XBW

Gespeeld op Xbox Series X, geoptimaliseerd voor Xbox Series X.

We stappen even in de Animus en gaan in gedachten terug naar 2007. Ubisoft komt eindelijk met Assassin’s Creed, een titel die al jaren op het verlanglijstje van menig gamer staat. De historische setting in combinatie met een knap gebouwde wereld, een straf verhaal en stealth gameplay scoort goed, maar niet uitstekend door de repetitieve gameplay. De uitmuntende cijfers komen pas vanaf game twee en het succes houdt jaren aan. Assassin’s Creed wordt een quasi jaarlijks terugkerende franchise, zoals FIFA en Call of Duty. Echter is er de laatste jaren steeds meer kritiek. Het overkoepelende verhaal komt niet meer tot zijn recht en van de oorspronkelijke stealth gameplay blijft niet veel meer overeind. Meer zelfs, de assassins worden echte piraten en ook de Vikingen passeren de revue. Op zich niets mis mee, maar van het om het hoekje ongezien een moord plegen, komt weinig meer terecht. Gelukkig luisteren gameontwikkelaars soms naar kritiek en brengt Ubisoft met Mirage een Assassin’s Creed zoals vanouds.

Dief in de straten van Bagdad

In Mirage gaan we aan de slag met Basim, een kleine dief die opgroeit in de straten van Bagdad. Hij voert kleine opdrachten uit voor iedereen die het hem vraagt, maar tijdens zo’n opdracht loopt het mis. Hij probeert een belangrijk en mysterieus voorwerp te stelen, maar wordt betrapt. Er ontstaat een gevecht met de kalief die hem betrapt heeft. De kalief lijkt het pleit te winnen, maar Basim wordt plotseling geholpen door zijn vriendin Nehal. Nehal moet hiervoor echter de kalief vermoorden en hierdoor zijn ze hun leven niet meer zeker. De enige overlevingskans die Basim heeft is door zich aan te sluiten bij The Hidden Ones. Dit verhaaltje kennen we natuurlijk nog van vooral de oudere Assassin’s Creed-games. Het probeert hier en daar te verrassen, maar al bij al lijkt het alsof we het allemaal al een keer gehoord hebben.

Alles kan en alles mag

Eenmaal je door The Hidden Ones bent opgeleid tot een volleerd assassin, word je teruggestuurd naar Bagdad. De stad verken je vanaf dan stukje bij stukje en daarmee wordt de omgeving steeds meer je speeltuin. Als vanouds klim je op de hoogste gebouwen en spring je van dak tot dak. Je hangt de zakkenroller uit en als je ontdekt wordt, probeer je te ontsnappen en te verdwijnen in de massa, in een of andere hoop stro, een groep mensen of door onopgemerkt op een bankje te gaan zitten. Buiten het vernieuwde zakkenrollersysteem is er amper nieuwe gameplay. Ergens vind ik dit jammer, maar al bij al is de gameplay sowieso al relatief ruim en kan je gevarieerd te werk gaan. Zo kan je bijvoorbeeld de hulp inroepen van adelaar Enkidu om vijanden te markeren of interessante objecten te vinden. Dit kon je bijvoorbeeld niet in de eerste Assassin’s Creed-games, maar pas vanaf Origins. Alles samen heb je dus een volledige pakket aan mogelijkheden om je slag te slaan, zowel op het vlak van het vechten als op het vlak van sluipen. Toch wil je het liefst echt sneaky te werk gaan en je handen zo weinig mogelijk vuil proberen te maken. Het geeft een bevredigend gevoel om een missie te voltooien zonder gezien te worden.

Liefst niet in gevecht

Helaas zijn er nog redenen waarom je liever niet je wapens bovenhaalt. Het blokkeren, ontwijken en aanvallen vraagt nogal wat snel vingerwerk, maar soms voelt het nogal klungelig aan. Meestal wachten tegenstanders netjes hun beurt af om een voor een te komen, maar als ze samen komen, is het nogal moeilijk om een eerlijk gevecht te voeren. De computer durft nogal eens op de verkeerde vijand de focus te leggen, waardoor je het gevoel hebt dat je net te laat reageert. Bovendien wil de camera ook wel eens vervelend doen. Ook zijn de vijanden, zeker in het begin, vrij krachtig en voelt het vechten soms nogal oneerlijk aan. Gelukkig word je al snel zelf ook sterker en leer je nieuwe vaardigheden. Hiermee kun je nog meer onopgemerkt te werk gaan. Denk bijvoorbeeld aan het gebruik van gifpijlen of aan een rookbommetje om verwarring te veroorzaken.

Natuurlijk draait het vooral om de vele hoofd- en zijmissies. Ook hierbij weinig nieuws onder de zon. We komen vooral de oude taken die we kennen uit eerdere games tegen. Denk hierbij aan iemand bevrijden of iemand vermoorden. Vaak ga je hiervoor enkele voorafgaande opgaves moeten voltooien om de locatie te weten te komen of attributen te vinden om je missie te kunnen voltooien. Zo ga je de ene keer wat vijanden moeten afluisteren en de andere keer een sleutel moeten stelen om ergens binnen te geraken. Gelukkig is het spel dit keer zowel geografisch kleiner als qua speelduur, waardoor het uitspelen dit keer voor velen een meer haalbare kaart is dan voorheen.

Prachtig Bagdad, maar matige personages

Grafisch is Assassin’s Creed wisselend. Bagdad is geweldig ontworpen. Aan de ene kant van de stad heb je prachtige luxueuze gebouwen (vol schatten) waar je uren op wilt klimmen en aan de andere kant komt de armoede van het gewone volk tot zijn recht. Je wil hierdoor deze mensen graag helpen met hun zijmissies. Zoals ook met andere games van Ubisoft is er oog voor detail. De kleine straatjes, de marktkraampjes, de bootjes op het water; je waant je zo in de negende eeuw.

Waar de bal wel wordt misgeslagen is bij de personages. Tijdens de tussenfilmpjes loopt de gesproken tekst totaal niet overeen met de bewegende lippen. Dit zijn we niet gewoon van een grote ontwikkelaar zoals Ubisoft. Hiermee gaan we gewoon terug naar het niveau van wellicht de eerste Assassin’s Creed. Bovendien reageren en bewegen vele van de, overigens weinig boeiende personages, ook nogal onrealistisch. In combinatie met het niet al te sterke verhaal zorgt het ervoor dat je eigenlijk geen band gaat krijgen met de personages.

Op het vlak van bugs en oneffenheden kan ik kort zijn. Assassin’s Creed Mirage scoort hierbij zoals elk deel uit de reeks. Er gaat wel eens wat mis, zoals een figuur dat naar de verkeerde kant zit te kijken of tegen een muurtje aan loopt. Ook Basim kan wel eens gedeeltelijk in een muur verdwijnen. Een groter probleem vind ik de AI van sommige vijanden. Deze is nog steeds, op zijn zacht gezegd, wisselend. Bovendien gaat Basim tijdens het rondlopen en rondspringen van gebouw tot gebouw nog steeds eens wel eens een richting uit die ik niet bedoelde. Ook dit is een probleem dat sedert de beginjaren bestaat en nog steeds niet is opgelost.

Conclusie

Assassin’s Creed Mirage is een game die ik met plezier gespeeld heb. Dit komt vooral door de nostalgische gevoelens naar de oudere games in de reeks. Bagdad ziet er geweldig uit en je gaat echt je best doen om zo sneaky mogelijk te werk te gaan. Toch is het geen perfecte reboot. Dezelfde problemen als vroeger komen de kop op steken en op vlak van lipsynchronisatie laten ze wel heel erg veel steken vallen. Aangezien het game ook niet voor de hoofdprijs (€49,99) verkocht wordt, is het zeker een aanrader voor de liefhebbers van het betere sluipwerk.