Joeri Tits | woensdag 21 Nov 2018, 11:10

De Black Ops serie is weer terug van weggeweest, alleen zit hij dit jaar iets anders in elkaar dan je zou verwachten... Lees hier de recensie van Black Ops IIII!

Gespeeld op de Xbox One X

Het is een jaarlijkse gewoonte geworden. Call of Duty kondigt een nieuw deel aan en verklaart dat dit het beste deel ooit gaat worden. Wanneer het game uitkomt, klagen gamers van de gloriejaren over het teveel of tekort aan veranderingen. Activision komt na enkele weken dan toch met sterke omzetcijfers. Verkooppraatjes? Ik denk het niet, Call of Duty is zo'n jaarlijkse titel die, hoe dan ook, zijn verkopen haalt. Dit zorgt ervoor dat je de klagende gamers begrijpt, maar ook de ontwikkelaar. Financieel doet de titel het uitstekend, dus waarom risico nemen? Toch mogen we dit jaar wel degelijk spreken over een evolutie. Call of Duty: Black Ops 4 kent niet langer de klassieke storymode. Er wordt, nog meer dan anders, gefocust op het sociale aspect. Kan Call of Duty hiermee terug de koning van de multiplayer shooter worden?

3-in-1

Zoals jullie weten, heeft Activision een beurtrol met verschillende ontwikkelaars die om beurt aan de slag mogen gaan met de franchise. Hierdoor krijgen de ontwikkelaars steeds tijd genoeg om aan hun deel van de franchise te werken. Dit jaar was het opnieuw aan Treyarch, die natuurlijk ook de eerdere delen van de “Black Ops”-reeks voor hun rekening namen. Daarnaast heeft de ontwikkelaar, door het wegvallen van de storymode, zichzelf de mogelijkheid gegeven de multiplayer een nieuw elan te geven. Treyarch heeft hiervoor gekozen om het game op te splitsen in drie grote delen: Blackout, Multiplayer en Zombies. Natuurlijk heb ik deze drie delen afzonderlijk voor jullie onder de loep genomen.

Blackout

Je moet al onder een steen geleefd hebben om niet te weten dat het grootste gamefenomeen van de laatste tijd de “Battle Royal”-games zijn. PlayerUnknown's Battlegrounds, maar vooral Fortnite, zijn, zeker bij de jongere gamers, enorm populair. Logisch dat de grote franchises, zoals Battlefield en Call of Duty, nu ook op deze trein springen. Ik heb ook de recensie van PlayerUnknown's Battleground voor mijn rekening genomen en dat is handig om beide titels te kunnen vergelijken. In de basis is het spel natuurlijk gelijk aan de anderen. Je wordt via een helikopter gedropt en je moet op zoek gaan naar wapens en hulpmiddelen. Na een tijdje wordt de map kleiner en kleiner en moet je zorgen dat je op het speelveld blijft. Toch valt meteen op dat Treyarch vooral heeft gekeken naar de sterke en mindere punten van PUGB, de peetvader van het genre. Zo heb je ook in Blackout de mogelijkheid om met twee of met vier te spelen. Ook bestuurbare voertuigen, die we laatst zagen in World at War, zijn opnieuw van de partij. Gelukkig had Treyarch ook wel oog voor de tekortkomingen van PUGB. In Blackout krijg je een tweede kans. Hiermee bedoel ik niet dat je opnieuw kan deelnemen als je dood bent, maar dat je meer kans hebt om een vuurgevecht te winnen. Gamers die PUGB veel gespeeld hebben, weten wat ik bedoel. Waar je in PUGB bij de minste onoplettendheid of verkeerde inschatting eruit kon liggen, heb je met Blackout net wat sneller door vanwaar je precies wordt geraakt. Dit zorgt ervoor dat alles net wat minder frustrerend aanvoelt. Daarnaast heb je meer mogelijkheden om jezelf te genezen. Tevens is er gewerkt aan het grootste minpunt van PUGB. Alles is overgoten met de vlekkeloze “Call of Duty”-gameplay die we kennen. Ook al ben ik geen grote fan van het genre, Blackout speelt heerlijk weg en zal ervoor zorgen dat ik PUGB wellicht niet meer ga aanraken.

Multiplayer

Natuurlijk kan de klassieke multiplayer niet ontbreken. Hier is op het vlak van speltypes en keuzemogelijkheden minder aan gesleuteld dan aan de andere delen. Zo zijn de gekende speltypes hier nog steeds aanwezig, maar werden ze wel aangevuld met twee totaal nieuwe. Control lijkt kort door de bocht op een mengelmoes van Blackout en Domination. Als team moet je een punt aanvallen of verdedigen, maar je krijgt als team maar dertig levens. In Heist moet je per ronde gaan beslissen welke wapens je wilt (bij)kopen. Spaar je nog wat door voor je favoriete wapen en neem je het risico om deze ronde met ongelijke wapens te strijden of niet? Dit kun je vergelijken met Counter-Strike. Waar je vroeger eigenlijk enkel met Search & Destroy wat tactisch te werk kon gaan, is dat met Heist en Control nu ook het geval en dat is absoluut een verbetering. Daarnaast kan je door de terugkeer van het “Pick 10”-systeem ook wat tactische keuzes maken. Met “Pick 10” heb je opnieuw de keuze om te kiezen welke tien wapens, attachments of voordelen die je wilt meenemen. Zo kies ik er altijd voor om mijn handgeweer achter te laten en een extra perk mee te nemen. Ook de specialists uit Black Ops 3 zijn terug. Iedere specialist heeft specifieke gaves, bijvoorbeeld vijanden zien op de mini-map of het meenemen van extra munitiemagazines. Met namen als Crash, Ajax, Tank en Battery lijk je wel met personages te spelen uit een goedkope actiefilm, maar niets is minder waar. Daar er ook gaves zijn die ook effect kunnen hebben op het team, is het belangrijk dat je van verschillende soorten eentje hebt. Helaas is deze tactiek online niet altijd even ingeburgerd en dat is jammer. Het tactische aspect dat de ontwikkelaar met de specialists aan het game wilt geven, blijft zo vrijblijvend. En dat voelt met een game zoals Overwatch toch wat anders aan. Enkel als je met vrienden speelt, kan je lekker een tactiek uitdokteren. Ondanks dat Call of Duty een razendsnelle multiplayer blijft, is er in deze toch een essentieel verschil. Wanneer je geraakt bent, genees je niet meer automatisch na verloop van tijd. Je moet nu dit manueel doen en dit zorgt ervoor dat je van tijd even moet schuilen om dit te doen. Ook dit zorgt dat we tactisch anders moeten denken.

Zombies

Tot slot is er ook nog “Zombies”. Normaal krijg je hier maar één avontuur voorgeschoteld, maar dit jaar zijn dat er drie. “Blood of the Dead”, een gevangenis op een verlaten eiland, is een remake uit Black Ops 2, maar er is ook eentje op de Titanic en in Rome. De drie locaties kennen ieder hun eigen verhaal en verschillen erg van sfeer. Ook de opzet is wat anders dan dat we gewoon zijn. Zo begint iedere speler op voorhand met vier elixers, voordelen die je kan inzetten tijdens het spel. Door deze op voorhand te krijgen, is ook in “Zombies” een stukje meer tactiek geslopen. Je kan ook op voorhand een speciaal wapen kiezen dat sterker wordt als je het meer gebruikt. Heel vreemd natuurlijk, want meestal werken deze dingen net omgekeerd. Het zorgt alleszins voor steeds leukere kills. Nieuw is dat je nu, meer dan ooit, van alles kan instellen naar je eigen smaak. Persoonlijk ben ik niet zo'n grote fan van “Zombies”, vooral omdat het zo eindeloos door gaat. Ook hier is nu een oplossing voor, met “Rush”, waar je in veel kortere tijd zombies moet afknallen.

Echte Call of Duty

In elk van de drie aspecten valt de geniale gameplay op die we kennen van de reeks en dat zorgt ervoor dat je de game nog steeds snel even oppikt. Op grafisch vlak valt er eigenlijk weinig te vertellen. Ik heb het game getest op een Xbox One X en nergens had ik een gevoel van overdonderd te worden. Ik mag het game absoluut niet lelijk noemen, maar Call of Duty is al even niet meer het game dat we kopen voor de beste graphics. Dit jaar is dat gewoon niet anders. Door het wegvallen van een echte singleplayer is het trouwens ook wat moeilijker om grafisch uit te blinken. Er zijn namelijk minder momenten om bijvoorbeeld een grote explosie of bloederige botsing te tonen. Om de singleplayer op te vangen heeft Treyarch trouwens gekozen om een soort van tutorial in te voeren per specialist, waar dan ook de achtergrond van het personage wordt verteld. Daarnaast kan je zombies, voor het eerst, met computergestuurde kompanen spelen. Het enige waar ik wat over ontgoocheld ben, is het aantal maps in de klassieke multiplayer. Met het wegvallen van de singleplayer, en toen duidelijk werd dat er vijf remakes gingen toegevoegd worden, had ik meer basismaps verwacht dan normaal. Met in totaal veertien maps, blijven er maar negen volledig nieuwe maps over en dat vind ik toch wat weinig, zeker als je beseft dat er ook een boel gamers zijn die het game enkel voor deze modus aankopen.

Conclusie

Call of Duty: Black Ops 4 weet te scoren met hetgene waar ze altijd al goed in waren, maar weet deze keer wel wat te evolueren waar nodig. Door het weglaten van een singleplayer nam Treyarch een gewaagde beslissing, maar wellicht wel de juiste. Blackout is de beste, meest volledige en meest volwassen “Battle Royal”-game die je kan spelen. Multiplayer is wat meer tactisch en kent met Heist en Control twee volledig nieuwe en leuke speltypes. Tot slot heeft Zombies een grote upgrade gekregen, met maar liefst drie verschillende locaties en tal van nieuwigheden. Gelukkig blijft het een echte Call of Duty en dat houdt in dat het nog steeds een gemakkelijk game is om op te pakken.10 Grafisch had er wat meer uitgehaald kunnen worden en persoonlijk mochten ze nu wat meer maps toevoegen aan de multiplayer, maar deze opmerkingen zijn eigenlijk maar details.