Dorian de la Fosse | woensdag 28 Jun 2023, 22:25

Lees hier de review van dit langverwachte vervolg!

Gespeeld op Xbox Series S. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Tien jaar is een lange tijd voor een game om in ontwikkeling te zijn. Toch is dit de tijd die ontwikkelaar Deep Silver nodig had om een vervolg te maken op het unieke en populaire Dead Island en Dead Island Riptide. Dit keer zijn de zombies echter afgereisd naar Los Angeles, door de overlevenden nu bestempeld als Hell-A (speling op L.A.), in plaats van een tropisch resort. Kan deze beroemde locatie zorgen voor de charme die het eiland resort ook had?

Welcome to Hell-A

In Dead Island 2 speel je als één van de overlevenden van een vliegtuigongeluk. Zoals je gewend bent van de serie krijg je de keuze uit een diverse cast aan personages waarmee je de game kunt doorlopen. Ieder personage heeft zijn of haar eigen statistieken en speciale vaardigheden om de ervaring zo uniek mogelijk te maken. Na lang overwegen heb ik gekozen om als Amy te spelen, een atletisch personage met een beenprothese, die het vooral moet hebben van haar snelheid omdat haar levensbalk en toughness aan het begin erg laag zijn. Een zogeheten glazen kanon. Is snelheid minder belangrijk voor jou dan heb je bijvoorbeeld ook de mogelijkheid om te kiezen voor één van de vijf andere personages zoals Jacob, die volledig draait op het aanbrengen van kritieke schade en hier ook positieve effecten voor terug krijgt. Elk van de zes personages heeft een eigen achtergrondverhaal en unieke dialogen die er voor zorgen dat het spelen met verschillende personages altijd fris aanvoelt.

Ondanks de verschillen in personages zijn de missies nagenoeg hetzelfde. Jouw personage vindt een huis met overlevenden en het is de bedoeling iedereen te evacueren. Al erg vroeg in de game kom je er echter achter dat jouw personage immuun is voor het virus dat de uitbraak veroorzaakt en dat jij potentieel kan dienen als wandelend tegengif. Geen heel origineel verhaal dus, maar dat verwachten we ook niet van een titel als deze. In Dead Island draait het namelijk om hele andere dingen: Gameplay.

Hakken, zagen en schieten

Op het gebied van gameplay zit je veelal goed met deze game. Er is een grote variatie aan wapens en diverse upgrades die je toe kunt passen. Zo had ik een knots voorzien van een upgrade waarmee hij het bleeding status effect aanbracht op vijanden, wat niet alleen zorgde voor een sterker en efficiënter wapen, maar ook voor een cooler uitziend wapen. Uiteraard zijn er ook diverse vuurwapens aanwezig waarmee je het gevecht naar de vijand kan brengen en de zogeheten gunplay is goed, maar veel minder bevredigend dan een zombie volledig aan gort slaan met een elektrische katana. Naast wapens zijn er ook diverse skill cards waarmee je jouw personage kunt versterken. Zo ontgrendel je gedurende het verhaal diverse kaarten, zoals de mogelijkheid om te verdedigen of te ontwijken. Deze kaarten zijn standaard voor elk personage, maar er zijn ook personage specifieke kaarten. Zo krijgt Amy bijvoorbeeld de mogelijkheid om haar gezondheid te herstellen na het uitvoeren van een perfecte ontwijkingsmanoeuvre. Deze kaarten zijn vrij te wisselen zodra je ze ontgrendeld hebt, dus er is genoeg variatie. Dit is ook een leuk alternatief voor het veelgebruikte skill tree systeem.

Het gros van de tijd die je spendeert in Hell-A ben je bezig met het afslachten van zombies. Alle bekende varianten komen voorbij. Zo heb je de shamblers, de trage, zwakke zombies die een erg kleine dreiging zijn of een zombie die continu een giftig goedje afvuurt op alles en iedereen in de buurt. Elke zombie kent ook één of meer varianten, zoals bijvoorbeeld een normale zombie met een bommenvest die ontsteekt zodra je hem aanraakt. Al met al valt er genoeg te hakken en zagen, maar uiteindelijk komt toch het moment dat je het zat wordt om maar alles wat in je weg staat koud(er) te maken. Dankzij het verhaal en de zijmissies ben je veel aan het backtracken en op den duur wil je gewoon zo snel mogelijk van punt A naar punt B bewegen om de missie maar te kunnen voltooien. Tijdens het spelen van de multiplayer was dit gevoel minder, omdat ik een groepje had waarmee we lol maakten en lekker los gingen op onze doelwitten. Het is daarom ook aan te raden om de game volledig in multiplayer te spelen als je die mogelijkheid hebt, zo voorkom je ook de frustratie die sommige baasgevechten veroorzaken, omdat je dan kan respawnen zonder dat je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Tenzij iedereen dood gaat natuurlijk.

Zonnig en grimmig

Er is uiteraard ook nog wat te vertellen op audiovisueel gebied. Zo is de setting van L.A. op zich een goede keuze, maar veel van de gebouwen lijken op elkaar en ze hebben nagenoeg dezelfde interne lay-out op een aantal unieke locaties na. Grafisch valt er weinig te klagen. Het spel ziet er goed uit en draait erg soepel op de Series X. Ik heb geen framedrops opgemerkt. Er zit veel liefde in het grafische gedeelte wat je ook terug ziet aan de manier waarop je schade aanricht op zombies. Je kunt letterlijk al het vlees van een dode zombie (je begrijpt wat ik bedoel) af slaan, al met al is het schademodel dus erg gedetailleerd.

Qua geluid is de algehele ervaring prima. De game zit vol kreunende en schreeuwende zombies en er valt weinig aan te merken op die geluidseffecten. De stemacteurs variëren echter heel erg van kwaliteit. Er zitten hele goede tussen, voornamelijk voor personages uit het verhaal, maar ook wat minder goede. Dit merk je vooral als je zijmissies doet, waar voice acting toch wat minder de boventoon voert. De muziek is, afhankelijk van de situatie, spannend en opzwepend en past ook in het algehele plaatje.