Casper Egas | zaterdag 6 Nov 2021, 20:12

Smurf je graag een leuk platformspel? Smurf je dan een weg naar onze recensie!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Welkom in Smurfenland, welkom allemaal! Nostalgische oude tekenfilm- en stripfiguren zie je tegenwoordig steeds meer terugkeren in games. Het is nu dus de beurt aan de Smurfen, die klein zijn, omdat wij groter zijn. Ik zou dat niet goed rekenen op een toets, maar het punt is in elk geval gemaakt. We gaan dus op avontuur met de kleine blauwe wezentjes die natuurlijk weer de strijd aan gaan met de kwaadaardige Gargamel, die dit keer het Smurfenbos vergiftigd heeft met de zogenaamde Vileaf. De titel klinkt voor geen meter in het Nederlands, want het woord Vileaf, kun je eigenlijk alleen in het Engels uitspreken als Vile Leaf (verachtelijk blad). Gelukkig gaat het daar niet om en blijkt Microids een sterke titel afgeleverd te hebben!

Klassieke platformer

In de basis is De Smurfen: Mission Vileaf een 3D platformspel met levels waarnaar je kunt terugkeren en met een hub-wereld (Smurfendorp). Je krijgt steeds meer vaardigheden, waardoor je het spel ook als metroidvania zou kunnen karakteriseren. Persoonlijk moest ik denken aan titels als Rayman 2 en 3.

De gesproken stemmen zijn in het Engels (of enkele andere talen), maar de tekst en ondertiteling kan ook in het Nederlands. De game is mede hierdoor geschikt voor zowel kinderen als volwassenen. Het spel is vrij makkelijk, maar biedt op de hoogste moeilijkheidsgraad genoeg uitdaging op het spelplezier ook voor ervaren gamers hoog te houden. Je kunt ook een buddy toevoegen om lokaal coöperatief te spelen. Dat lijkt me vooral goed als je met een jong kind of niet gamende partner wil spelen. Helaas heb ik dat niet kunnen testen voor deze review.

Welkom in het Smurfenbos

De presentatie van de Smurfen is aantrekkelijk. De menu’s en verhaalstukken zijn er uit als potloodtekeningen en de wereld is erg kleurrijk en aanlokkelijk. De muziek vond ik daarbij buitengewoon sterk, waardoor de sfeer versterkt wordt. Het deed mij denken aan Ecco the Dolphin. Als je kritisch gaat kijken naar de graphics, dan merk je helaas wel dat er wat op safe gespeeld is en dat dit spel zich op dat vlak zeker niet kan meten met een spel als Ratchet & Clank: Rift Apart. Vooral de watereffecten vind ik wel erg gedateerd ogen.

Gelukkig is de basis van de gameplay zo geslaagd, dat het uiteindelijk niet zoveel uitmaakt dat het technisch een conservatief spel is. Je hebt een soort apparaat op je rug dat een spray kan spuiten. Het is een soort omgekeerd verdelgingsmiddel dat de planten geneest van de Vileaf. Je kunt later meerdere kleuren kiezen en kunt steeds meer dingen met je plantenspuit. Het geeft super veel voldoening om de zwart-paarse bladen allemaal op te fleuren en velden te vullen met bloemen in de kleur van jouw keuze. Het donkere bos wordt zo langzaam weer een paradijsje.

De spray werkt ook op de leuk ontworpen, maar ietwat repetitieve tegenstanders. Je kunt ze ermee overgieten, maar je kunt ook projectielen opzuigen en afschieten. Het is zelfs mogelijk om ermee te sprinten en te zweven, waardoor de gameplay gevarieerd genoeg blijft. Deze variatie wordt ook groter door de prachtig ontworpen levels, die steeds nieuwe elementen toevoegen. De game is ook een zogenaamde collectathon, omdat je veel verschillende verzamelobjecten in elk level kan vinden. Hoewel ik daar meestal geen fan van ben, vond ik het hier precies goed uitgevoerd.

Smurftastisch?

Is dit dan een perfecte platformer? Nee, dat is het niet. Het spel is ten eerste niet zo lang, dus je bent er waarschijnlijk geen weken mee zoet. De presentatie is dus goed, maar niet perfect. Verwacht overigens niet de (opvallend lelijke) opening van de tekenfilm of het Smurfenlied, want deze zitten er niet in. Wat irritanter is, dat is de besturing, die net niet nauwkeurig genoeg is. Ik ging hier regelmatig dood door, terwijl de uitdaging van het spel juist gering is. Gelukkig hoef je nooit meer dan een heel klein stukje terug, maar toch kan het frustrerend zijn om met de besturing te worstelen. Voor kinderen vind ik ook dat te veel van de knoppen op de controller gebruikt worden. Dat had misschien iets simpeler gekund.

Enne, waar is trouwen Azraël? Je ziet dit geinige personage op afbeeldingen en hoort Gargamel over hem praten, maar komt hem vervolgens nooit tegen. Flauw. Flauw is misschien ook een goed woord om de humor van de Smurfen mee te beschrijven. Je speelt met verschillende bekende Smurfen, zoals Potige en Smurfin (is zij de moeder van ALLE Smurfen?), maar de grappen zijn zelden echt leuk. Het ligt daarbij denk ik vooral aan de originele tekenfilm, die stiekem helemaal niet zo grappig was. Ik haat smurfen! Oké, dat valt ook wel mee…