Jeroen Post | donderdag 14 Mei 2020, 14:59

In je eentje in de waanzin van de ruimte verdwijnen; lees hier de recensie van Moons of Madness.

Review

Rating 7/10

User rating 0/10

Aansprekende setting
Sfeervol

Screentearing
Opdrachten vrij eentonig

Gespeeld op de Xbox One X

Is there life on Mars? David Bowie stelde deze vraag in 1971 al. Al jarenlang vragen mensen zich af hoe dat zit. Je kunt nu zelf Mars, of in ieder geval een gedeelte ervan, gaan verkennen in Moons of Madness. In deze Lovecraft-setting op een onderzoekscentrum op de planeet Mars dien je je collega’s te vinden, en allerlei opdrachten te voltooien. Is dit de moeite waard? Lees vooral verder.

REVIEW

Wie doet dat steeds?

Moons of Madness is een first-person spel, waarin je de rol van Shane Newehart op je neemt. Je werkt op een onderzoeksbasis op Mars, en je wordt wakker nadat je een flinke nachtmerrie hebt gehad. Je gaat op onderzoek uit en je onderzoekt zo langzamerhand je omgeving. Je gaat je kamer uit, zoekt wat aanwijzingen in de kantine, schenkt eens rustig een bakkie pleur in en komt er op deze manier achter dat er van alles mis is. Je kunt je collega’s nergens vinden, je hoort ze alleen via de radio. Alleen wat briefjes en berichten op hun computers zijn dingen die je tegenkomt.

Wat moet je nu doen in de game? Je doet hier en daar wat opdrachten, of je gaat de basis uit om verderop iets te repareren of te zoeken. Zo zijn in het begin de ontvangers voor de communicatie volledig verkeerd afgesteld. Je zoekt in een kleine basis verder op een soort batterij waarmee je de afstelfunctie van één van de drie ontvangers kunt aanzetten. Je zoekt de goede configuratie, en dan ga je verder met de volgende ontvanger. Om bij de volgende batterij te komen (ze ontbreken natuurlijk allemaal), moet je weer eerst een ander apparaat werkend krijgen. Van de ene op de andere plek waar je terecht komt, zijn er toch altijd wel dingen die kwijt zijn, kapot zijn of waar op een andere manier iets mee is. Het lijkt wel alsof iemand je probeert te dwarsbomen. Gedurende het spel merkte ik echter op dat deze situaties en opdrachten wel erg veel op elkaar leken. Iets meer diversiteit op dit vlak had het spel zeker wel geholpen.

De setting is een van mijn favoriete aspecten van deze game. Je bent eenzaam, in een desolaat gebied en ziet praktisch niemand. Vooral in de ruimte werkt dit heel goed. Je hebt, in deze game in ieder geval, wel echt het gevoel dat je moederziel alleen bent. Het doet de spanning en het gevoel van eenzaamheid goed als je echt het idee hebt dat je niet steeds een collega tegenkomt die jou gaat helpen, en dat doet deze game goed. Je moet alles alleen doen. Natuurlijk gebeurt er wel het een en ander, de ontwikkelaar heeft geprobeerd om toch iets van spanning in de game te bouwen. Dit lukt soms, maar het werkt niet altijd naar behoren.

Lekker scheuren

De opdrachten die je uitvoert, brengen je naar verschillende gebieden in- en rondom de basis. Zoek een batterij, zet een apparaat aan, zet een apparaat uit en meer van dat soort dingen. Zoals ik al zei, de setting is geweldig en er gebeuren tussendoor wel dingen (zal niet veel spoilen). De opdrachten die je echter tussendoor uitvoert, worden niet meer dan wat ik daarnet beschrijf. Zoek je een spel waarin je een strijd op leven en dood voert of waarin je spannende of slimme puzzels oplost, dan zit je niet goed in Moons of Madness. Daar komt nog eens bij dat het spel er in de basis helemaal niet slecht uitziet. Of het er net zo goed uitziet als bijvoorbeeld Alien Isolation zou je zelf moeten beoordelen, maar het benadert de sfeer wel een klein beetje. Wat absoluut niet bijdraagt aan de sfeer is het feit dat het grafisch ietwat rommelig is. Als je snel om je heen kijkt, zie je vaak flink wat vertraging, en af en toe zelfs wat screentearing. Dit laatste kan in principe in elke situatie voorkomen, maar vooral als je je zaklantaarn gebruikt om in donkere situaties te kunnen zien. Geloof me, in een ruimtestation waarin de helft van de tijd allerlei batterijen kwijt zijn en apparaten uitstaan, komt dat meer dan eens voor. Je bezigheden zijn verder wat eentonig. Het is wel tof om te zien dat het ruimtestation, en het hoofdfiguur, steeds verder in de waanzin verdwijnt. Daar komen de typische Lovecraft-invloeden naar boven, zoals je dat de laatste tijd in meer games hebt kunnen zien.

Conclusie

Moons of Madness is een game die mij wel aanstaat qua setting. Ik houd enorm van spellen waarin eenzame figuren op verlaten plekken rondlopen; denk bijvoorbeeld aan Vanishing of Ethan Carter, of What Remains of Edith Finch. Mocht deze stijl je aanspreken, dan zit je goed in Moons of Madness. De verschillende opdrachten zijn nogal repetitief en worden snel saai, en grafisch is het niet helemaal goed door de screentearing. Voor de ervaring en setting is het spel echter zeker een aanrader.

XBW

Review

REVIEW

Wie doet dat steeds?

Lekker scheuren

Conclusie

Reacties

Moons of Madness

Gerelateerd