Dorian de la Fosse | vrijdag 17 Sep 2021, 21:47

Lees hier de review van het vervolg op de klassieker van Tim Schafer.

Gespeeld op Xbox Series S. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

We hebben er zestien jaar op moeten wachten, maar we mogen eindelijk aan de slag met het vervolg op Psychonauts. Xboxworld zocht voor jullie uit of deze trip de moeite waard is.

 

Hoofdzaak

In Psychonauts was het de bedoeling om de gedachten van andere personen te veranderen door binnen te dringen in hun geest. Hier werd je vaak geconfronteerd met serieuze, mentale aandoeningen verpakt in een leuke stijl met een dikke dosis humor. Een unieke setting die tot op de dag van vandaag niet nogmaals (succesvol) voor is gekomen. Nu mogen we eindelijk aan de slag met het tweede deel in de serie waar het al gelijk duidelijk is dat dezelfde serieuze zaken, gepaard met een gezonde dosis humor, centraal staan.

Psychonauts 2 speelt zich vrijwel direct af na het eerste deel, dus de personages die je tegenkomt zijn ook direct bekend, mits je natuurlijk het eerste deel hebt gespeeld. Gelukkig biedt Double Fine wel een samenvatting aan van de gebeurtenissen in de eerste game, in de vorm van een cutscene. Dit maakt de game ook toegankelijk voor nieuwe spelers. Ondanks dat gegeven lijkt de game toch vooral gericht te zijn op fans van het eerste deel, mede doordat de verhaallijnen van bekende personages meer worden uitgediept en dat er bepaalde twists in het verhaal zitten die een grotere impact hebben als je het origineel hebt gespeeld. Dat betekent echter niet dat je niet zal genieten van Psychonauts 2 als je helemaal nieuw bent in de serie, want er valt genoeg te beleven.

Wandeling door grijze velden

Zoals verwacht krijg je ook dit keer Raz onder de knoppen. Na de gebeurtenissen van het eerste deel vliegt hij samen meet de Psychonauts naar het hoofdkwartier waar hij helaas geen warm onthaal krijgt. Helaas voor Raz mag hij nog geen officieel onderdeel zijn van de geroemde Psychonauts, maar hij krijgt wel de mogelijkheid om zichzelf te bewijzen dankzij een stageplaats in het hoofdkwartier. Uiteraard volgen de problemen al snel en wordt je door doldwaze, creatieve werelden geloodst om een complot te ontrafelen. Op het gebied van verhaalvertelling valt er weinig op te merken aan Psychonauts 2. Ik kan er echter weinig over vertellen om spoilers te voorkomen.

Als je aan de game begint zijn er wel een paar zaken die je kunt verwachten. De game druipt van de humor. Natuurlijk zit er hier en daar een cheesy grap tussen, maar over het algemeen heeft Double Fine weer topwerk geleverd op dat vlak. Het zijn natuurlijk niet alleen maar grappen en grollen, er zijn ook momenten waarop de game wel erg serieus van aard is en die momenten zullen je ook niet ongeroerd laten. De manier waarop de mentale toestand van de personen wordt getoond is vrij artistiek. Zodra je iemands hoofd binnendringt is het voornamelijk zonneschijn, maar hoe dieper je in iemands gedachte verzeild raakt, hoe dichter je bij het pijnpunt komt. Dit proberen die personen te verhullen. Dit wordt gedurende de game erg goed uitgelicht, waardoor je vaak meeleeft met de personages.

Pijnbestrijding

Psychonauts 2 bestaat natuurlijk niet alleen maar uit verhalende segmenten. Tussen de missies door ben je vrij om de omgeving te verkennen. Zo kan je er voor kiezen om terug te keren naar eerder bezochte breinen om de ontbrekende collectibles te verzamelen. De “normale” wereld bestaat natuurlijk ook nog en ook hier valt genoeg te zien, doen en te verzamelen. Door jouw speciale vaardigheden te verbeteren is het mogelijk om plekken te bereiken waar je eerst onmogelijk bij kon komen. Het is leuk om te zien dat de ontwikkelaar goed heeft nagedacht over de te verzamelen collectibles, want niet alles is even makkelijk om te vinden of te halen. Qua besturing heeft de game een aardige modernisatie ondergaan. Het voelt nu meer als een geoliede platformer en de algehele gameplay wekte weinig tot geen irritaties op. De gevechten zijn echter een ander verhaal.

Het is nu niet zo dat de gevechten dramatisch van aard zijn, maar echt spectaculair is het over het algemeen ook niet te noemen. De meeste vijanden zijn gemakkelijk neer te halen door het gebruik van een enkele vaardigheid, alhoewel deze wisselt per type vijand. Daarnaast maken veel vijanden uit het eerste deel hun rentree en zien we eigenlijk maar weinig nieuwe verschijnen. En degene die verschijnen bezwijken ook erg makkelijk.

De baasgevechten zijn gelukkig wel memorabel, maar dit heeft meer te maken met het ontwerp. Veel van de bekende platformelementen komen voorbij tijdens de gevechten, maar de arena’s waar ze plaatsvinden zijn stuk voor stuk uniek en een belangrijk onderdeel van de ervaring. Ook zijn er meer bazen om te verslaan dan in het eerste deel, maar in tegenstelling tot bij de normale vijanden moet je gelukkig wel iets meer moeite doen om als winnaar uit de bus te komen.

Door de ogen van velen

Op grafisch gebied valt er op zich weinig te klagen. De stijl van het origineel is één op één overgenomen, dus de vormgeving is bekend. Maar dankzij de kracht van de nieuwe generatie consoles ziet alles er strakker en scherper uit en kunnen we genieten van 4K-resolutie (Series X) en HDR. Over het geluid valt ook weinig op te merken. De stemmen zijn uitstekend ingesproken, de muziek is catchy en de geluidseffecten zijn van een hoog niveau. Daarnaast kent Psychonauts 2 hele korte laadtijden wat resulteert in een perfecte fusie van wisselende gezichtspunten en gelui: iets dat Double Fine al vaker met succes heeft toegepast.