bijna alle familieleden wonen. Niet iedereen is speelbaar, dit zijn er zes in totaal, maar de andere familieleden dragen bij op hun eigen manier, door bijvoorbeeld wapens en skills te upgraden. Al met al is het een drukke bedoening.

Verandering van spijs doet vechten

Zoals hierboven vermeld zijn er zes verschillende familieleden die je kunt besturen. Aan het begin zijn dit er twee, vader John en zijn oudste dochter Linda. Gedurende de eerste helft van de game sluiten de andere vier leden zich aan. Ieder familielid heeft zijn of haar eigen specialiteit en speelstijl. Zo gebruikt Linda een pijl en boog, terwijl Joey gebruik maakt van een hamer. Dit zorgt voor de nodige variatie in de game en dat houdt de ervaring leuk. Persoonlijk vind ik het alleen jammer dat er geen goede balans is tussen de melee en ranged characters. De verhouding is vier melee tegenover twee ranged. Dit is jammer, omdat ik het meeste gebruik heb gemaakt van de ranged characters, omdat de meeste vijanden en bazen zijn ingesteld op close combat. Begrijp me niet verkeerd, de game wordt zeker niet makkelijker als je alles op afstand doet, maar je krijgt wel meer tijd en ruimte om je eigen tactiek toe te passen zonder dat je door de hele arena wordt gesmeten.

De dungeons zijn ook een reden om de game te blijven spelen. De bazen die je tegenkomt zijn onvergeeflijk en je zal regelmatig het onderspit delven, maar elke keer dat je een dungeon betreed is er weer een nieuwe route gegenereerd. Dit zorgt ervoor dat elke dungeon elke keer weer als nieuw aanvoelt. De game dwingt je ook (tot zekere hoogte) om gebruik te maken van verschillende personages. Als je een personage te vaak achter elkaar gebruikt dan krijgt deze een status genaamd corruption fatigue. Dit houdt in dat als je gebruik wil blijven maken van dit personage dat je rekening moet houden met een vermindering van hun levensbalk, tot ze de tijd hebben gekregen om te herstellen. Ze herstellen alleen als je ze niet gebruikt. Dit is een leuke feature die het gebruik van andere personages aanmoedigt.

Baas in eigen dungeon

Doordat de dungeons continu opnieuw worden gegenereerd als je ze betreedt zit er een vorm van vernieuwing in. Maar wat niet verandert in de dungeons zijn de bazen. Om de bazen te bereiken heb je een aardige reis voor de boeg, maar ze verslaan is een andere tak van sport. Je sterft regelmatig, maar dit gebeurt nooit oneerlijk. In de sommige gevallen moet je eerst het aanvalspatroon van de baas doorhebben voordat je ze kunt verslaan, maar de meeste deaths worden veroorzaakt doordat je onder niveau bent. En daarin zit de eerste tegenvaller van de game. Om goed mee te kunnen met de dungeons die je opent moet je heel veel grinden. En zoals altijd met grinden gaat dit op den duur vervelen. Toegegeven; het duurde langer dan normaal dankzij de dynamische dungeons, maar zelfs dat is niet genoeg om het continu interessant te houden. Als je eenmaal een degelijk level hebt bereikt dan is dat nog geen garantie voor een makkelijke overwinning. De bazen in Children of Morta zijn indrukwekkend en elk gevecht is een uitdaging. Om de gevechten enigszins makkelijker te maken kan je tijdens het verkennen buffs in de dungeons vinden. Deze zijn tijdelijk of permanent, en kunnen bijvoorbeeld een extra aanval zijn of een passieve healing ability. Het is leuk om te experimenteren met verschillende buffs, maar je moet er wel rekening mee houden dat je elke keer nieuwe buffs moet zoeken als je de dungeon opnieuw betreedt.

De combat mechanics van Children of Morta zijn sowieso dik in orde. In eerste instantie lijkt het beperkt, omdat elk personage maar drie basisvaardigheden heeft, waarvan er één meestal verdedigend is. Dit is echter voldoende om je reis door de diverse dungeons dragelijk te maken. Naast de buffs die je kan verzamelen zijn er ook nog vaardigheden die de hele familie beïnvloeden. Het loont dus om de skilltrees van alle personages te upgraden als je de kans hebt. Voor de rest is het vechten precies wat je er van zou verwachten. Er zijn hordes vijanden die op je afkomen waar jij korte metten mee moet maken. Dit hoef je gelukkig niet alleen te doen, de game beschikt namelijk over een coöperatieve modus, en dat is een leuke toevoeging. Het probleem daarvan is alleen dat de game zich aanpast op het aantal spelers, waardoor alles dus nog een tandje moeilijker wordt. Persoonlijk gaf ik de voorkeur aan de singleplayer-modus, maar dit had er vooral mee te maken dat ik me ergerde aan het gebrek aan support vanuit mijn medespeler.

Het visuele aspect

Ondanks dat het verhaal van de game nogal standaard is, wordt het leuk in kaart gebracht. De familie zelf praat niet, maar het hele verhaal en alle gebeurtenissen worden verteld door een verteller. Tijdens de game zijn er ook diverse sidequests die kunt doen. Zo kan je de familie uitbreiden door bijvoorbeeld een wolf te vinden in de grot. Maar daarnaast zijn er ook nog random gebeurtenissen in de dungeons zoals het bevrijden van merchants, waarna je nieuwe items kunt aanschaffen. De ontwikkelaar heeft duidelijk zijn best gedaan om je bezig te houden met de game. Grafisch ziet de game er gelikt uit. Zelf ben ik absoluut geen fan van pixelart, maar Children of Morta is goed in elkaar gezet. De omgevingen zijn duister, maar toch gevarieerd. Vijanden zien er prima uit en ook de bazen hebben vooraan gestaan toen ze pixels uitdeelden. De omgevingen zelf leven ook, zo zie je bijvoorbeeld de planten bewegen. Op het geluid van de game is er weinig aan te merken, de soundtrack is prima en de narrator heeft ook een stem die bij het geheel past. Dit hebben we wel eens anders gezien.