Tim Colman | maandag 31 Jul 2023, 12:15

Een Real Time Strategy-game in het Alien universum? Die is er nu, lees bij ons de recensie!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

De Alien-franchise heeft een beetje een knipperlichtrelatie met videogames met hoge toppen (Alien Trilogy, Alien Isolation) en diepe dalen (Alien Colonial Marines). De laatste Alien game die ik met veel plezier speelde was Alien: Isolation (misschien wel ééntje voor m’n top 20 allertijden) en daarnaast speel ik nog geregeld een potje Alien op m’n Megadrive, Aliens vs Predator op de Capcom Arcade of de Aliens van Konami via één of andere emulator. Naast de games hebben de films altijd hoog in m’n lijstjes gestaan en ook Prometheus kan me tot z’n fans rekenen. Een nieuwe Alien game doet me dus altijd m’n oren spitsen. Met Aliens: Dark Descent gaan we het (squad based) RTS genre in.

XCOM Ripley Edition

XCOM dus, maar dan in het Alien universe: dat kan moeilijk misgaan toch? Je team ontwikkelt zich na verloop van tijd in rollen die je zelf kiest door in level te stijgen. Ze zijn ook echt een team en bewegen perfect synchroon als een eenheid in plaats van afzonderlijk. De uitzondering hierop is als je ervoor kiest om ze te sturen om iets te plunderen of een turret op te zetten.

Aliens: Dark Descent leent veel van de XCOM-serie. Permadeath op personages en de noodzaak om je mariniers te genezen en te laten rusten zijn vergelijkbaar. Het hoofdkwartier is een soort directe lift met een Med-Bay, Lab en Workshop om meer uitrusting te ontwikkelen en een gebied om te levelen en je voorraad aan toekomstige helden te controleren. Een andere overeenkomst is het dagsysteem. Elke missie gaat er een dag voorbij en kies je tussen een missie uitvoeren of een taak opnemen die je dan extra grondstoffen of mariniers opbrengt. Dit is een tweesnijdend zwaard, want er is een constant groeiende meter die aangeeft hoe sterk de buitenaardse plaag in jouw gebied is. Hoe hoger de meter, hoe meer weerstand je op de grond zult ondervinden.

Weyland-Yutani: uw partner voor de toekomst

Het verhaal in Aliens: Dark Descent is 100% voor fans van de franchise. Er is een behoorlijk gedetailleerde Codex met de who's who van de Aliens-wereld. Dat gezegd hebbende, heb ik het gevoel dat het niet genoeg is als je de films niet hebt gezien. Net als in de rest van de franchise staat de gespannen relatie tussen de Colonial Marines en Weyland-Yutani weer centraal.

De game start op het Pioneer Station. Je beleeft de start vanuit het standpunt van Administrator Hayes. Die heeft zo z’n vermoedens rond een ruimteschip dat zonet aangemeerd is. Je intuitie laat je niet in de steek en voor je het weet zit er een Xenomorph achter je en dan duiken gelukkig de Colonial Marines op. Vanop een planeet dichtbij bekijk je een plan van aanpak. Door het activeren van een veiligheidsplan worden alle schepen die in de buurt komen neergehaald. Je zet je hoop om de USS Otago te reparen en het veiligheidsplan te bypassen. Gaandeweg voel je dat de vrienden bij Weyland-Yutani weer van alles proberen te verbergen. Het is een goed geschreven verhaal met veel wendingen, biedt alle gekheid die je je maar kunt wensen van een stel mariniers en respecteert de franchise. Het is iets breder van opzet dan dat van Alien: Isolation, maar nog steeds ongelooflijk boeiend terwijl je langzaam het ontsnappingsplan in elkaar zet dat je van de planeet en uit de buurt van het menu van de Alien brengt.

Xenos, Xenos overal

Je start met een tutorial waarin je de belangrijkste gameplay elementen uitgelegd krijgt. Ik vond het allemaal veel als opstart. Het stealthysteem heeft veel componenten en komt wat omslachtig over. Daarnaast leer je over eerste hulp toedienen, commandopunten en hoe je deuren kan dichtlassen om even verlost te zijn van Xenomorphs.

Commandopunten helpen je om gebruik te maken van de speciale vaardigheden van je mariniers zoals gerichter vuren ten koste van de snelheid, schieten met jachtgeweren om naderende Xenomorphs tegen te houden, granaatvuur om dingen sneller dood te laten gaan en vuurpijlen die de nauwkeurigheid verbeteren. Later in het spel ontdek je de mogelijkheid om bewegingsdetectors en zelfs turrets te laten vallen om je voor te bereiden en de kansen wat in balans te brengen.

Eens voorbij de tutorial krijg je zicht op het eerste hoofdgebied. Hier laat de game je volledig vrij in hoe je je doelen bereikt, een groot verschil met XCOM waar de game je alles stap voor stap geeft in een aantal missies. Je maakt hier dus zelf de keuze hoe lang je wil doorgaan ten koste van je mariniers of eerder methodisch te werk gaat met een bredere verspreiding van de Xenomorphs als gevolg.

De doelen bestaan meestal uit het redden van overlevenden, het vinden van voorwerpen of het doden van speciale Xenos. Ja, de koningin is terug, net als een paar andere verrassingen. Gelukkig waarschuwt het spel je wanneer het er iets heter aan toe gaat dan normaal. De Xenos zijn snel en kunnen exploderen in zuur, dus voorzichtigheid is geboden. Met elk gevecht verhoog je de "Hive Meter" die steeds meer Xenos naar jouw locatie stuurt. Als je voet bij stuk houdt, veroorzaak je uiteindelijk een aanval van Xenos en zelfs "speciale" soorten Xeno.

Game Over Man!

Ik heb heel veel Game Over schermen mogen bekijken. Aliens: Dark Descent is een moeilijk spel en een moeilijke Squad RTS binnen een genre dat gekend staat om z’n uitdagingen. Voorbereiding is essentieel en dankzij de combinatie van de speciale vaardigheden, hulpmiddelen en wat tactisch vernuft ga je wel stand kunnen houden. De moeilijkheidsgraad is gelukkig aanpasbaar, maar zelfs op de laagste stand vond ik het best pittig.

De besturing via controle helpt je niet echt tijdens de gevechten. Het is allemaal wat onhandig en weinig intuïtief, toch geen kleintje in een game waar één klein foutje fataal kan zijn. Om de ergernis nog groter te maken, heeft het spel behoorlijk wat bugs. Veel daarvan zijn animatiebugs, maar had ook issues met squadleden die niet het juiste pad namen.

Als laatste nog iets over de presentatie van de game, die is zeer wisselvallig. Als het goed is dan is het werkelijk fantastisch, maar de personagemodellen zijn niet de meest gedetailleerde. Zowel door het camerastandpunt over het hoofd heen als helaas zelfs in de tussenfilmpjes zien ze er duidelijk ouderwets uit. De animaties zijn stijf, maar gelukkig is er genoeg zorg en aandacht besteed aan Aliens zelf, waardoor we de uncanny valley mensjes wat door de vingers kunnen zien. De sfeer maakt veel goed, want die recreeërden de developers voor 100%: de donkere gangen, stoom die uit alle openingen komt en die onmiskenbare LV426 sfeer.