XBW

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series X

Na veel vijven en zessen heeft Microsoft Activision kunnen binnenhalen. Een van de hoofdredenen waarom deze overname bijna twee jaar in beslag nam is de begeerde Call of Duty-reeks. De collega’s van Sony wilden absoluut niet dat ze deze belangrijke franchise zouden kwijtraken. Het is een indicatie hoe deze reeks na twintig jaar nog steeds zo populair is. Toch krijgt de jaarlijks terugkerende release steeds meer kritiek te verduren. Onder andere het gebrek aan vernieuwing en de vaak karige singleplayermodus zijn voor steeds meer gamers redenen om de reeks links te laten liggen.

Call of Duty-games volgen al jaren dezelfde formule: zo is er ook dit jaar een campagne, de bekende multiplayer en Zombies. In onze recensie bespreek ik deze drie aspecten afzonderlijk.

Singleplayer

Met Modern Warfare III zijn we aangekomen aan het derde (en laatste?) deel van de reboot. Opnieuw mogen we aan de slag met de helden van Task Force 141 en opnieuw moeten we het opnemen tegen vijand Vladimir Marakov. Ik moet eerlijk bekennen dat het voor mij altijd moeilijk is het overkoepelende verhaal voor ogen te houden. Na twee keer drie Modern Warfare-games en ondertussen ook wat opnieuw uitgebrachte remasters is het voor mij als recensent altijd even nodig om de samenvatting van de vorige games op te zoeken.

De verhaalopbouw van Modern Warfare III is in alles zoals we het van de reeks gewoon zijn. Personages uit vorige games komen terug, er zijn wat plotwendingen en we worden de halve wereld rondgestuurd. De meeste Call of Duty-games hebben memorabele missies die je niet snel gaat vergeten. Denk zo maar aan ''Mile High Club” uit Modern Warfare die zich afspeelt in een vliegtuig en “No Russian” uit Modern Warfare 2. Hierbij vielen er heel wat burgerdoden.

Dat ik specifiek deze twee missies benoem, is omdat er in de nieuwe campagne missies zijn met een gelijkaardige insteek. Zo is er een missie in een voetbalstadion, waar je burgers door terroristen ziet doodgeschoten worden. Daarnaast mag je zelf absoluut geen burger raken of de missie is voorbij. Dit is een echte uitdaging, omdat ze in paniek rondrennen, waardoor je ze gemakkelijk per ongeluk raakt wanneer je je wapen eigenlijk op een vijand richt. Ook de korte missie in het vliegtuig is gelijkaardig. Modern Warfare III is hierdoor gruwelijker dan veel eerdere delen.

Een andere reden waarom ik deze missies aanhaal, is omdat dit klassiek opgebouwde missies zijn, in tegenstelling tot de nieuw ontworpen “open combat missions”. Modern Warfare III wisselt namelijk af tussen gewone missies en “open combat missies”, zijnde grootst opgezette spelomgevingen waar je als speler opdrachten dient te voltooien. Natuurlijk is dit een gevolg van de populariteit van Warzone. Helaas werkt het succes van Warzone niet door in een singleplayervariant. De gekende bombastische momenten, plottwists of iconische scenes komen in deze delen van het spel minder voor en daarnaast komen ze niet zo tot hun recht. Deze missies zijn dan ook niet meer dan een veredelde tutorial voor wat allemaal mogelijk is in warzone. Zo kan je de gekende armor plates gebruiken en kan je op zoek gaan naar dozen met betere wapens of killstreaks. In deze missies krijg je een opdracht van wat je te doen staat. Vaak begin je dan al sluipend de missie te voltooien, maar wanneer je eenmaal hiermee de mist in gaat, krijg je toch een hele hoop vijanden op je afgestuurd, waardoor je al snel al vechtend de missie moet proberen te voltooien. Dit zorgt voor nogal ongemakkelijke situaties: zo is het nogal een opgave om in een omgeving met een heleboel vijanden op je gericht een tracker te plaatsen op een container of om te proberen een bom te ontmantelen. Het voelt niet realistisch aan en doet wat denken aan het afwerken van een boodschappenlijstje.

Al bij al heb ik mij geamuseerd met de campagne, maar vooral met de klassieke levels. De “open combat missions” passen voor mij niet in het concept van de singleplayer. Ik zag dat de echte liefhebbers geen genoegd kunnen krijgen van Warzone. Het succes hiervan is te zien aan de vele online spelers op een map. Ik snap het nut niet om dit ook in een campaignmodus te integreren, aangezien deze groep spelers al tevreden was. Mogelijk willen ze via deze weg nieuwe spelers naar Warzone lokken, waar er voor de ontwikkelaar met microtransacties natuurlijk heel wat te verdienen is. Het is jammer, want er zijn nog steeds gamers die Call of Duty enkel kopen voor de singleplayerervaring. Ondanks het feit dat ik dus niet kan zeggen dat ik het met tegenzin gespeeld heb, is het door de korte speelduur en de weinig memorabele momenten gewoonweg te duur om het enkel hiervoor te kopen.

Multiplayer

Het gros van de gamers koopt het spel natuurlijk om tegen anderen te spelen. De allereerste Modern Warfare uit 2007 was op dit vlak de grote doorbraak. De classes, de vele verschillende wapens en de killstreaks die je kan verdienen, vormen nog steeds de basis van de multiplayer. Echter was er elk jaar wel een nieuw deel met andere accenten of een ander overkoepeld thema. Toch voelt de gameplay vanaf het eerste moment al meer dan vijftien jaar vertrouwd. Al wordt het dit jaar toch nog wat anders aangepakt. Je werkt op je Xboxconsole vanuit een centrale Call of Duty-app. Hierin kan je de verschillende games of spelmogelijkheden opstarten.

Eigenlijk voelt hierdoor de Modern Warfare III-multiplayer helemaal als een soort van uitbreiding of DLC van vorig jaar. Je mag namelijk ook onder andere je skins, je wapens en upgrades meenemen van vorig jaar. Bovendien heb je bij de release alleen maar oude, opnieuw gemaakte maps uit Modern Warfare 2 tot je beschikking. Persoonlijk vind ik die gelukkig zo slecht nog niet. Veel levels, zoals Terminal en Scrapyard zijn voor mij even legendarisch als De_Dust van Counter Strike of Valhalla van Halo 3. Om echter bij de release enkel en alleen maar oude maps uit één en hetzelfde spel te brengen, is wat slap. Maps die ik vijftien jaar geleden al niet sterk vond, vind ik nu nog steeds irritant. Smaken verschillen natuurlijk, maar het had leuker geweest als we als gamer meer inspraak hadden gehad over welke levels een remake verdienden. Bovendien is het met Call of Duty ook zo dat er regelmatig nieuwe speltypes, maps en andere content bij elk nieuw Call of Duty-seizoen worden toegevoegd. Er komen dus nog genoeg nieuwigheden in de toekomst; maar het zou leuk geweest zijn dat er meer nieuwigheden waren bij de release. Puur qua gameplay wordt er zeer weinig nieuws toegevoegd.

De nieuwigheden zitten meer in het dashboard. Zo dien je basiswapens, killstreaks of equipment vrij te spelen door de dagelijkse challenges te voltooien. Dit zorgt ervoor dat het voor spelers nodig is om deze uitdagingen te voltooien om hun favoriete loadout te bekomen. Vorig jaar kreeg je met deze challenges enkel wat XP, wat niet voor iedereen even interessant was. Deze verandering brengt mee dat je toch het gevoel hebt dat je opnieuw moet beginnen. Spelers die puur spelen voor steeds de beste score zouden anders mogelijk snel klaar zijn. Je skins en wapens kan je dus namelijk zo meenemen uit het vorige deel. Het feit dat je skins kan gebruiken, vind ik persoonlijk jammer. Zo zie je nu vanaf de release al Snoop Dogg en Lara Croft langs je staan. Call of Duty voelt hierdoor een beetje aan als een bezoekje aan Comic Con.

 

Zombies

Na de eerste succesvolle Call of Duty: Modern Warfare, kwam Call of Duty: World At War. Sindsdien krijgen we regelmatig het concept van Zombies voorgeschoteld. Ook dit speltype is razend populair. Samen met vrienden moet je opdrachten voltooien en vooral hordes van zombies verslaan. In dit speltype is dit jaar eigenlijk de meeste vernieuwing te vinden. Nou ja, vernieuwing is misschien iets te veel eer. Net zoals bij de campaignmodus gaat Zombies dit jaar dichter tegen het concept van Warzone aanleunen. Je wordt namelijk voor het eerst gedropt in een grote open wereld. Hierin moet je samen met je vrienden opdrachten voltooien en zombies omleggen. Het leuke is dat je hierbij enigszins een verhaallijn voorgeschoteld krijgt. Hierdoor voelt het toch wat anders aan dan een doorsnee spelletje Warzone. De meeste van mijn vrienden zijn verzot op Zombies. Ik ben er zelf geen grote fan van. Ik probeer dit aspect vaak voor mijn jaarlijkse recensie, maar daarna pik ik het amper nog op. Ook dit jaar lijkt mij dit het geval te worden, al zijn er een paar zaken die me wel bevallen. Zo zijn er niet enkel meer zombies als potentiële vijand, maar ook gewone soldaten. Daarnaast is de map nu ook bevolkt met andere groepen menselijke spelers, waardoor je samen met andere teams kan proberen zombies te verslaan, maar ook bijvoorbeeld elkaar te overeind te helpen. Deze structuur, in combinatie met de open wereld, heeft een groot voordeel: als het even te heet onder de voeten wordt, kunnen je gemakkelijker proberen te ontsnappen. In andere versies van Zombies ging dit – zeker de laatste jaren – ook, maar de moeilijkheidsgraad ging in het begin dan vaak traag om dan opeens met een stevige horde heel moeilijk te worden. Hierdoor moest je plots vaak het onderspit delven. Dit wordt nu een beetje gecounterd door de optie om te vluchten. Toch vraag ik me, net zoals dus bij de campagne af, of de gemiddelde speler zit te wachten op de ver-warzone-ing van Zombies.

Losse eindjes

Op grafisch vlak valt er weinig op de nieuwe Call of Duty aan te merken. De animaties in de singleplayer zijn zoals altijd top, ook de tussenfilmpjes zijn van uitmuntende kwaliteit en worden gebracht als een blockblusterfilm. Zoals steeds is er voldoende tijd besteed in de omgevingen en het leveldesign. Ook in de multiplayer is er grafisch niets op aan te merken. Ook op het vlak van audio is alles oké; elk wapen klinkt anders, maar steeds realistisch. Hier en daar vond ik een wapen dof klinken, maar het blijft geweldig hoe je in de multiplayer kunt vertrouwen op de voetstappen die je rond je hoort stappen en de kogels die je hoort vliegen.

Nog voor de release van de volledige game was er veel te doen over deze release. Zo was de korte campaign-modus al een week eerder te spelen en was al bekend dat de multiplayer vooralsnog alleen oude maps ging bevatten. Als recensent mag ik mij hierdoor niet laten leiden, maar het is natuurlijk als liefhebber van games, en in dit geval ook de franchise, moeilijk om deze ophef te vermijden. Na het spel gespeeld te hebben, kan ik mij ergens vinden in het commentaar. Echter vind ik het zelf vreemd dat het dit jaar veel harder klinkt dan andere jaren. Is de singleplayer te kort en geen aankoop waard? Klopt, maar dit is het al jaren zo. Voelt de multiplayer niet vernieuwend aan en is het in principe DLC? Klopt, maar dit is het al jaren zo. Probeert Activision microtransacties door je strot te duwen? Klopt, maar dit is al jaren zo. Het blijft een feit dat Call of Duty nog steeds de soepele multiplayer brengt waarbij je bij elk vrij moment meteen een spelletje kan opstarten. Het maakt niet uit of je het spel gisteren nog speelde of drie maanden geleden, je draait meteen weer vlotjes mee. Dat de adviesprijs van 79,99 euro veel is voor de content die vandaag voorhanden is, kan ik bevestigen. Echter is de multiplayergameplay weer enorm sterk en gaat er doorheen het jaar nog voldoende nieuwe content bijkomen. Zelf heb ik jaarlijks nog voldoende plezier aan de multiplayer om een aankoop te verantwoorden. Ik zou dus het spel, puur voor de multiplayer, nog steeds aanraden.

Conclusie

Call of Duty: Modern Warfare III voelt in alles als een uitbreiding van het vorige deel. Op zich is dit niet erg, aangezien we dit gevoel nog al eens gehad hebben en de multiplayer gewoonweg sterk is. Zelf heb ik meer problemen met de ver-warzone-ing van bepaalde aspecten. Zo kent de campagne nu ook redelijk wat “open combat missies” in de stijl van Warzone. Ook Zombies speelt zich vanaf nu in een grote open map af. Vooral voor de campagne wordt hiermee de bal flink misgeslagen. Gelukkig blijft het belangrijkste aspect van Call of Duty, namelijk de multiplayer, nog steeds als een huis staan. Het feit dat er in het begin enkel gerecycleerde mappen van Modern Warfare 2 voorhanden zijn, is wat jammer. Gelukkig mogen we er zeker van zijn dat er voldoende nieuw materiaal uitgebracht wordt doorheen het jaar.