De personages zijn weer op een realistische manier, zoals men dat in de serie zo goed kan, neergezet. Ik miste echter de oude personages meteen. Voor mij zijn Sean en Daniel niet erg likeable. Daniel is precies zoals de meeste echte jongetjes van negen. Druk, irritant, vol vragen en opdringerig. Daar zit ik in een spel niet echt op te wachten. Sean is het soort puber waar ik ook niet zoveel mee heb. Nors, een roker, beïnvloedbaar en bezig met clichédingen. Ook zijn beste vriendin komt niet leuk over. Dit is echt zonde, omdat het spel staat en valt bij het inleven in de personages. Na verloop van de drie uur die Roads duurt, wende ik wel wat aan hun karakters, maar ik heb nog zeker niet het toffe gevoel van voorheen. In Life is Strange voelde ik mij echt een tienermeid; iets dat er knap is van de ontwikkelaar, want ik ben toch echt een man van 34.

Het verhaal is politieker dan voorheen en prima te volgen voor nieuwkomers. Je hoeft dus echt het eerste deel niet gespeeld te hebben om aan de slag te kunnen met Life is Strange 2. Natuurlijk kan de vredige thuissituatie niet voortduren en gebeurt al snel iets dramatisch, waardoor de jongens samen op de vlucht slaan. Er is iets naars gebeurd en Daniel lijkt een soort superkrachten te hebben waar hij geen controle over heeft. De jongens hebben geen vervoer en besluiten te voet naar Mexico te gaan. Hun vader zei daar nog een stukje land te hebben en ze spreken de taal. Van Seattle naar Mexico is helaas wel een flink stuk reizen. Onderweg zullen dus allerlei dingen gebeuren. Er wordt hierbij stevig gebruikt gemaakt van de migratieachtergrond van de jongens en de verschillende standpunten van Amerikanen (en Trump) over Mexicaanse migranten. Je kunt mijns inziens wel merken dat het spel een Europese productie is en niet in Amerika zelf is gemaakt.

Life is ordinary?

Afgezien van het nieuwe verhaal en de nieuwe personages, voelt Life is Strange 2 meteen weer vertrouwd aan. De presentatie is weer van de bovenste plank, met prachtige muzikale begeleiding, competente stemacteurs en dit keer ook zeer aantrekkelijke graphics. Er is echt een grote stap gemaakt op grafisch gebied; alles is gedetailleerder, menselijker en beter belicht, zonder dat de stijl veranderd is. Ook de gameplay is nog als vanouds. Je loopt vooral rond, verkent de omgeving en maakt keuzes die het verhaal beïnvloeden. Je kunt niet zoals Max Caulfield de tijd terugspoelen, dus je zult het moeten doen met normale vaardigheden van een tiener met een bijna lege portemonnee. De speciale krachten van het broertje zullen ongetwijfeld later in het verhaal nog een grotere rol spelen. Er zijn actiestukken, noch worden jouw vaardigheden als speler op de proef gesteld. De spanning komt van het verhaal en de herkenbare, maar toch wat vreemde situaties waar je in terecht komt.

Conclusie

Ik merk aan alles dat Life is Strange 2 ambitieuzer is dan Before the Storm en dat Dontnod een groter budget heeft gehad dan in het eerste deel. De presentatie is echt top en er is duidelijk veel aandacht geweest voor het schrijven van een interessant scenario. Ik heb echter mijn twijfels over de personages. Ze spreken echt minder aan dan voorheen en ik lees op andere plekken dat ik daar niet als enige zo over denk. Men moest iets nieuws doen en kon de magie niet overeind houden met oude koek; maar of de ontwikkelaar met deze jongens hetzelfde wonderlijke gevoel kan losmaken moet nog in de latere episodes blijken. Roads is geen gouden begin, maar zeker ook geen grote misser die de zin in de rest van het verhaal wegneemt.