Casper Egas | Sunday 4 May 2025, 23:20

Na bijna twintig jaar is deze klassieker van Bethesda terug op je Xbox!

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen speelbaar op Xbox Series S/X.

Al van kinds af aan ben ik een fan van The Elder Scrolls. Op de Pentium van mijn broer speelde ik al het eerste deel Arena en het vervolg Daggerfall. Ook Morrowind, Oblivion en Skyrim gingen er later in als koek, en dan heb ik de spin-offs nog niet eens genoemd. Al jaren waren we geduldig op een zesde deel in de franchise, terwijl Bethesda Skyrim telkens opnieuw blijft uitbrengen. Het was dan ook verfrissend om Oblivion Remastered plotseling op de Xbox Store te zien verschijnen. In deze tijd van eindeloze remasters en remakes is het natuurlijk niet echt een verrassing, maar ik kon mijn aversie voor deze praktijk wel aan de kant zeggen voor The Elder Scrolls. Lees verder om te zien waarom Oblivion nu opnieuw een geweldige ervaring is.

Zeer smaakvolle remaster

Het gaat niet om een volledige remake van het spel, maar wel om een zeer uitgebreide remaster. De gameplay is grotendeels hetzelfde en vrijwel alle quests uit het origineel en zijn twee uitbreidingen zijn ongewijzigd. Grafisch hoef je echter niet dichter bij de tv te gaan zitten om de verschillen te zien, want Oblivion Remastered ziet er veel beter uit. We hebben het dan niet alleen over wat mooiere texturen, maar ook over totaal nieuw ogende personages, effecten, belichting en zelfs animaties. Het is echt knap hoe mooi deze nieuwe versie geworden is zonder de stijl van het origineel te verpesten. Misschien dat een enkeling de felle ‘bloom-belichting’ mist, maar over het algemeen zijn vrijwel alle grafische aanpassingen zeer geslaagd. Er zijn zelfs extra stemmen ingesproken voor meer variatie bij NPCs en de prachtige symfonische soundtrack is intact gebleven. Je kunt nog wel zien dat het een spel betreft uit 2006 als je weet waar je op moet letten, maar in principe kan de game zich audiovisueel meten met veel nieuwe releases.

Jammer genoeg ligt het spel vooralsnog niet in de fysieke winkels en moet je maar liefst 55 euro betalen voor een digitale versie. Je kunt nog een tientje meer betalen voor een digitale soundtrack en artbook, en ja hoor, maar liefst twee nieuwe subquests. Ik zou zeggen, ga maar voor de basisversie (die ook in Game Pass beschikbaar is). Gelukkig zitten daar wel alle eerder uitgebrachte uitbreidingen bij, inclusief Knights of Nine en Shivering Isles en de kleine DLC zoals de beruchte Horse Armour.

Meer dan alleen een lik verf

Het is extra bijzonder dat er niet alleen een grafische make-over is, maar dat er ook gekeken is naar de gameplay. Dit betekent echt niet dat het spel nu totaal anders speelt, maar er zijn wel een aantal slimme aanpassingen te vinden. De belangrijkste aanpassing is een nieuwe leveling-systeem. Niet langer hoef je specifieke skills op te waarderen en niet langer hoef je ‘endurance’ vanaf een vroeg level om hoog te gooien om voldoende trefpunten te krijgen. Je kunt nu gewoon lekker gaan spelen en dan ga je vanzelf wel level up en dan kun je drie skills kiezen die je opwaardeert. Helaas blijft een van de grootste nadelen van het origineel overeind. De wereld om je heen levelt namelijk met je mee. Je wordt zelf dus wel sterker, maar tegenstanders worden ook sterker en krijgen betere spullen. Zo kun je later in het spel overvallen worden door een bandiet die (slechts) honderd goudstukken van je eist, terwijl hij volledig in peperdure wapenrusting rondloopt. Het is echt jammer dat dit systeem niet onder handen is genomen.

De besturing is nu aanmerkelijk prettiger dan voorheen, inclusief betere shortcuts en sprintmogelijkheid. Een aanpassing die niet de meningen zal verdelen, is dat je trefpunten nu automatisch regenereren. Dit gebeurt ook erg snel, waardoor genezingsspreuken van een veel minder belang zijn. Over het algemeen vind ik echter dat het spel beter speelt dan het origineel, dat ik op de Xbox 360 nog een tijdje had geprobeerd ter vergelijking. De menu’s zijn ook anders, maar ik weet niet zo goed wat daar misgegaan is, want ik vind het in elk geval niet op alle vlakken verbeterd.

Alle aanpassingen ten spijt, blijft dit een Elder Scrolls game, dus zijn er ook bugs: personages die rare dingen doen, objecten die door de lucht vliegen en hier en daar een crash. De laadtijden zijn ook langer dan ik had verwacht en de framerate is niet perfect. Al met al is het echter nog steeds een stuk beter dan vroeger en kon ik er in elk geval prima mee leven. Het spel slaat nu vaker automatisch op, dus bugs veroorzaken maar beperkt problemen.

Plussen en minnen en dan toch een negen?

Nu denk je misschien, de recensie bevat een aantal duidelijke pluspunten, maar ook zeker wat minpunten. Hoe is Oblivion Remastered dan een negen waard? Dat heeft alles te maken met het origineel. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft namelijk een geweldig spel. Het is precies complex genoeg om er helemaal in op te gaan en is juist niet te groot, ingewikkeld en overweldigend, zodat het nog prima behapbaar blijft voor beginners of voor spelers die niet te veel poespas willen. Het is voor mij precies de goede balans. Het is heerlijk om op avontuur te gaan in Oblivion. Ik kan zo de hele dag doorspelen en dat doe ik met games niet zo vaak meer op mijn veertigste. De irritaties over de vele ‘Oblivion Gates’, die wat saai zijn en veel herhalen blijven echter. Daar had ik graag ook een aanpassing aan gezien. Al met al blijft het spelplezier enorm. Ik krijg nu al zin in een eventuele remaster van Arena, Daggerfall en Morrowind.