Casper Egas | maandag 4 Sep 2023, 17:48

Is Atlas echt gevallen, of toch niet? Lees het in onze recensie van Atlas Fallen!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Eens was er een tijd dat een echte open wereld indruk maakte. Helaas is die tijd al zo’n twintig jaar geleden. Tegenwoordig ben ik eerder een beetje moe van alle, vaak te grote, open werelden met overal onnodige subquests. Onlangs was ik nog flink teleurgesteld door Zelda Tears of the Kingdom; een spel dat bijna overal de hemel in werd geprezen. Atlas Fallen lijkt best een beetje op dat spel, maar dan met mooiere graphics, een wat interessanter verhaal en een focus die meer ligt op vechten, dan op puzzelen. Je zou kunnen zeggen dat Atlas Fallen een soort mix is van Zelda, Bayonetta en Monster Hunter. Misschien dat deze mix dan toch weet te verrassen?

De wereld is veranderd in een woestijn

Atlas Fallen speelt zich af in een post-apocalyptische wereld. Een heel origineel idee dus… Het kwaad, in de vorm van allerlei wraiths, loopt vrij rond en kan op elk moment toeslaan. Er zijn vreemde donkere torens uit de grond gekomen en er staat een soort alles ziend oog aan de hemel. Oh wee als je daardoor wordt aangestaard! Dit alles heeft al bijeffect dat bijna alle plantengroei is gestorven en dat de wereld veranderd is in een grote woestijn. Komisch element is dat in de menselijke kolonies de hele tijd geveegd wordt om al dat zand buiten te houden. De meeste mensen aanbidden een god die voortdurend met een soort specie gevoed moet worden in rituelen. De specie komt uit mijnen en ook uit de wraiths. Daar is duidelijk een link. Er heerst in de meeste overgebleven dorpen en steden orde, maar dan wel van het soort waar Al Assad of Poetin fan van zijn. De arme delen van de bevolking zijn de ‘unnamed’, oftewel de mensen zonder naam. Ze heten dan gewoon naar hun functie, zoals mijnwerker of smid.

Jij speelt een van de unnamed, die na een aanval op een karavaan waarbij metgezellen omkwamen, schoon genoeg heeft van de onderdrukking. Je probeert steun te zoeken bij anderen om een opstand te starten, maar hebt geen wapens om echt een verschil te kunnen maken. Althans, totdat je zomaar een vreemde magische handschoen vindt. Deze heeft een soort telepathische connectie met de lang verloren gewaande god van chaos. Meestal is chaos het kwaad, maar heeft deze overdreven geordende, onderdrukkende wereld niet wat meer chaos, of vrijheid nodig? Je bent er zelf in elk geval van overtuigd dat je vecht voor het goede. Of dat ook zo is zie je later in het spel. Het verhaal is wat mij betreft een van de betere punten van Atlas Fallen.

Verken de wereld

Atlas Fallen heeft de gebruikelijke structuur van open wereld games. Je hebt personages die je missies geven, je kunt je wapens upgraden en schatten vinden. Aan het begin van het spel wordt je echter overladen met zoveel informatie, dat je al snel de kluts kwijt raakt. In plaats van dat het spel je een voor een laat wennen met een aantal functies, word je al snel bekogeld met verschillende dingen om te doen. In elk geval is het belangrijk om scherven van de handschoen te vinden om deze sterker te maken, en heb je specie nodig om je vaardigheden en uitrusting te upgraden. Denk daarbij aan een wapenrusting, maar ook een soort vaardigheidstokens die je in je handschoen kan stoppen. Deze kun je vervolgens weer opwaarderen en combineren.

Gelukkig gaat het verkennen van de wereld lekker vlot. De wereld is gelukkig niet overdreven groot en het aantal quests is redelijk te overzien. Er is genoeg te doen en te ontdekken, maar verwacht met een uur of vijftien a twintig wel door het spel heen te zijn. Een van de redenen dat het spel niet te traag is, is dat je kunt glijden over al het zand. Je bent dus als het waren in sneltreinvaart door de zandwereld aan het snowboarden. Ook ben je veel in de lucht, want al snel kun je dubbele sprongen en meerdere boosts in de lucht maken. Gewoon lopen is voor watjes.

Jammer genoeg weet Atlas Fallen toch niet echt te overtuigen. Alles voelt zo generiek en oninteressant. Waarom een open wereld verkennen als alles zo op elkaar lijkt en willekeurig bij elkaar geraapt oogt? De afwerking is ook buitengewoon slordig; met onaf ogende rotsen, waar je pardoes door heen kunt springen en het wordt nooit helemaal duidelijk waar je wel en niet op kunt klimmen. Het voelt soms een beetje alsof je dingen aan het doen bent die de ontwikkelaar niet voor ogen had gehad. Ook is het spel enkele keren vastgelopen. Grafisch oogt Atlas Fallen weliswaar een stuk beter dan Zelda, maar echt overtuigen weet het spel ook niet. Er mist detail en er is te veel herhaling. Ook als het om de audio gaat is alles gewoonweg functioneel, zonder op te vallen in negatieve of positieve zin.

De strijd aan gaan

Zoals ik eerder zei speelt het vechten een hoofdrol. Dit gaat niet zoals gewoon met een zwaard en een schild, maar met enorme aanvallen die de handschoen weet op te roepen. Het oogt allemaal redelijk spectaculair, maar voelt nooit echt intuïtief aan. Het is de bedoeling dat je een hoge combo opbouwt, waardoor je steeds sterkere vaardigheden uit je handschoen kunt gebruiken. Heb je echter een hoge combobalk, dan krijg je meer schade als je geraakt wordt en verlies je gelijk een flink deel van de opgebouwde waarde. Dit voelt voor mij verkeerd. Het idee was waarschijnlijk het bekende risk/reward-systeem, waarbij elk voordeel zijn nadeel hebt. Maar waarom zou je kiezen om niet vol de aanval aan te gaan, combo’s te maken en niet geraakt te worden?

Je kunt daarnaast ook een soort blokkeervaardigheid gebruiken. Je krijgt dan gelukkig een soort rode waas in je scherm te zien, om de timing van het blokkeren aan te geven, maar alsnog vond ik het wat lastig te gebruiken. Tijdens het vechten ben je overigens de hele tijd aan het boosten, vaak zelfs in de lucht, waardoor het geheel wat vreemd overkomt. Je bent bijna een soort bij die rond alle enorme tegenstanders heen loopt te zoemen. De gevechten worden later vaak erg lastig en helemaal natuurlijk werd het vechten voor mij nooit, waardoor ik soms keer op keer opnieuw moest proberen. Dit zorgde er mede voor dat ik in Atlas Fallen bij vlagen plezier had, maar dat ik er ook dikwijls nogal flauw van werd.

Wat overigens een wereld van verschil kan maken, is dat het spel volledig coöperatief gespeeld kan worden. Ik heb dit helaas voor de recensie niet kunnen testen. Het werkt alleen met mensen in je vriendenlijst en daar heb ik momenteel niemand in staan die het spel ook speelt. Het lijkt mij in elk geval dat het de lol aanmerkelijk kan vergroten.