Joeri Tits | dinsdag 3 Apr 2018, 15:58

Rad Rodgers, een platformer doorlopen met nostalgie. Lees hier de review!

Review

Rating 7/10
User rating 0/10
  • Nostalgie
  • Leuke audio
  • Herspeelbaarheid
  • De “Dusty”-levels vallen tegen
  • Beeld schokt wat tijdens het platformen
  • Misschien wat kort

Rad Rodgers is de zoveelste succesvolle kickstarter die uitmondt in een game. De gasten van Slipgate Studios hadden het natuurlijk wel slim aangepakt. De ontwikkelaar verwees meteen naar platformklassiekers als Conker als inspiratiebron. Trek de kaart van de nostalgie en gamers worden stante pede enthousiast. Of al dat enthousiasme ook terecht is, bespreken we in onze recensie.

Review

Rad Rodgers vertelt het verhaal van, hoe kan het ook anders, Rad Rogers. Rad is een jong gastje dat zijn dagen slijt met videogames. Op een nacht wordt hij wakker van een raar geluid dat zijn favoriete console maakt. Opeens wordt hij door zijn console opgezogen en komt hij terecht in de virtuele spelwereld. Ook zijn console, Dusty, leeft in deze wereld. Dusty zorgt er meteen voor dat je de verwijzing naar Conker wel kan volgen. Hij zorgt voor de flauwe moppen en de grove opmerkingen en stuurt de belhamel Rad bij waar nodig. Dusty zit als een rugzak vast op de rug van Rad en gebruik je voor zijn uitgebreid wapenarsenaal.

Het gaat over ons...

Ook het verhaal teert dus een beetje op nostalgische gevoelens. Wie van ons heeft in onze kindertijd niet eens een nare droom gehad nadat we tijdens een vrije schooldag te veel gegamed hadden? Ohja, voor de ouders die hun kinderen nu eens een game van vroeger willen laten spelen, maar liever niet hebben dat ze worden blootgesteld aan grofgebekt geweld, is er de mogelijkheid om deze uitdrukkingen te laten vervangen door meer kindvriendelijke teksten.

Nostalgische gamers!

Toch kan ik dit spel eerder aanraden voor de wat oudere liefhebbers van platformers. Ondanks dat er verschillende moeilijkheidsgraden zijn, is het spel niet kinderlijk eenvoudig. Dat komt omdat de ontwikkelaar ook op dat vlak gekeken heeft naar de klassieke platformgames. Dit houdt onder andere in dat er na schade geen automatische genezing gebeurt. Dit zorgde ervoor dat ik regelmatig op mijn tellen moest letten wanneer ik aan mijn laatste levenshartje begon. Het feest der herkenning stopt hier natuurlijk niet. Op enorm veel vlakken wordt het nostalgisch. Denk maar aan de typische bitgeluidjes wanneer je wat opraapt of door het menu bladert. Of de diamantjes die je dient te verzamelen zoals de centjes in Sonic. Of de kaart van de levels, die je doet denken aan pakweg Donkey Kong Country. Zonder dat je het stof van je oude consoles moet vegen, katapulteert Rad Rodgers je twintig jaar terug de tijd in.

Op zoek naar vier puzzelstukjes

Natuurlijk zijn er ook een aantal unieke aspecten aan de game toegevoegd. Deze zorgen voor mezelf eigenlijk voor gemengde gevoelens. Waar ik alvast helemaal geen fan van ben, zijn de minigames die je met Dusty moet spelen. Het concept hierachter is dat bepaalde platformelementen onzichtbaar of onbruikbaar zijn totdat je via een gehackte en wazige pixelingang in de minigame met Dusty komt. Deze minilevels zijn doolhoven waarin je al vechtend een oplossing moet zien te bekomen. Het voelt na enkele keren nogal geforceerd aan en dit is voor mij duidelijk het minst interessante aspect van de game. Daarnaast zal de levelstructuur zeker voor gemengde reacties zorgen. Je moet in elk level op zoek gaan naar vier puzzelstukjes om het level te kunnen eindigen. Hierdoor zal je vaak meerdere dezelfde locaties moeten passeren en valt het op dat niet elk level even groot is. Persoonlijk vond ik dit een interessante keuze, omdat je hierbij het gevoel krijgt dat je het level volledig hebt uitgespeeld. Al komt dit ook doordat vijanden niet respawnen en je op voorhand weet hoeveel vijanden of diamanten in ieder level zit.

Om het daadwerkelijk volledig uit te spelen, ben ik regelmatig op zoek gegaan naar die laatste reeks diamantjes. Anderzijds zal dit systeem voor sommigen wat repetitief aanvoelen om elk level hetzelfde te doen. Zelf had ik hier dus geen last van, zeker omdat de game slechts negen gewone levels bevat. Dit zijn er twee meer dan de oorspronkelijke versie die op de pc verscheen. Toch zal je ongeveer een vier tot vijf uur bezig zijn om de game op een gewoon tempo uit te spelen. En dan heb ik het nog niet over de herspeelbaarheid gehad, wanneer je een level opnieuw speelt om deze keer alle objecten te verzamelen. Dit houdt in dat de kostprijs van € 19,99 zeker gerechtvaardigd is.

Rad Rodgers ziet er grafische behoorlijk uit: de levels zijn allemaal even kleurrijk, de achtergronden zijn dynamisch en de omgevingen zijn uniek. Het grafische aspect overtreft hierdoor zeker de middelmaat, zonder te imponeren. Op het vlak van audio doet de game dat wel. De combinatie van de 8-bitgeluidjes en de soundtrack is subliem. Daarnaast zorgen de dialogen tussen Rad Rodgers & Dusty voor wat onderbroekenlol. Dit houdt dus in dat niet alles even grappig is, maar ach, vaak wordt er verwezen naar oudere games, en dat maakt natuurlijk veel goed. Het enige probleem dat mij echt stoorde op grafisch vlak was het feit dat, wanneer ik liep met mijn personage, het beeld steeds een beetje schokte. Ik weet niet waar dit aan lag, maar wanneer je hier op begon te letten, werd het steeds irritanter.

Conclusie

Het kickstarterproject van Slipgate Studios doet precies wat het op voorhand had beloofd. Rad Rodgers trekt volledig de kaart van de nostalgie en dat is het grootste pluspunt van het game. Voor het overige valt de game nergens helemaal uit de toon, maar weet het ook nergens te imponeren. Toch is het game een aanrader voor zijn prijs, zéker voor de fans van oude platformtitels. Ben je op zoek naar een moderne of unieke platformer, zal deze titel je wellicht niet aanspreken.

Reacties

Login of registreer om te reageren.