Dorian de la Fosse | vrijdag 15 Mrt 2019, 12:00

De legendarische duiveljager maakt eindelijk zijn terugkeer. Hoe pakt dit uit? Lees de review hier.

Gespeeld op Xbox One X

Ruim tien jaar na het laatste deel mogen we eindelijk weer verder met het verhaal van Dante en Nero, de helden van Devil May Cry. De game heeft veel goed te maken na de release van de matig ontvangen reboot DMC Devil May Cry. Xboxworld heeft zich voor jullie in de onderwereld gestort om te kijken of er nog wat te halen valt.

Devil Bringer

Devil May Cry 5 (DMCV) speelt zich vijf jaar na deel 4 af, waar we kennis maakten met Nero. Nero is een jongen met een speciale connectie met de Yamato, één van de legendarische zwaarden van Sparda, de vader van Dante. Dit keer heeft Nero zijn eigen Devil Hunter-bureau opgericht, dat huist in een busje met het Devil May Cry-logo. Deze heeft hij heeft gekregen van Dante, en is hij ingeschakeld door de mysterieuze V om Dante te helpen de nieuwe koning van de onderwereld te stoppen. Nero twijfelde geen moment om met V mee te gaan, ondanks zijn mysterieuze oorsprong. Dit heeft alles te maken met het verlies van zijn Devil Bringer, Nero’s rechterhand waar de Yamato in verborgen zat na de dood van Vergil. Vlak voor het avontuur wordt zijn rechterhand afgehakt door een duister figuur, waarna hij vlucht en Nero al bloedend achterlaat in de garage. In rap tempo bereiken V en Nero de troon van de nieuwe demonenkoning Urizen. Vanaf hier begint het verhaal van DMCV. Volg je het nog?

Het verhaal van DMCV focust zich op drie speelbare personages: Dante, Nero en V. Ze hebben ieder een andere band met Urizen en gedurende het verhaal kom je achter de motieven van de personages om het tegen hem op te nemen. Qua verhaal sluit het helaas niet naadloos aan op deel 4. Er zijn hier en daar wat gaten die opgevuld worden door andere media, in dit geval een boek. Op zich is dit jammer, maar het is niet de eerste keer dat dit gebeurt bij een deel in de reeks. Ondanks alles proberen ze het bij Capcom toch om je mee te nemen in het huidige verhaal van DMCV en dat lukt ze redelijk, al gaat het soms wel erg snel. Ook ziet de game er beter uit dan ooit tevoren dankzij de RE Engine; over het beeld en geluid in het spel is verder weinig kritiek te leveren. Het ziet er allemaal strak uit, en alle effecten klinken goed. Ook de muziek klinkt prima bij de actie die je op je scherm ziet.

Super Sexy Style

Zoals we gewend zijn van de Devil May Cry-reeks zit dit deel ook weer boordevol hack ’n slash actie. Er zijn tal van demonen om op los te hakken en elk van de drie hoofdfiguren doet dat op zijn eigen manier. Nero moet compenseren voor het verliezen van zijn rechterarm en doet dat door middel van “Devil Breakers”, mechanische armen gemaakt door zijn monteur Nico. Elke Devil Breaker heeft zijn eigen effect, denk bijvoorbeeld aan een zweep of een elektrische puls. Naast zijn Devil Breakers maakt Nero ook nog steeds gebruik van zijn Red Queen en Blue Rose, zijn zwaard en revolver waar hij weer de ene na de andere combo mee uitvoert. Dante beschikt wederom over vier verschillende stijlen: Gunslinger, Swordmaster, Royal Guard en Trickster. Iedere stijl geeft de B knop een andere functie. Als Swordmaster kan hij bijvoorbeeld extra combo’s uitvoeren met zijn melee wapens en met Trickster wordt hij behendiger en kan hij extra ontwijkingsmanoeuvres uitvoeren. Daarnaast zijn Ebony, Ivory en Rebellion ook weer van de partij, samen met andere Devil Arms die Dante verkrijgt tijdens zijn reis. V is het meest uniek in zijn vechtstijl. In tegenstelling tot Dante en Nero vecht V niet zelf. Hij heeft de beschikking over drie demonen die voor hem vechten waardoor hij zelf op afstand kan blijven tot het moment dat zijn tegenstanders sterven. Dan moet hij dichtbij komen om het af te maken aangezien zijn demonen dat niet kunnen. Hij heeft Griffon, een vogel met vaardigheden voor afstandsaanvallen, Shadow, een schaduwpanter die van dichtbij vecht en de onverwoestbare Nightmare, een golem die super sterk is, maar die niet lang op het veld kan blijven. Deze drie zouden voor doorgewinterde DMC spelers geen vreemden moeten zijn, aangezien ze zijn gebaseerd op demonen uit het eerste deel.

Gedurende het verhaal wissel je telkens tussen de drie personages en ondanks hun verschillen in vechtstijlen is er één ding wat niet verschilt: de stijlmeter. Zoals we gewend zijn worden je gevechten beoordeeld gebaseerd op de vaardigheden die je laat zien. De beoordeling loopt van D tot aan SSS, waarvan de laatste natuurlijk het hoogste is. Deze beoordeling is van belang voor de beloningen die je ontvangt aan het einde van de levels. Hoe hoger je beoordeling, hoe meer Red Orbs (in-game valuta) je krijgt. Die red orbs kunnen vervolgens weer uitgegeven worden aan nieuw vaardigheden, Devil Breakers of items. Als je heel snel wil upgraden is er de mogelijkheid om red orbs aan te schaffen met echt geld (net zoals in de DMC 4 Special Edition), maar dit is eigenlijk niet nodig aangezien je meer dan genoeg orbs vindt in de levels.

Devils May Cry

Een game als DMCV valt of staat bij de gameplay en ik moet zeggen dat dit dik in orde is. Het loopt allemaal soepel en de gevechten zijn een waar genot. De camera zit dit keer ook niet in de weg, dus er is geen reden om niet te genieten van de ijzersterke gameplay. Alles klopt, of het nou combo’s zijn of simpele spronganimaties. Dit maakt het des te leuker om grote groepen vijanden om te leggen. Mocht het zo zijn dat je niet goed bent in combo’s maken, dan is dat ook geen probleem. In DMCV kan je altijd wisselen tussen handmatige en automatische combo’s. Zo kunnen ook de minder ervaren spelers ver komen in de game.

Voor het eerst zit er een vorm van multiplayer in de game. Er zijn bepaalde levels waarin alle drie de personages tegelijk door het level lopen en ieder personage wordt ingevuld door een speler die op dat moment ook dat level speelt. Over het algemeen heb je hier niet heel veel aan, maar het kan voorkomen dat ze je kunnen helpen in een gevecht. Het is allemaal alleen compleet willekeurig, er zit geen uitnodigingssysteem in de game en dat is ook niet onlogisch aangezien niet de gehele game in multiplayer te spelen is. Het is wel een goede manier om de zogeheten “golden orbs” te krijgen, want je wordt aan het einde van het level beoordeeld door je medespelers, waarna je een golden orb kunt krijgen. Deze zijn weer handig om je tot leven te wekken mocht je ooit het loodje leggen. Al met al een leuke toevoeging, maar verder niet echt noodzakelijk.

Alles in drievoud

Het mooiste aan de gameplay is de variatie tussen de personages. Nero heeft een beperkt aantal wapens, maar dankzij zijn Devil Breakers kan hij zijn combo’s op spectaculaire wijze voortzetten. De Red Queen is, net als in deel vier, op te laden waarna er explosies vrijkomen na elke klap met dit zwaard, welke weer extra schade doen aan je tegenstanders. De Blue Rose kan ook weer kogels opladen, waarmee je niet alleen meer schade doet, maar je ook je tegenstander laat wankelen. Zelfs tijdens gevechten kan je deze wapens opladen waardoor je zo effectief mogelijk bent. De grootste uitdaging zit bij Nero dan ook in zijn Devil Breakers. Elk exemplaar heeft verschillende vaardigheden en het kan even duren voordat je doorhebt welke het beste bij jouw stijl passen. Maar het is juist die diepgang die het ook weer leuk maakt.

Dante vecht zoals we dat van hem gewend zijn. Dit keer kan je in totaal vier verschillende pistolen en vier verschillende melee wapens meenemen. Deze kan je met een druk op de knop wisselen, zelfs tijdens gevechten. Zo bouw je de combo’s razendsnel op en je kan als klap op de vuurpijl ook nog eens Dante’s Devil Trigger activeren.  In deze demonische vorm is hij sterker en sneller, en zijn leven herstelt zolang hij een demoon is.

V is het lastigste onder de knie te krijgen en dat heeft vooral te maken met zijn demonen. Hij vecht niet zelf en wordt dus gedwongen achter te blijven en te ontwijken wanneer hij kan. Hij is ook kwetsbaar van dichtbij. Griffon en Shadow hebben beide een knop waarmee ze worden opgeroepen en ze hebben ook hun eigen levensbalk. Als ze tegelijkertijdverslagen zijn, dan ben je weerloos, aangezien je ook voor je beste ontwijkingsmanoeuvres afhankelijk bent van je demonen. Als alles naar god gaat dan kan je V’s Devil Trigger gebruiken om Nightmare op te roepen. Hij is onverwoestbaar en bestookt alle vijanden met zware stoten en laserstralen. Een mooie bijkomstigheid is ook dat hij Griffon en Shadow kan herstellen als ze verslagen zijn. Het kan best lastig zijn om je demons te besturen en te ontwijken en de game zit vol hectische gevechten waarbij je dat toch moet doen. Maar als je de besturing eenmaal onder de knie hebt dan wordt het wel makkelijk om je stijlbeoordeling op SSS te krijgen; veel makkelijker dan met Dante of Nero.

Conclusie

Devil May Cry V staat als een huis. De gameplay is exceptioneel goed voor een game in dit genre, mede door de drie verschillende speelbare figuren, en is voldoende gevarieerd om het interessant te houden. Daar komt ook bij dat we na zoveel jaar eindelijk kunnen zien hoe het verhaal van Dante verder gaat. Het is jammer dat er wat gaten in het verhaal zitten die je op moet vullen met externe media (je zal via andere bronnen informatie moeten inwinnen), maar voor de rest is het verhaal prima te volgen. We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk hebben we weer een goede Devil May Cry-game!