Joeri Tits | maandag 30 Nov 2020, 10:00

De dagen worden korter en kouder. Tijd voor Call of Duty: Black Ops Cold War!

Review

Rating 7/10
User rating 0/10
  • Campagne voelt echt soepel…
  • … met welgekomen vernieuwingen
  • Herspeelwaarde van campagne en zombies
  • Erg mooi
  • Slechte Duitse voice-acting
  • Multiplayer is te weinig vernieuwend…
  • … en wat anders is stelt teleur
  • Weinig content in multiplayer

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Ook Call of Duty kon niet achterblijven met een jaarlijkse titel. Niet toevallig kwam deze bijna samen uit met de nieuwe consoles. Call of duty-games kennen elk jaar enkele verschillende onderdelen. Dit jaar is dit de campagne een versus multiplayer modus en het coöperatieve zombies. Natuurlijk ga ik elk deel afzonderlijk voor jullie bespreken. Is Call of Duty: Black Ops Cold War een echte showcase voor de Xbox Series?

Spectaculaire campagne

De singleplayer modus neemt ons uiteraard mee naar de koude oorlog, om precies te zijn in het begin van de jaren tachtig. Bij de start dien je al snel een eigen personage aan te maken. Je kan onder andere zijn afkomst, huidskleur en naam aanmaken. Zowat het enige wat moet blijven is de roepnaam Bell. Het meest interessante zijn de keuzes van twee perks die echt verschil maken voor jouw speelstijl. Net zoals al jaren bij de multiplayer kan je twee voordelen kiezen die je helpen tijdens de campagne. Zo kan je ervoor kiezen om bijvoorbeeld meer schade te kunnen ontvangen of juist meer schade aan anderen te doen.

Daarnaast situeert de verhaallijn zich nu rond een missiebord dat je samen met je kompanen ontdekt in je schuilplaats. De kompanen zijn trouwens oude bekenden uit de vorige Black Ops games zoals Woods en Mason. Het missiebord neemt je mee naar tal van interessante locaties, zoals Duitsland, Vietnam, Turkije en zelfs Nederland. We starten het avontuur in onze hoofdstad vol herkenbare details (en zelfs wat Nederlandse taal), waar we al snel de typische Call of Duty-verhaallijn gaan herkennen. Het gevecht gaat weer tussen twee grootmachten, Amerika en Rusland, en het verhaal staat weer bol van sabotage en spionage, zoals dat een goed Black Ops-deel betaamt.

Wanneer je verder speelt, dan merk je dat het verder ook weer typisch Call of Duty is: bombastische scenes met helikopters die neerstorten, ontploffingen van voertuigen, deuren die je open doet en waarna je opeens een slag in je gezicht krijgt. We hebben het allemaal al meermaals gezien, maar toch blijft het leuk. De reden dat het interessant blijft is voor mij persoonlijk tweeledig. Ondanks alles wat we al zo vaak beleefd hebben, is er voor het eerst in jaren meer dan voldoende vernieuwing. Ik heb het al gehad over de perks die we kunnen kiezen in de singleplayer, maar er is ook heel wat anders. Het hoofddoel van het verhaal is de zoektocht naar (gegevens van) de Russische spion Perseus. Deze aanwijzingen worden allemaal weergegeven op het missiebord, waar je steeds meer informatie, en dus nieuwe missies, ontvangt. Er zijn voor het eerst ook zijmissies, die je kunt vrijspelen doormiddel van het vinden van aanwijzingen uit de rest van de levels van de campagne. Dit is een leuke toevoeging en je moet af en toe misschien een level opnieuw spelen om alle aanwijzingen te vinden. Puzzelelementen hadden we nooit verwacht in Call of Duty, maar ze zijn goed verwerkt in het concept.

In het spel zelf, blijven de missies nog steeds enorm lineair, maar deze aanpassingen zorgen toch voor een ander gevoel. Het lineaire gevoel wordt eveneens wat naar de achtergrond verschoven door de keuzes die we nu hebben tijdens gesprekken. In veel gevallen zorgen ze hooguit voor een andere korte reactie van een gesprekspartner, maar in het slot hebben we hierdoor wel verschillende eindes. Het feit dat er ook stukken in de gameplay bij waren die niet bolstonden van het schietwerk en die we al sluipend en spionerend moesten voltooien, maakte het stuk iets minder rechtlijnig aanvoelen. Al deze zaken zorgen ervoor dat ik de campagne verschillende keren wil uitspelen. Dit is ook nodig, aangezien hij al in minder dan zes uur uit te spelen is op een hogere moeilijkheidsgraad. Het is trouwens voor ervaren shooterliefhebbers aangeraden om op één van de twee hoogste moeilijkheidsgraden te beginnen, Cold War is zelfs dan nog vrij gemakkelijk.

De tweede reden waarom ik enorm veel plezier heb gehad met de singleplayer modus is het grafische aspect. Ik heb op de Xbox Series X al heel wat mooie games mogen spelen, maar Cold War is echt het mooiste. Grafisch zagen de veldslagen en bombastische scènes er geweldig uit en de animaties van de figuren waren gewoon uitstekend. Van de bezoekers van de café’s die we bezochten, tot de vijanden die we zagen bij het inzoomen met een fototoestel, bewogen bijna altijd realistisch. Het geluid is ook fantastisch, zowel de muziek als de voice-acting van de hoofdpersonages, de wapens en explosieven. Helaas is er één ding waar ze volledig mee in de mist gaan. Dit is de voice-acting van de, voor het verhaal, niet-courante talen. Dit valt het felste op met de Duitsers die we tegenkomen. Deze spreken erg onnatuurlijk Duits. Hetzelfde is het geval voor de paar zinnetjes Nederlands in het begin van het game. "Portie bitterballen?'' Dit valt ons natuurlijk ook snel op. Kon er van het gigantische budget niet nog een paar lokale stemacteurs af?

Conservatieve multiplayer

De multiplayer is voor de meerderheid van de gamers het belangrijkste deel van de Call of Duty-franchise. Ook ik speel gedurende het jaar nog regelmatig wat potjes met vrienden. Ik had het spel al eens kunnen testen in de betafase en vond het toen moeilijk om een oordeel te vellen. Ik had een aantal aanmerkingen waarvan ik hoopte dat opgelost gingen zijn tegen de release. Helaas is dit niet helemaal het geval.

Laat me beginnen met het positieve. De multiplayer speelt nog steeds enorm soepel, maar dat hoeft al lang niet meer te verbazen. Call of Duty bouwt al jaren verder op hetzelfde stramien en gooit niet elk jaar alles overboord waardoor gamers gemakkelijk kunnen switchen tussen de games. Natuurlijk zijn er altijd kleine veranderingen, want gevoelsmatig voelt hij dit jaar qua gameplay wel wat meer arcade en trager aan dan Modern Warfare. Dit zorgt ervoor dat ik vaak wat meer het gevoel had van de oudere Call of Duty’s, zoals de eerste Black Ops en Modern Warfare 2, ook al waren deze games op zich heel verschillend van elkaar. De gameplay en de opzet van de maps doet mij er enorm aan denken. Zo is de gameplay de laatste jaren wat sneller geworden en waren er regelmatig nieuwe mogelijkheden, zoals bijvoorbeeld ergens tegen leunen terwijl je schiet. Veel van deze zaken vallen nu weg; de ontwikkelaar gaat terug naar de basis. Op het vlak van maps waren deze afgelopen jaren uitgebreider, zeker op het vlak van mogelijke looplijnen en verrassingsroutes. De maps van dit jaar voelen in dat opzicht veel passiever en eenvoudiger aan. Er gaan geen deuren open, waardoor er dus soms amper interessante zijwegen zijn voor de hoofdwegen van de spelomgeving.

Hopelijk wordt dit opgelost bij de nieuwe maps die nog gereleased worden, want eigenlijk is de kwantiteit nog het grootste probleem. Momenteel zijn er nog maar acht spelomgevingen beschikbaar en dat is enorm weinig voor zo’n game. Daardoor vallen de problemen die ik hierboven opsom nog feller op. Natuurlijk zijn er ook maps die echt een meerwaarde bieden, maar deze komen dan weer te vaak voor door het gebrek aan alternatieven.

Ook de keuzes van je loadout hebben amper nieuwigheden. De gunsmith en de level caps zijn opnieuw van de partij en kennen amper nieuwigheden in vergelijking met vorig jaar. De grootste verandering is dat de killstreak vervangen wordt door een scorestreak die de punten niet meer resetten wanneer je sterft. Wel krijg je, als je langer leeft en meer punten scoort, extra’s door middel van een chain score. Deze aanpassing vind ik persoonlijk wel geslaagd, want het maakt het spel voor mij veel minder frustrerend. Ik heb het gevoel dat in Cold War hierdoor ook door anderen de actie wat sneller wordt gezocht en dat er minder campers aanwezig zijn. Een nadeel is wel dat hierdoor soms veel spelers tegelijkertijd wat unlocken, waardoor er opeens gigantisch veel luchtgeweld tevoorschijn komt. Treyarch heeft hiervoor enkele systemen ontwikkeld, zoals een cooldown bij een scorestreak, maar veel zoden zet dit niet aan de dijk.

Qua nieuwe modi springt Combined Arms het meest in het oog. Call of Duty heeft al vaker geprobeerd te concurreren met Battlefield en doet het nu opnieuw. In Combined Arms speel je een versie van domination met twaalf tegen twaalf in grotere spelomgevingen en met de aanwezigheid van tanks en andere voertuigen. Ook deze modus doet wat het moet, maar zeker niets meer. Hetzelfde probleem als bij de “normale” multiplayer is aanwezig: met maar twee maps die je ook zes tegen zes kunt spelen, is het te weinig om lang te boeien. Nochtans is het een ideaal moment om grote gevechten te introduceren, want veel recente concurrenten zijn er niet.

Daarnaast is er ook Fireteam: Dirty Bomb, dat probeert een Battle Royal gevoel te creëren voor met een wat kleiner aantal teams. Deze sessies worden gespeeld met tien teams van vier personen en het hoofddoel is uranium te vangen en hiermee bommen te laten ontploffen. Hierdoor worden delen van de map schadelijk gebied voor de andere teams. Dit speltype heb ik minder gespeeld, aangezien mijn vrienden hier nog niet open voor stonden. De keren dat ik alleen gespeeld heb was het minder leuk. Het was een beetje te veel een mix van een gewoon Battle Royal-game met de reguliere Call of Duty-multiplayer. Hierdoor is er vooral chaos en komt het doel niet goed tot zijn recht. Dit heb je soms ook in de multiplayer met objective-speltypes, want sommigen van je team gaan enkel voor de kills. Ook hier viel dit enorm op en was de fun er snel af.

Voor het nieuwe VIP Escort is dit een ander verhaal. Dit heb ik al wat gespeeld tijdens de beta en was gewoon erg intens met een hoop vrienden. Je speelt met twee teams van zes en voor één team is het de bedoeling om de willekeurig gekozen VIP te escorteren tot aan de helikopter of ervoor te zorgen dat er geen vijanden meer zijn. Voor het andere team is het de bedoeling om de VIP neer te halen. Er zijn geen respawns, maar er is wel een mogelijkheid om te healen. Dit zorgt voor een tactisch kantje aan de gameplay en waardoor deze modus erg onderhoudend is.

De Multiplayer speelt nog steeds erg goed weg, maar kiest voor bepaalde zaken die niet iedereen gaat aanspreken. Daarnaast is de kwantiteit erg pover. Vorig jaar stond de multiplayer er van dag één en kwamen er al snel gratis updates en Activision heeft al aangekondigd dat het ook dit jaar het geval gaat zijn. Na de release en het schrijven van deze review is er ook alweer een versie van Nuketown toegevoegd en zijn er wat kleine aanpassingen doorgevoerd. Hopelijk houdt Activision dit tempo aan, want deze multiplayer heeft dit veel meer nodig dan Modern Warfare. Ik heb daarom ook het gevoel dat veel gamers niet gaan switchen tussen het uitstekende Modern Warfare en deze nieuwe, wat meer arcade, Black Ops. Voor mezelf sta ik eerder open om met vrienden nog even Modern Warfare te spelen, gelet op de leuke modi die deze game heeft om met vrienden te spelen. Cold War vond ik dan weer leuker in mijn eentje, want ik haalde vrij hoge scores, omdat ik via het SBMM-systeem in lobbies terecht kwam met correcte tegenstanders. Al mijn vrienden spelen veel meer Call of Duty en presteren dus op een hoger niveau, waardoor ik in een normale sessie steeds bij de laagste scores zit.

Grafisch zien de meeste maps er overigens gewoon goed uit, maar kunnen ze niet tippen aan het niveau van de singleplayer. Er is duidelijk gekozen voor een heel stabiele performance en niet voor graphics met een wow-gevoel.

Sterke zombies

Het laatste grote deel van Cold War is zombies. Deze draait dit keer om een Poolse bunker, waar je met een team met vier op onderzoek trekt. Al snel word je omsingeld door hordes zombies en ben je verplicht de juiste upgrades te kopen en kleine puzzeltjes te voltooien en andere handelingen te doen. Upgrades zijn interessant en nodig om bepaalde vijanden te counteren en te blijven leven.

De leukste verandering is dat je meteen start met je multiplayer loadout, waardoor je niet met een pistool moet starten. Hierdoor is het spel in het begin niet saai en start het meteen vrij hectisch. Het wapen dat je koopt is wel altijd beter, zelfs indien het hetzelfde is, maar dit zorgt er gewoon voor dat mijn interesse in deze modus langer behouden blijft. Vroeger vond ik de eerste zoveel hordes te saai, maar begon het opeens wel te snel moeilijk te worden.

Zombies hebben nu, net zoals de tegenstanders in de multiplayer, trouwens ook levensbalkjes boven hun hoofd en dit zorgt dat je snel weet hoe goed je nieuwe wapen presteert in vergelijking met het vorige. Je kan dan ook beslissen om toch nog even verder te schieten of toch maar te gaan lopen, omdat het er net wat te veel worden. De Poolse bunker is enorm goed gedetailleerd en ziet er goed uit. Ook hier is het niet het niveau van de campagne, maar hij leek mij er wel beter uit te zien dan het meeste van de multiplayer. Ik ben zeker dat liefhebbers van zombies zich dit jaar als een vis in het water zullen voelen, maar ook zullen genieten van de nieuwigheden.

Conclusie

Mijn gevoel bij Call of Duty: Black Ops Cold War is gemengd. De campagne en zombies zitten goed in elkaar en scoren hoge punten; vooral de singleplayer modus weet met enkele leuke nieuwigheden te verrassen. Gelukkig blijft het typische Call of Duty-gevoel toch ook helemaal overeind. Grafisch ziet het er echt heel mooi uit op de Xbox Series X. Het zorgenkind is de multiplayer, want deze staat in tegenstelling tot die van vorig jaar, niet meteen als een huis. De multiplayer van dit jaar heeft weinig vernieuwingen, een paar vreemde keuzes, maar vooral te weinig content bij de release. Als dit snel kan worden verbeterd, kan ook de multiplayer snel een succes worden. Totdat dit het geval is, blijft Modern Warfare voor mij op dit vlak voorlopig nog net wat leuker, zeker met een hoop vrienden. Mijn eindcijfer zou voor de multiplayer een 7 zijn, maar de singleplayer leunt richting een 9. Zombies eindigt voor mij hier ergens tussenin.

Reacties

Login of registreer om te reageren.