Casper Egas | zondag 10 Nov 2019, 12:50

Call of Duty is weer terug met een nieuwe titel, maar met een oude naam. Heeft Infinity Ward wat moois afgeleverd?

Gespeeld op Xbox One X

Call of Duty is alweer terug. Dit keer is het de beurt aan een titel van het in mijn ogen beste team dat aan de franchise werkt, Infinity Ward. Dat een uitgever zo op safe speelt en keer op keer spellen in dezelfde serie uitbrengt vind ik wel erg makkelijk en dat er nu zelfs drie studio’s mee bezig zijn ook wat belachelijk. De inspiratie was nu kennelijk ook weg om een nieuwe invalshoek te kiezen, waarna gekozen is voor de subtitel Modern Warfare. Opnieuw dus. Mijn verwachtingen waren dan ook niet al te hoog. Toch heeft deze nieuwe Modern Warfare me weggeblazen. Het is echt een topproduct. 

Ten eerste is het spel audiovisueel een pareltje. Je kunt echt merken dat het een hele dure productie is geweest. De stemacteurs zijn goed, maar ook de geluidseffecten zijn van de bovenste plank. Vooral hoe je de locatie van geluid kunt pinpointen met behulp van surround sound is top. Grafisch is het spel ook prachtig. Het gevoel voor schaal is goed, de effecten zijn mooi, de texturen zijn gedetailleerd en de omgevingen zijn rijk en geloofwaardig. Als ik heel kritisch moet zijn, dan stoort de screen tearing soms wat. Ze zeggen wel eens dat graphics niet uitmaken, maar in dit geval wordt de geloofwaardigheid en het spektakel wel degelijk sterk vergroot.

Heftige campagne

Er wordt wel gezegd dat er twee soorten Call of Duty-spelers zijn: spelers die gaan voor de multiplayer-modi en spelers die gaan voor de campagne. Ik behoor doorgaans tot de laatste categorie. Ik heb dan ook de laatste Black Ops, die geen campagne bevatte, links laten liggen. Modern Warfare heeft meer dan genoeg te bieden voor beide groepen spelers.

Wanneer je de campagne gaat spelen word je keer op keer gevraagd of je wel akkoord bent met het feit dat het spel heftige oorlogssituaties toont. Alles zou fantasie moeten zijn, maar komt akelig dicht bij de werkelijkheid van moderne oorlogsvoering. Er is zelfs flink ophef ontstaan over de manier waarop de Russen geportretteerd worden als de slechteriken en zich zeer zichtbaar schuldig maken aan oorlogsmisdaden. De campagne speelt zich namelijk deels af in een land dat niet bestaat, maar op de kaart in de buurt van Georgië ligt en heel verdacht veel lijkt op Afghanistan. Zowel de Amerikanen, de Russen en twee rebellengroepen behoren hier tot de strijdende partijen. Ook terrorisme speelt een grote rol in het verhaal. Het is daarom zeker niet ondenkbaar dat het verhaal niet geheel als fantasie wordt gezien, de paralellen met de werkelijkheid zijn daar te duidelijk voor. Dat is op zich niet erg, ware het niet dat in deze versie van de werkelijkheid de Amerikanen een positievere rol krijgen in het conflict en de Russen misdaden in hun schoenen geschoven krijgen die deels op het conto van de Amerikanen zouden moeten staan. Maar ja, het is fantasie...

Dit alles neemt niet weg dat het verhaal voor een shooter erg goed geschreven en verteld is. Je hebt als ontwikkelaar te dealen met een hele precaire balans; het verhaal moet goed te volgen blijven en spelers niet vermoeien, maar moet spelers tegelijkertijd boeien. Infinity Ward is daar zeer goed in geslaagd, mede door memorabele personages te gebruiken en deze personages enige diepgang te geven. Ook vind ik dat het realistische scenario in elk geval de interesse zeer goed weet te wekken.

Natuurlijk speel je een shooter niet voor het verhaal alleen; het zijn vooral de missies die leuk moeten zijn. Ook hier kan ik niets dan lof voor hebben. Voor mij is dit de beste Call of Duty-campagne ooit gemaakt. Er zijn hier een aantal redenen voor. Ten eerste is de besturing nog steeds snaarstrak, waardoor de basis van de gameplay staat als een huis. Daarnaast is het risico op verveling beter dan ooit in ogenschouw genomen en is er gekozen voor een zeer grote variatie. Ik vind het echt knap gedaan hoe je als speler meegenomen wordt in een veelzijdig avontuur dat rustige momenten heeft en toch volgestopt zit met spectaculaire actie en tegelijk weet te schokken. De scenario’s wisselen zich uitstekend af tussen kleinschalig en intiem, vaak in een westers land, en zeer grootschalige oorlogssituatie is namaak Afghanistan.

Ik zal een paar memorabele voorbeelden geven. Zo is er een missie waarin een terroristische aanslag gepleegd wordt in Londen en je slechts bewapend bent met een pistool. De chaos komt zeer geloofwaardig over. Ook is er een missie waarin je een huis met terroristen moet infiltreren. Hoe je met het team in de nacht (met nachtkijkers) binnenvalt en hoe de terroristen reageren is zeer indrukwekkend. Je ziet in Modern Warfare regelmatig de ellende van de oorlog. Kinderen die huilen bij hun gedode moeder hoort daar ook bij. In een van de missies speel je zelfs als kind en moet je zien te overleven in de meest gruwelijke omstandigheden die denkbaar zijn. In grootschalige missies was het juist heel indrukwekkend hoe er gebruik gemaakt wordt van bombardementen en hoe de paniek bijna voelbaar is.

Misschien wel het meest effectieve is het hele tempo van het spel. Geen enkele missie wordt saai, omdat je steeds iets anders moet doen, omdat de locatie steeds anders zijn en omdat ze vaak maar een kwartiertje duren. Totaal was de campagne voor mij op de moeilijkheidsgraad ‘hardened’ na ruim zes uur voorbij. Ik vind dar de ideale lengte voor een first person shooter.

Samen op pad?

Ik was enthousiast toen ik zag dat Modern Warfare ook coöperatief gespeeld kan worden en dat zelfs met een gedeeld scherm spelen een optie is. Helaas pakte dat wat minder goed uit dan ik hoopte. Zo is de campagne zelf niet coöperatief te spelen, maar zijn er slechts vier missies te doen, die weinig structuur hebben en vrijwel geen tussenfilmpjes kennen. Alle missies zijn gemaakt voor vier spelers.

De speciale operaties zijn erg pittig. Het is raadzaam om voorzichtig te zijn en niet altijd meteen om je heen te gaan knallen. Als er een alarm afgaat komen er vaak zoveel tegenstanders opdagen, dat je met zijn vieren vaak afgemaakt wordt. Op zich is het leuk dat deze missies uitdaging bieden, maar ze worden soms wel erg frusterend. Er zijn namelijk helemaal geen checkpoints aanwezig.

 

Elkaar dan maar afmaken!

Over de coöperatieve mogelijkheden was ik dan niet zo overtuigd, over de andere multiplayermogelijkheden wel. Er is namelijk meer te doen dan ooit. Je hebt de reguliere opties, maar ook nog Warzone, Gunfight en Realism. Er is dus voor ieder wat wils. Zelfs voor mij, als Call of Duty-campagneliefhebber.

De meer gebruikelijk multiplayermodi hebben ook de gebruikelijke voor- en nadelen. Als je er eerder fan van was, dan zal je dat nu ook zijn, maar als dat niet zo was, dan is er nu ook niets dat je op andere gedachten zal brengen. De time to kill (hoe snel je dood gaat) is weer zeer kort en goede spelers worden nog steeds beloond met extra mogelijkheden, zoals de enorm sterke bombardementen. Ook krijg je over alle multiplayermodi samen ervaring en zijn er tal van uitdagingen te voltooien. Dit stimuleert spelers om door te blijven spelen, maar geeft beginners een extra groot nadeel. Dit nadeel wordt versterkt door de vele mogelijkheden voor campers, vooral voor spelers die de maps goed kennen. De toegankelijkheid van deze modi blijft nog steeds erg problematisch.

Realism is een variant die alle kunstmatige foefjes uitschakelt. Je hebt dan geen radar meer, kunt niet meer zien hoeveel kogels je nog hebt en krijgt geen indicatoren in beeld (afgezien van een stip boven het hoofd van bondgenoten). Een leuke toevoeging, maar geen game changer.

Als ik zeg dat Warzone Battlefield in een Call of Duty-jasje is, dan heb ik niets te veel gezegd. Enorme spelomgevingen met voertuigen, controllepunten en met 64 spelers. Het geeft in elk geval een heel ander gevoel dan de andere opties. Toch vond ik ook Warzone niet opzienbarend. Naar mijn smaak ben je te veel aan het rondrennen en is het totaal van slechts twee spelomgevingen te weinig.

Het is vooral de Gunfight modus die mij echt wist te overtuigen. Je speelt op hele kleine maps en speelt slechts met twee tegen twee in een aantal rondes. In elke ronde heb je slechts een leven en krijg je allemaal een identieke loadout. Na twee rondes krijg je weer nieuwe wapens en zo gaat het door totdat een team zes keer gewonnen heeft. Er is veel actie, het is overzichtelijk, beginners hebben geen nadeel en het is ideaal met een vriend samen. Het is voor mij voor het eerst dat ik echt heel veel lol heb met een multiplayer-modus in Call of Duty.

Conclusie

Call of Duty: Modern Warfare draagt de naam van een van de meest gewaardeerde delen van de hele franchise, maar weet het origineel (waar het geen remake van is!) te overtreffen. Je zou kunnen discussiëren over de politiek vrij smakeloze kantjes van het verhaal en misschien zijn niet alle multiplayer-modi even sterk, maar dat neemt niet weg dat dit een geweldig spel is. De campagne is het meer dan waard om door te spelen en weet op uitstekende wijze de speler te vermaken en te choqueren. Audiovisueel is het spel ook zeer sterk, wat de belevenis verder versterkt. Als daarnaast Gunfight ook nog een zeer geslaagde toevoeging te noemen is, dan kan ik niet anders zeggen dan, kopen die handel!