Gespeeld op Xbox Series X, geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Soms krijg je als recensent games aangeboden waar je totaal niet van weet wat je kunt verwachten. Zo ook bij Fall of Porcupine. Deze indie-game neemt ons mee naar de wereld van de medische zorg.

Dokter Duif

Van zodra je het spel opstart, heb je door dat Fall of Porcupine voor een bijzondere ervaring gaat zorgen. Zo lijkt het meteen een serieuze game, maar wel eentje met allemaal dierenpersonages. Zelf speel je als Finley, een duif die verhuisd is naar het stadje Porcupine en daar als arts aan de slag gaat in het lokale ziekenhuis. Finley krijgt regelmatig nachtmerries over iets dat hij heeft meegemaakt in het ziekenhuis en het is aan jou om te ontdekken wat.

Dialogen en kleine opdrachten sturen het verhaal

Deze ontdekking gebeurt door rond te lopen in de stad en te spreken met de andere personages. Als arts ben je natuurlijk ook vaak in het ziekenhuis en daar krijg je meestal een aantal patiënten voorgeschoteld die je moet verder helpen. Dit gebeurt aan de hand van enkele simpele acties die je moet uitvoeren. Deze acties duren vaak niet langer dan een minuut. Het ene moment ben je de longen aan het controleren, wat later dien je medicijnen voor te schrijven. Dit doe je door te puzzelen, wat ritmisch op knoppen drukken of andere typische mini-game-achtige gameplay. Zo kom je ook een variant van het bekende LINGO tegen. Ook buiten het ziekenhuis dien je soms zulke taken uit te voeren, maar vaak met een ander doel. Via deze weg ga je namelijk een band opbouwen met de personages uit de stad.

(Te) traag in de opbouw

Zoals jullie wel al zullen gemerkt hebben, moet Fall of Porcupine het niet hebben van zijn bijzondere gameplay, maar eerder van het verhaal. Het verhaal is op zich best wel interessant, maar komt naar mijn mening veel te traag op gang. Het verhaal ontdek je vaak als volgt: je loopt wat doorheen de stad, spreekt met personages en krijgt nachtmerries. De dialogen daarentegen zijn wel sterk en zorgen dat je echt een band met sommige personages krijgt. Jammer genoeg worden deze gebracht met tekstballonen en wat gemompel. Daarenboven wandelt Finley erg langzaam rond, wat de trage opbouw bevestigt. Dit gebeurt zelfs tijdens de kleine platformelementen die er soms zijn. Ook dan springt Finley traag in het rond. Wat dan echter nog meer stoort is de besturing. Deze kan tijdens andere activiteiten als wandelen, zoals zwemmen of springen, nogal fragiel en inconsequent aanvoelen. Al deze zaken zorgen ervoor dat het mij niet uren kon boeien en ik heb me in verschillende sessies doorheen het game moeten wurmen. De game, of beter gezegd het verhaal, duurt dan ook acht uur, wat best lang is voor dit soort indiegames. Tot slot dien ik helaas te melden dat er enkele bugs waren die ervoor zorgde dat ik het spel opnieuw moest opstarten.

Prachtige stad met leuke personages

Bovenstaande alinea klinkt best negatief, maar het verhaal maakt dus veel goed. De personages van Fall of Porcupine verdienen daarenboven wel echt je volle aandacht. Van een belangrijk personage tot een random voorbijganger. De ontwikkelaar heeft enorm veel tijd gestoken in het ontwerpen van leuke dierenpersonages. Ik heb vaak de tijd genomen om deze in mij op te nemen als ik bijvoorbeeld op een pleintje stond of in een drukke bar. Ook de omgevingen zijn prachtig vormgegeven en hebben altijd een leuke sound die bij het moment in het verhaal passen.

Conclusie

Fall of Porcupine is een bijzonder hartverwarmende game, maar gaat niet voor iedereen een geschikte game zijn. De gameplay is namelijk beperkt en simpel. Hierdoor moet Fall of Porcupine het vooral hebben van zijn verhaal. Dit zit gelukkig wel goed in elkaar. Bovendien zijn ook de personages en omgevingen geweldig vormgegeven. Ook al merk je dat met deze game een wat trage gameplay hoort, voelt het voor mij soms toch net als wat te traag aan. Ik vrees dat het daarom zeker niet voor iedereen is weggelegd en vooral aan te raden voor gamers die houden van een interessant verhaal en uniek concept.