Dorian de la Fosse | dinsdag 2 Sep 2025, 0:45

Lees hier de review van deze action RPG!

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar op Xbox Series S/X.

Er zijn heel veel games die oorlog als onderwerp aansnijden. Het is nu eenmaal een populair onderwerp waar veel verschillende verhalen over zijn te vertellen. In de meerderheid van de games draait het om het neerschieten van vijandelijke soldaten, maar er zitten ook games tussen die meer gericht zijn op het persoonlijke aspect van oorlog. Of de nasleep ervan. Hell is Us is een game die in de laatste categorie valt.

Een constante nachtmerrie

Hell is Us dropt je aan het begin gelijk in een zogeheten verhaal-in-een-verhaal scenario waarin hoofdpersonage Remi vertelt hoe zijn verhaal is begonnen. De game speelt zich af in het fictieve land genaamd Hadea, een land uit elkaar gerukt door oorlog. De setting doet erg denken aan het Oost-Europa van de jaren '90 - denk aan bijvoorbeeld Bosnië en Kosovo in oorlog – en alle vernieling die daarbij kwam kijken. Dit zie je ook in de menu’s, interface en de kleding van de burgers. Hadea is verdeeld tussen twee religies – Sabinians en de Palomists – wat veelal de reden is voor de oorlog. Om alles nog erger te maken zijn er spookachtige monsters verschenen in de buitengebieden en straten van het land. Tussen dit alles probeert Remi zijn weg terug te vinden naar Hadea om zijn familie te vinden.

Het is vanaf het begin duidelijk welk punt Hell is Us probeert te maken. Oorlog is hel en zorgt voor niks anders dan verdriet, maar toch blijft de mens de geschiedenis herhalen. Dit thema is duidelijk gedurende de hele game en het is interessante setting om een game van te maken. Overal om je heen zie je opgeblazen tanks, wegen vol prikkeldraad, loopgraven en allerlei andere zaken die achterblijven na een oorlog. Onderdeel hiervan is ook de bevolking die het heeft overleefd. Je komt in aanraking met mensen van verschillende standen, religieuze achtergronden en zelfs verschillende intenties. Door met deze mensen te praten kom je meer te weten over wat er is gebeurd in de omgeving, en het draagt bij aan de algehele sfeer van de game.

Te veel opties

Ontwikkelaar Rogue Factor geeft de speler enorm veel vrijheid en wat minder sturing. Er is geen kaart aanwezig en er zijn ook geen omgevingsfactoren die je de weg wijzen. In plaats daarvan moet je informatie verzamelen door te spreken met de burgers of door voorwerpen te vinden. Interessant aan de gesprekken is dat deze over het algemeen goed zijn uitgewerkt. Er zijn twee soorten gesprekken die je kunt hebben. Bij de eerste soort zullen de NPC’s continu hun gesprekken herhalen als je tegen ze praat. Hier kan je vaak nuttige informatie uit halen als je goed oplet. De andere vorm is een soort interactie waarbij Remi daadwerkelijk spreekt met de persoon. Je kunt opties kiezen zodat je meer informatie te horen krijgt, maar ook missies ontvangen of zelfs voltooien. Het is alleen jammer dat Remi zelf naast deze gesprekken zelf niet zoveel zegt, waardoor je grotendeels speelt met een stille protagonist.

Het spelen zonder kaart en andere vormen van hulp klinkt als een droom die uitkomt voor hardcore spelers en het is iets dat ik zelf ook toejuichte in de eerste paar uur van de game. Het zet je aan tot nadenken en laat je goed op je omgeving letten. Het werd echter snel vervelend in kerkers, waar je veelal heen en weer moet lopen om puzzels op te lossen of voorwerpen te vinden. Deze kerkers vindt je in verschillende vormen en maten, zoals eeuwenoude tempels of onderzoeksfaciliteiten van de regering. Nu hebben deze kerkers een vaste layout, maar het had fijn geweest om zo nu en dan een kaart te kunnen raadplegen om te kijken welk voorwerp je nu waar moest plaatsen. Al met al zorgde het voor een goede verdeling van uitdaging en lichte frustratie.

Onoverzichtelijk overzicht

Buiten de kerkers blijkt echter al snel dat het gebrek aan een kaart het minste van je problemen is. Je kan door te spreken met anderen zijmissies ontgrendelen – in het spel Good Deeds genaamd – waarvoor je over het algemeen meerdere zones moet doorzoeken en doorkruisen om deze tot een goed einde te brengen. Het menu biedt wel een karig overzicht van de informatie die je hebt verzameld, maar dit is erg onoverzichtelijk. Het zijn allemaal afbeeldingen van lage resolutie die je af moet gaan om de juiste missies te vinden. Daar komt ook nog bij dat de game van je vraagt om heel veel zaken te onthouden, omdat er simpelweg te weinig wordt bijgehouden door de game zelf. Je wordt bijna gedwongen om met pen en papier te spelen, omdat je anders of het overzicht kwijtraakt of zaken vergeet die ergens toch erg belangrijk blijken te zijn. Dit gaat gepaard met het ontbreken van een kaart, dus je kunt je vast voorstellen hoe lang je bezig kunt zijn om de juiste route naar je bestemming te vinden.

Iets waar ik zelf wel over te spreken ben is het gevechtssysteem. Remi heeft de keuze uit verschillende wapens – die je vaak moet vinden in de wereld – en een drone die verschillende handelingen voor hem kan uitvoeren. Hell is Us is een Action RPG, dus dat betekent dat er een grote focus ligt op gevechten. Net zoals in Souls-achtige games heeft Remi een levensbalk en een stamina balk. Als je uithoudingsvermogen op dan kan Remi nog steeds vechten, maar dat gaat allemaal log en traag. Met volle stamina kan hij diverse combo’s uitvoeren, gebaseerd op het gekozen wapen, en ook geavanceerde manoeuvres uitvoeren, zoals pareren. Als Remi wordt geraakt dan krimpt niet alleen zijn levensbalk, maar ook zijn stamina-balk. Het is dus erg belangrijk dat je leert hoe je goed moet vechten, of je moet genoeg genezingsvoorwerpen bij je hebben. Er is ook nog de optie om tijdens gevechten de levensbalk aan te vullen. Telkens als je een tegenstander raakt verschijnt er een lichtgrijze balk. Zodra deze wit wordt druk je op LB om je leven te herstellen. Dit zorgt voor een extra tactische laag tijdens gevechten, maar ook voor extra micromanagement. Deze balans vond ik zelf prima. Het is jammer dat de game niet helemaal kon voorkomen dat de gevechten op den duur meer als werk voelen dan als een game spelen, maar dat gebeurt vaker in spellen van dit type.

Grauw en sfeervol

Over het grafische aspect van Hell is Us kan ik heel kort zijn. Het spel zelf ziet er meer dan prima uit. De omgevingen zijn variërend en het kleurenpalet is goed gekozen. De game is erg grauw, maar alles zit goed in elkaar. Het geluid is ook van een enorm hoog niveau. Vooral de muziek zorgt regelmatig voor kippenvel – op een goede manier – en dat alles draagt bij aan een sfeervolle, grauwe game.

Conclusie

Hell is Us heeft heel veel potentie. De game doet veel zaken goed, zoals de gevechten en de moeilijkheid, maar er zijn ook aardig wat irritatiepuntjes die kunnen zorgen voor frustratie. Vooral het onoverzichtelijke menu. Gelukkig gaat er meer goed dan fout in de game en wellicht is Hell is Us een toekomstige klassieker.