Joeri Tits | woensdag 4 Okt 2017, 11:23

Het langverwachte vervolg op Destiny is dan daar! Lees hier onze recensie van Destiny 2!

Ik neem jullie even mee naar het begin van september 2014. We stapten een nieuw gametijdperk in. De Xbox One werd éindelijk op de Benelux losgelaten. Als brave consument heb ik natuurlijk gewacht op de officiële release om zo Vadertje Staat, in plaats van de Franse of Duitse btwdiensten, er ook wat aan te gunnen. Toch was de release van onze favoriete gameconsole niet de enige gebeurtenis van september 2014 die de gamewereld voorgoed zou veranderen. Bungie bracht namelijk enkele dagen later het langverwachte Destiny uit. Gamers zouden jáááren online gameplezier beleven aan de eerste volwaardige console-MMO. In de praktijk pakte het toch wat anders uit. Gamers vonden het game al snel repetitief, te weinig content bevatten en het verhaal, of het gebrek eraan, was om te huilen. Er zijn altijd wel wat diehards gebleven, maar ook die verdwenen als sneeuw voor de, ja euhm, Traveler bij iedere kostelijke uitbreiding. Destiny 2 is ondertussen verschenen en we mogen toch wel zeggen dat de hype weer (even?) terug is. Of Destiny 2 wel een kans maakt om voor jaren plezier te zorgen, lezen jullie in onze recensie.

Titanenwerk

Een recensie schrijven voor Destiny 2 is titanenwerk. En dat is niet enkel en alleen omdat ik mijn walkthrough deed als Titan. Er waren zoveel verschillende dingen te doen die ik allemaal voor jullie wilde uittesten. Daarnaast zat ik met deze titel vaker in de knoop over hoe ik dit moest recenseren. Moet of mag ik gaan vergelijken met Destiny 1? Dat doe je natuurlijk automatisch, maar met welke Destiny dan? De allereerste versie of de allerlaatste met alle DLC? De volgende moeilijke vraag is met welke ander game ik Destiny 2 nog kan vergelijken. Halo 5? Neen, want dat is enkel een shooter. The Division? Misschien wel, maar daar zit je dan weer met een heel andere setting. Ik vond het eerlijk gezegd niet zo gemakkelijk. Zeker niet omdat je meteen doorhebt dat Destiny 2 beter is dan zijn voorganger. Hiermee loop je dan meteen het risico dat je deze als een topper gaat bestempelen, omdat de vorige zoveel steken liet vallen. En dat mag natuurlijk ook niet de bedoeling zijn.

Een nieuw begin...

Laten we toch maar gewoon starten met het begin. Elke speler zal, nadat hij zijn Guardian aangemaakt heeft, zijn avontuur beginnen met de campaign. In tegenstelling tot het eerste deel – hier beginnen de vergelijkingen al – grijpt Destiny 2 je meteen met je keel. Het vreedzame leven van de Guardians is voorbij wanneer het Red Legion als een dief in de nacht een geslaagde staatsgreep pleegt. Alles wordt van de kaart geveegd en iedereen slaat op de vlucht. Je thuishaven, The Last City en de Tower, ben je kwijt en alsof dat nog niet genoeg is heeft de vijand een manier gevonden om het licht van de Traveler te bedekken. Zoals jullie weten, zorgt dit ervoor dat alle magische krachten uitgeschakeld worden. De Guardians hebben dus niets meer: geen onderdak, geen krachten, geen wapens. Jouw taak zal erin bestaan de Red Legion, met aan het hoofd Ghaul die fysisch een mix is van Bane van Batman en Winston uit Overwatch, te verslaan en alles te heroveren. Om dit doel te bereiken zal je moeten zorgen dat de traveler opnieuw gaat schijnen en je gevluchte kompanen zien op te sporen. Gelukkig sta je hier niet alleen voor en krijg je de hulp van Hawthorne, een vrouwelijke sniper die jaren overleefd heeft zonder de bescherming van de muur. Samen met haar, en andere overlevende Guardians, richt je de farm op. De farm neemt in deel 2 de taak van de Tower over. Ontwikkelaar Bungie heeft een, voor zover we daarover kunnen spreken in een scifigame, realistische manier gevonden om alles opnieuw te laten beleven.

Het verhaal weet in het begin zeker te boeien, maar valt, zodra je team compleet is, wat stil. Ervoor kreeg je op tijd een nieuwe planeet en deze zijn nog steeds allemaal erg uniek. De personages uit het eerste deel, zoals Cayde-6 en Zavala, komen meer voor in de tussenfilmpjes en krijgen hierdoor wat meer inhoud. Het verhaal was vanaf het begin al niet erg origineel, maar doorheen het verhaal gebeurt er zo weinig spectaculair dat het je echt niet geboeid houdt. De ontwikkelaar beloofde veel verhaal, maar nog steeds vind ik het wat mager uitvallen. Wat het hoofdverhaal betreft althans, want je hebt daarbuiten nog wel de Adventures. Deze adventures zijn eigenlijk zijmissies die niets met het hoofdverhaal te maken hebben. Ze vertellen vaak wat extra informatie over de planeet of over de tegenstander. Net zoals in het vorige deel is het opzet in de missies meestal niet bijster uniek. Vaak zal je iets moeten stelen, wat moeten beschermen of moeten scannen en krijg je hiervoor altijd af te rekenen met verschillende hordes vijanden. De missies worden, zeker als je de campaign alleen doet, na een tijdje repetitief. Zeker wanneer je tegen het einde van de campaign gaat terugkeren naar planeten waar je al bent geweest. Gelukkig is Destiny geen game dat je alleen speelt en al zeker niet enkel voor de campaign. Je wordt in tussentijd vaak afgeleid om andere dingen te gaan doen.

Zo speel je tijdens het levelen en het doorlopen van de storymode strike & de crucible vrij. Net zoals bij het vorige deel, begint het game eigenlijk hier pas. Strikes worden nog steeds met drie gespeeld. Je krijgt verschillende vijanden op verschillende locaties op je bord voorgeschoteld en als toetje sluit je af met een eindbaas. Als jullie de strike kunnen voltooien, krijgen jullie loot. Daarnaast zijn er nog steeds de Nightfall strikes, die elke week veranderen. Deze zijn wat moeilijker, maar verplichte kost voor elke zelf respecterende Guardian. Hier krijg je namelijk betere loot en die is op een bepaald moment gewoon nodig om jezelf te verbeteren. Op dit moment zijn er maar vijf strikes op de Xbox One en voorlopig blijven ze voldoende leuk om te spelen.

Crucible is beter en tactischer

De crucible, de multiplayer waar je je kan meten met andere Guardians, kan natuurlijk ook niet ontbreken. In vergelijking met het eerste deel, zijn hier toch wel wat wijzigingen aangebracht. De multiplayer wordt nu gespeeld met vier tegen vier. Hierdoor zijn de mappen wat kleiner geworden en het algemene gevoel is wat tactischer. De crucible is zeker een ontdekking, ondanks dat de gameplay niet zoveel anders aanvoelt. Shooters met een online multiplayer van vier tegen vier komen gewoon wat minder voor en zijn hierdoor al vrij uniek in hun soort. Met vier spelers is het nog belangrijker om samen te blijven, want hierdoor kom je vaak met twee tegen één te staan en dat is de sleutel tot succes. Daarnaast is het leuker dat je met een twee- of drietal vrienden zo erg gaat doorwegen op het eindresultaat. Ik heb zeker meer uren in de crucible gestoken dan verwacht, maar ik kan niet garanderen of dit zo blijft. Er zijn namelijk niet zoveel verschillende maps en ook de weinige gamemodussen blinken niet uit in originaliteit. Zo is de gamemodus Supremacy gewoon geleend van die andere populaire shooter van Activision: Kill Confirmed uit Call of Duty. Hierbij moet je dus, na een kill, een crest oprapen om punten te scoren.

Het laatste grote speltype waar ik het over wil hebben, zijn de raids, de moeilijkste missies die je speelt met zes spelers en waarvoor je een hoog (power)level voor nodig hebt. De eerste raid, Leviathan, was pas beschikbaar op 13 september en ik wou deze echt spelen voor ik de review afrondde. Jammer genoeg ben ik er nog steeds niet aan toe geraakt. Bungie heeft namelijk gekozen om, net zoals bij Nightfall, geen matchmaking toe te voegen. Ik zit wel in een clan met wat vrienden, maar wij zijn ondertussen maar net met zes. Allemaal samen online zijn is op dit moment nog niet gelukt. Ergens begrijp ik de keuze van de ontwikkelaar wel. In Destiny 2 is erg veel gesleuteld aan het clansysteem. Zo werkt wat je doet, samen of alleen, progressiever voor de hele clan. Daarnaast is teamwork ook gewoon belangrijk in een raid, zodat je dat eigenlijk beter doet met vrienden dan met vreemden. Anderzijds is de hype van Destiny 2 toch wat minder dan bij Destiny 1 en speelt zeker niet mijn hele vriendenlijst de game. Veel gamers zitten dus in hetzelfde schuitje als ik en zullen niet vaak met voldoende spelers zijn om een raid te kunnen voltooien. Ook voor een Nightfall is er geen matchmakingsysteem, maar aangezien je hier maar met drie spelers moet zijn is het probleem minder groot.

Perfecte gameplay en prachtige soundtrack

Ondanks de aanwezigheid van veel nieuwe, alsook vertrouwde content draait het toch nog steeds vooral om de gameplay. Zeker met zo'n MMO is dit belangrijk, aangezien het de bedoeling is dat je dit game tientallen uren, en hopelijk zelfs dagen, gaat spelen. Een vervelende besturing is wel het laatste wat je dan wilt tegenkomen. Gelukkig staat Bungie bekend voor hun goede besturing en was dit eigenlijk in deel 1 ook al in orde. Toch hebben ze de tijd genomen om de allerkleinste punten te verbeteren. Dit is vooral te merken aan de shooterelementen. Het grote arsenaal aan wapens werkt allemaal even perfect. Je merkt niet dat je wat wordt geholpen door auto-aim en dat is, voornamelijk voor jezelf, toch altijd een fijner gevoel. Ik merkte dat ik bij de vijanden echt op het hoofd probeerde te mikken om zoveel mogelijk schade toe te richten. Dat is bij andere shooters, en zeker futuristische, toch dikwijls anders. Daarnaast werkt het besturen van voertuigen, in dit deel zelfs een tank, ook realistisch.

Er lijken mij in de campaign wat meer platformelementen voor te komen en dit zorgt voor wat afwisseling. Toch was dit eigenlijk voor mij niet nodig. Je mist wel eens een sprong en wanneer je in co-op aan het spelen bent is dat soms wat irritant. Je moet dan soms een halve minuut wachten om te respawnen en dikwijls is je vriend dan al wat verder. Op deze manier mis je soms een stuk van de actie en loop je wat achter de feiten aan.

Zoals ik reeds in de inleiding aanhaalde was Destiny voor mij een van de eerste games die ik speelde op de Xbox One. Ik had hierbij een gelijkaardig gevoel als toen ik de eerste keer Halo speelde op de Xbox en Gears of War op de Xbox 360. Ik werd overweldigd door de graphics en de omvang van de speelomgevingen. In Destiny 2 kom je tijdens het spelen nog steeds in prachtige landschappen terecht en alles ziet er piekfijn uit. Toch word je niet meer weggeblazen zoals in het eerste deel. De tussenfilmpjes zijn wel van een uitstekende kwaliteit en behoren tot de beste die ik tot nu toe gezien heb. De personages zien er perfect uit, bewegen uiterst realistisch en hun emoties zijn van hun gezichten af te lezen. Daarnaast heeft Bungie erg veel zorg besteed aan een diverse soundtrack. Elk stukje van de planeet, elk moment, elke gebeurtenis heeft een passende sound gekregen. Dit is vaak klassieke muziek met wat hedendaagse instrumenten. Skye Lewin staat in voor de muziek in Destiny 2. Hij heeft ook al voor verschillende films en series, waaronder Banshee, gewerkt en dat merk je. De soundtrack zou meteen passen in de allerbeste blockbuster. Chapeau voor deze man!

DLC of echt Destiny 2?

Veel gamers vroegen zich op voorhand af waarom Destiny 2 niet gewoon als DLC kon worden uitgebracht. Een terechte vraag, want aan de omkleding van Destiny 2 lijkt het niet alsof je een volledig nieuw deel aan het spelen bent. Ondanks dat de subklassen zijn aangepast, kun je nog steeds enkel kiezen tussen een Hunter, een Titan of een Warlock. De manier van je character aan te passen ziet er nog steeds hetzelfde uit. De vijanden zijn zowat identiek. Wanneer je naar een andere planeet gaat, krijg je nog steeds een laadscherm waarbij je naar je ruimteschip moet staren. Ik kan zo nog wel even doorgaan met gelijkenissen op te sommen. Destiny 2 had perfect een DLC kunnen zijn. Toch snap ik de keuze van de ontwikkelaar wel om na 3 jaar met een volledig nieuw deel op de proppen te komen. Bungie heeft geluisterd naar de kritiek van de fans en levert hierdoor een vollediger, maar vooral beter, pakket af. Destiny 2 is ook veel toegankelijker voor nieuwe spelers dan het origineel. Zo is de manier om (goede) loot te verzamelen wat eenvoudiger en lukt het ook wat sneller. Daarnaast zijn de planeten veel minder kaal en is er gewoon veel meer te doen. Waarbij je bij het eerste deel je Sparrow, het voertuig waarmee je je kan verplaatsen, constant nodig had om van missie tot missie te hollen, heb ik hem bij Destiny 2 amper gebruikt. Er is zoveel te doen en ik werd vaak afgeleid om nog snel ergens aan een public event mee te doen of een patrol te voltooien. En moest hetgene dat je wilt doen, toch nog wat te veraf liggen, kan je gewoon gebruik maken van het nieuwe fasttravelsysteem!

Conclusie

Bungie heeft geluisterd naar zijn achterban en brengt met Destiny 2 een game dat op zowat elk vlak beter en groter is dan zijn voorganger. Toch draait het nog steeds om het verzamelen van loot en in dat opzicht is het nog steeds hetzelfde spel. Dat is ook logisch, want dat is nu eenmaal één van de principes van een MMO. Of Destiny 2 de gamers die onderweg afhaakten deze keer langer aan boord gaat kunnen houden is een vraag waar ik niet op kan antwoorden. Bungie doet zeker hun best, maar ze hebben niet alle factoren zelf in handen. Blijft het loot verzamelen boeiend? Hoe doen andere grote multiplayertitels het dit najaar? Wat brengt de DLC? En wellicht de belangrijkste vraag: gaan mijn vrienden het blijven spelen? Destiny 2 zorgt namelijk voor enorm veel plezier wanneer je het samen kan spelen met anderen. Alleen gaat het allemaal veel sneller repetitief aanvoelen.