Casper Egas | zondag 30 Jun 2019, 12:00

Net als in de onlangs uitgekomen Castlevania-compilatie worden ook hier een aantal historische titels verzameld; deze keer van de Contra-franchise!

Gespeeld op Xbox One X

Contra is een serie die al sinds de jaren tachtig veel waardering oogst. In die tijd was Konami een van de beste third-party publishers op de markt. De pittige schietspellen bleven ook jarenlang leuk en wisten de overstap van arcadehal naar NES, Super Nintendo en Mega Drive prima te maken. Helaas brak daarna een mindere periode voor de serie aan, die de franchise maar deels te boven is gekomen. In deze Contra Anniversary Collection zijn dan ook alleen de spellen uit de hoogtijdagen bijgevoegd. Het had leuk geweest als ook de nieuwere spellen speelbaar zouden zijn, mede omdat ook deze tegenwoordig niet goedkoop meer te vinden zijn, maar de keuze van Konami is in elk geval te begrijpen.

 

Wat krijg je voor je geld?

In de Contra Anniversary Collection zijn tien spellen aanwezig, al is dat aantal terug te brengen tot vijf als je de verschillende overzettingen en versies niet mee zou rekenen. Alsnog is de prijs van twintig euro voor vijf klassieke Contra games lang niet gek, zeker als je in beschouwing neemt wat de cartridges tegenwoordig kosten. De serie heeft een wat vreemde historie in Europa. Tegenwoordig is Contra een bekende naam, maar vroeger werden de spellen hier onder een andere naam uitgegeven en werden soms de soldaten vervangen door robots. Het eerste spel heette hier Gryzor en later werd gekozen voor de naam Probotector. Deze collectie bestaat uit de volgende spellen: Contra (arcade, Famicom en NES), Super C (arcade en NES), Contra 3 / Super Probotector (SNES), Contra: Hard Corps / Probotector (Mega Drive) en Operation C (Game Boy). Tevens is er een digitaal boekje toegevoegd met interviews, artwork en informatie over de spellen.

De spellen zijn door ontwikkelaar M2 individueel geëmuleerd; dat wil zeggen dat er geen standaardemulator is gebruikt, maar dat elk spel op zichzelf is geconverteerd. De overzettingen zijn gedaan met oog voor detail. Zo draait elk spel prima, onafhankelijk van het oorspronkelijke systeem waar ze vandaan komen. Ook de audio is accuraat. Natuurlijk hebben we hier niet te maken met spellen die vroeger in HD-breedbeeld werden weergegeven. Je hebt nu de keuze tussen een aantal beeldverhoudingen en filters. Uitgerekt ziet er niet uit, dus mijn keuze viel op de oorspronkelijke verhouding, pixel perfect of met gebruik van de redelijk overtuigende scanline filters (nabootsing beeldbuis tv). Vooral indrukwekkend vind ik het pixelrasterfilter dat je bij het Game Boy-spel kan kiezen. Je krijgt dan echt de look van de oude Game Boy, inclusief de blokjes en groene gloed. Natuurlijk is het in deze collectie ook mogelijk om de spellen op elk moment op te slaan en zijn er (zeer matige) Achievements toegevoegd.

Zijn de spellen nu nog steeds leuk?

Of de oude Contra-spellen nog leuk zijn hangt af van enkele factoren. Zo zijn de spellen in de basis wel toegankelijke run & guns met een arcadegevoel, maar zijn ze ook moeilijk en vragen ze volharding van de speler. Je moet dus tegen een stootje kunnen. Het helpt natuurlijk enorm als je nog warme gevoelens hebt voor de serie, omdat je er mee bent opgegroeid. Ik heb de spellen zelf pas wat later gespeeld en heb de oorspronkelijke uitgaves niet in huis. Een deel is echter al vaker uitgekomen op modernere consoles, zoals de arcadeversie van Contra op de Xbox 360 en de spellen op de NES en SNES Classics.

Het eerste deel is in drie versies aanwezig. De Japanse Famicom-versie is in feite hetzelfde als de NES-versie, maar dan met enkele kleine aanpassingen, die misschien voor fans interessant zijn om te zien, maar voor andere spelers weinig toevoegen. De arcadeversie is wel redelijk anders, met voor de tijd duidelijk mooiere graphics en een smallere beeldverhouding. Ook is de arcadeversie sneller en zijn er meer tegenstanders tegelijk op het scherm. Ik prefereer de NES-versie en dat is knap van het team dat in die tijd de overzetting heeft gedaan.

Super C is in feite meer van hetzelfde. Dat is op zich niet gek, want er zat maar weinig tijd tussen deze titels en men wilde voortbouwen op het succes van het origineel. Toch is er wel wat nieuws, want de quasi-3D basissen zijn nu vervangen door stukken van bovenaf. Ik vind dit een vooruitgang, al waren de oude basissen ook niet verkeerd. Ook hier zijn vergelijkbare verschillen tussen de arcade- en NES-versie te zien, en blijft ook dit keer de NES-versie prima overeind.

Je zou zeggen dat een Game Boy-versie van een snel schietspel onmogelijk nu nog de moeite waard kan zijn. Maar niets is minder waar. Je zou Operation C kunnen zien als een soort remix van de eerste twee games, maar dan zonder kleur en met een lager tempo. Dit maakt het spel wat makkelijker en daardoor meer geschikt voor beginners. Ik vind dit spel een leuke verrassing, zeker met het mooie rasterfilter.

Wanneer er een nieuwe generatie spelcomputers aankomt is het altijd lastig om te voorspellen welke franchises de overstap succesvol weten te maken. Gelukkig lukte dit met Contra voor de 16-bit spelcomputers uitstekend, ook al waren de spellen door een ander team gemaakt. Helaas kan hetzelfde niet gezegd worden voor de overstap naar de 32-bit consoles. Contra 3: The Alien Wars op de SNES was een vroege titel voor het systeem, waarin getracht werd om alle speciale snufjes van de hardware te benutten. Zo zijn er top-down levels, zoals in Super C, maar dit keer draai je met de bumpers het scherm om je heen. De snelheid van het spel is hoger dan in eerdere delen, waardoor de moeilijkheidsgraad iets hoger is geworden. Contra 3 vind ik een tof spel, maar geen stap vooruit ten opzichte van de 8-bit spellen. In de Europese versie hiervan, Super Probotector, speel je als en vecht je tegen robots (en ruimtewezens). Het spel is verder identiek, waardoor het meer een curiositeit is dan een waardevolle toevoeging.

Laat in de levenscyclus van de Mega Drive was er dan een lang verwacht deel voor een SEGA-console. Voor de release van Contra Hard Cops / Probotector was de serie namelijk alleen verkrijgbaar geweest voor Nintendo-consoles en voor computers (en in de arcadehal). Dit deel wordt gezien als een spin-off met nieuwe personages. Er is nu keuze uit een viertal, elk met zijn eigen wapens. Eerlijk gezegd mis ik de oude personages totaal niet, omdat deze toch geen grote rol spelen in een schietspel. Het is juist leuk dat er nu meer variatie is, waardoor de herspeelbaarheid wordt vergroot. Afgezien van de personages voelt het spel het meeste als een direct vervolg op Contra 3, met dezelfde snelle gameplay. Ook nu is de uitdaging weer enorm, met nog meer actie. Audiovisueel is goed te zien dat het een late, ambitieuze release was voor de Mega Drive. Vooral de soundtrack op de Mega Drive spreekt mij meer aan dan op de SNES, maar de personages zijn wel wat kleiner en minder gedetailleerd. Ook vind ik het wat matig dat je slechts drie levens hebt en dan nog een hele lading continues. Waarom geef je de speler dan niet gewoon een realistisch aantal levens? De Europese versie, simpelweg genaamd Probotector, is misschien leuk als je nostalgische gevoelens hebt voor het spel, maar is verder een wat zinloze toevoeging.

Conclusie

Ik vind het jammer dat geen van de drie Anniversary Collections van Konami fysiek verkrijgbaar is. Ze hadden er bijvoorbeeld voor kunnen kiezen om ze alle drie samen uit te geven. Twintig euro is geen impulsprijsje, maar je krijgt wel waar voor je geld. De spellen op de collectie zijn nog steeds leuk, mits je van uitdagende retro games houdt. Het gaat hier om prima geëmuleerde versies van echte klassiekers. De kwaliteit van de inmiddels beroemde ontwikkelaar M2 is ook hier merkbaar. Hopelijk wordt de onlangs aangekondigde nieuwe Contra game ook zo leuk.