Casper Egas | maandag 11 Jul 2016, 20:00

Deze indie game is uitgegeven door Mojang - maar of dat een bewijs van kwaliteit is?

Cobalt is een tweedimensionaal platformspel dat maar liefst zes jaar in ontwikkeling is geweest bij Oxeye Game Studio. De uitgever van het spel is Mojang, bekend van Minecraft. Na een dermate lange ontwikkelingstijd en met een vraagprijs van een vrij forse twintig euro, mag je een top indie game verwachten. Maar is dat ook zo?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Nee, Cobalt is geen topspel. Wanneer ik me er steeds toe moet zetten om het spel te gaan spelen voor een recensie, dan is dat nooit een goed teken. Cobalt voelt als een project dat niet onderscheidend genoeg is om indruk te maken en daarnaast niet lekker genoeg speelt om zich zelfs in zijn niche staande te houden.

Invasie van de 2D-platformers

Vroeger waren platformers misschien wel het meest succesvolle gamegenre dat er was. Halverwege de jaren negentig veranderde dat, en waren bijvoorbeeld first-person shooters in opkomst. Op den duur was het zo dat om de haverklap een nieuwe shooter uitkwam. Wat afwisseling, bijvoorbeeld met een nieuwe Rayman voelde als een verademing.

Nu indiegames overduidelijk hun intrede hebben gedaan in de consolemarkt, zijn ouderwetse platformers weer helemaal terug. Er zijn er zoveel, dat je als ontwikkelaar van goeden huize moet komen om staande te blijven. Soms levert dit erg indrukwekkende spellen op, zoals Shantae and the Pirate’s Curse op de Wii-U en 3DS, maar vaker levert het producten als Cobalt op. Dit zijn spellen die niet opvallen. Ze zijn niet barslecht, maar overtuigen ook niet.

Robots en ruimtewezens

In Cobalt speel je een weinig aantrekkelijk uitziend robotje dat de strijd aangaat tegen ruimtewezens en kwaadaardig geworden robots. Dit doet hij vanuit een ruimteschip dat als een soort hub dient. Je kunt hier informatie opzoeken, naar muziek luisteren, wapens wisselen en wapens aanschaffen. Deze structuur vind ik wat ingewikkeld voor een actiegericht platformspel als deze. Er is een enorm aantal wapens beschikbaar in Cobalt: knotsen, geweren, granaten en alles in tig varianten. Het is vaak lastig om te zien welk wapen het oppakken waard is en welke wapens je beter kunt laten liggen. Ik was het overzicht al snel kwijt. De besturing is ook dusdanig ingewikkeld dat het spel niet intuïtief aanvoelt.

De levels zijn groot en uitdagend, met vlagen zelfs frustrerend. Het leuke is dat er enorm veel te doen is. Er zijn dorpjes waar je met anderen kunt praten, er zijn sloten open te breken, dieren te temmen en natuurlijk vele tegenstanders af te knallen. Je kunt met Cobalt vele uren zoet zijn. In de Story Mode krijg je niet alleen verhaal voor je kiezen, je kunt ook snelheidsuitdagingen aangaan. Dit zijn soort van renbanen, waarmee je geld kan verzamelen voor de in winkeltjes. Ook moet je regelmatig strijden tegen erg langdradige bazen en kom je op tal van verschillende plekken. Het is dan wel jammer dat deze locaties er saai uitzien. Ze zijn niet gedetailleerd en ook artistiek niet mooi vormgegeven. Het helpt daarbij niet dat de muziek dikwijls minimalistisch en weinig aanwezig is. Ik kreeg daardoor weinig drive om verder te spelen.

Arcadeactie

Naast de Story Mode is er ook een arcademodus. Deze is geschikt voor maar liefst vier spelers die samen ten strijde kunnen trekken of het tegen elkaar op kunnen nemen. Deze modus is veel meer op actie gericht. Er zijn geen winkels, er is geen ruimteschip, er zijn geen conversaties en er is geen verhaal. Deze levels voelen wat toffer aan. Je wordt tot het uiterste gedreven voor een hoge score. Vooral met anderen kan dit een leuke ervaring zijn. Toch voelt het spel ook regelmatig als unfair aan. Snipertje hier, granaatje daar en je kunt weer opnieuw beginnen.

Conclusie

Cobalt is een onnodig complex spel dat geen baat heeft gehad bij een ontwikkeltraject van zes jaar. Ik denk dat de ontwikkelaar niet tevreden met het spel was en dat het spel daardoor steeds maar weer uitgesteld werd. Cobalt is niet verschrikkelijk, maar doet te weinig om zichzelf te verkopen. De vraagprijs van twintig euro vind ik ronduit belachelijk. Voor vijf à tien euro kan het spel er nog mee door, maar nu adviseer ik je het spel niet aan te schaffen.