Casper Egas | zaterdag 14 Nov 2015, 11:44

Ben je bang dit jaar buiten de boot te vallen? Het is weer tijd voor Assassin's Creed. Lees de recensie.

Ubisoft is duidelijk niet bang om een concept dat goed werkt en goed verkoopt keer op keer te hergebruiken. De Assassin’s Creed-serie is inmiddels al een vaste prik in het najaar geworden, met vorig jaar zelfs twee nieuwe delen. Daarnaast zijn dezelfde spelelementen in andere franchises terug te vinden. Denk daarbij aan Far Cry en Watch_Dogs. Onvermijdelijk is daardoor de moeheid die ontstaat bij gamers. Speel je voor het eerst een Assassin’s Creed-titel, dan zal je een heel andere ervaring hebben dan als je nu al voor de twaalfde keer aan de slag gaat. Ik was dan ook niet meteen enthousiast over Syndicate, zeker nadat Unity nogal tegenviel.

Lekker aan den (kinder)arbeid

Nieuw in dit deel is de veel kleinere rol voor de stukken die spelen in het heden. Er zijn dit keer alleen wat cutscenes te zien in deze periode, alle gameplay speelt zich af in het 19e eeuwse Londen. Hierdoor is het spel consistenter en is het verhaal beter te volgen voor nieuwkomers van de serie. Ook nieuw is de gedeelde hoofdrol van twee personages, Jacob en Evie Frye. Het verhaal heeft hierdoor een andere dynamiek en de gespeelde stukken wisselen af tussen deze personages.

Het verhaal draait dit keer om een kleed dat alle beschadigingen aan het lichaam ongedaan kan maken en daardoor het eeuwige leven geeft. In het Victoriaanse Londen is het Starrick die de stad in een ijzeren greep heeft en zich verrijkt over de hoofden van de (kinder)arbeiders. Deze megalomaan gelooft dat Londen zonder hem niets is en dat de mensen hem als sterke leider nodig hebben. Hij vindt dat hij het eeuwige leven verdient en is op zoek naar het kleed. De assassijnen Jacob en Evie Frye, met de hulp van een wat flauwe love interest van Evie, proberen de stad te bevrijden en te voorkomen dat Starrick het kleed in handen krijgt. In de stukken die in het heden spelen, willen ook de assassijnen en de tempeliers, onder leiding van Dr. Grammatica het kleed bemachtigen. Misschien dat die Dr. Grammatica ook nog een tweede agenda heeft, hij is vast ook lid van de Facebook-groep Taalvoutjes.

Het verhaal is wel aardig, maar weet ook niet echt te boeien. Starrick is als boef wel geslaagd, maar vooral de nogal lompe Jacob Frye irriteerde mij behoorlijk. Als ik de mogelijk had gehad, dan had ik liever het hele spel met Evie gespeeld. Wel leuk is de toevoeging van een groot aantal bekende personen in het verhaal. Zo kun je bijvoorbeeld missies uitvoeren voor Karl Marx, voor Charles Darwin en voor Queen Victoria.

Tot in de bugs vertrouwd!

Grafisch is het spel niet geweldig. Het victoriaanse Londen ziet er sfeervol en mooi afgewerkt uit en is een lust om te verkennen, maar de personages, en dan vooral de gezichten van die personages zien er gedateerd uit en hebben een lelijke haardracht. De muziek is gelukkig wel in positieve zin aanwezig en is duidelijk anders dan in eerdere delen. Het gaat nu om zeer sfeervolle klassieke muziek. Vooral de muziek als je op een hoge toren klimt vind ik prachtig.

Het spel speelt vooral vertrouwd. Nieuw is de optie om te wisselen van personage, maar zelden wordt dit op een interessante manier toegepast. Ook is de speelwijze vrijwel identiek, er zijn slechts enkele vaardigheden ietwat beter ontwikkeld bij Jacob (gevechtstechnieken), of juist iets beter ontwikkeld bij Evie (sluipen). Dit maakt veel te weinig verschil. Daarnaast is er een nieuwe rope launcher, waardoor je met een druk op de knop in één keer bovenop een hoog gebouw, zoals de Big Ben staat. Hierdoor is het navigeren van de stad een stuk makkelijker, maar wordt het klimmen wel erg suf. Nogal vreemd voor een kernelement uit de serie. Ook is het mogelijk om met een koets door de stad te reizen. Dit voelt aan als een soort Grand Theft Auto, maar dan met paarden. Best leuk, maar verre van realistisch.

Conclusie

Ik heb erg getwijfeld wat ik nou vind van Assassin’s Creed: Syndicate. Het spel is zeker vermakelijk, het schrappen van de stukken gameplay in het heden doet het spel goed en het Victoriaanse Londen overtrof mijn verwachtingen, maar het is tegelijkertijd onvergeeflijk dat er na zoveel delen nog altijd tal van problemen met het spel zijn. Waarom is het spel zo kinderlijk eenvoudig? Waarom is de afwerking zo slecht? Je zal zeker geen miskoop doen met Syndicate, maar het is ook niet de stap voorwaarts die de serie nu echt nodig heeft.