Casper Egas | maandag 4 Mrt 2019, 12:24

In Far Cry New Dawn kom je na zeventien jaar terug in de wereld van Far Cry 5, maar er is wel veel veranderd. Is New Dawn de moeite? Lees verder!

Gespeeld op de Xbox One X

Far Cry was een prachtige first person shooter uit 2004 van Crytek op de PC. De franchise werd daarna een echte Ubisoft-serie; een openwereldspel met alle bekende toeters en bellen. Na deel drie was ik hier wel een beetje klaar mee, omdat het mij te veel op elkaar ging lijken. Bij de Assassin’s Creed franchise heb ik dezelfde moeheid. Far Cry 5 heb ik daarom helemaal niet meer gespeeld. Far Cry: New Dawn is een soort spin-off van dit vijfde deel en speelt zich zeventien jaar later af. Om deze reden zal deze review spoilers bevatten voor wie deel 5 nog niet gespeeld heeft.

Mijn eerste indruk van New Dawn was erg negatief. De framerate was laag, de resolutie was laag en er was overal screen tearing te zien. Ik werd er zelfs een beetje misselijk van. Dit bleek echter een soort bug te zijn, want de dag erna was het spel veel mooier, met een soepele framerate, 4K-graphics en alleen bescheiden screen tearing.

Na de bom

In Far Cry 5 voorspelde een cultleider dat het einde van de wereld eraan zou komen en dat er een nieuw Eden zou ontstaan. Het leken gestoorde religieuze fundamentalisten te zijn. Aan het eind bleek echter dat de profeet het bij het rechte eind had en dat de wereld echt grotendeels vernietigd werd. In New Dawn speel je dan ook in een soort post-apocalyptische setting, maar dan niet van het type dat je kent uit spellen als Fallout of The Last of Us. De wereld bestaat uit een deel van de spelomgeving uit Far Cry 5, die is omgetoverd tot een soort paradijs vol bloemen en extreem rijke kleuren.

Je speelt als een van de overlevenden. Er zouden heel weinig overlevenden zijn volgens het verhaal, maar toch blijkt de wereld nog vol mensen te zitten. Je zult nooit een gevoel van verlatenheid hebben. Het is vreemd dat alles overgroeid is, terwijl er overal mensen te vinden zijn. Helaas hebben de meeste anderen geen goede bedoelingen, dit zijn namelijk de Highway Men, een groep dieven die alles leegplunderen en moordend door het leven gaan. Deze groep wordt geleid door een tweeling (Mickey en Lou) die allebei prachtig gespeeld worden. Alle hoofdpersonages zijn erg goed gespeeld en bewegen realistisch in de tussenscenes.

Ubisoft wist helaas niet zo goed welke toon het spel mee moest krijgen. Sommige scenes en gevechten zijn zeer hard en gruwelijk te noemen, maar tegelijk zijn er vreemde speciale krachten en bijpersonages die totaal niet serieus worden gespeeld. Deze bondgenoten zijn vooral vreemd en zouden grappig moeten zijn. Helaas vond ik dit nooit geslaagd en verstoorde het juist de serieuze toon van het hoofdverhaal. Ik zou zeggen: maak het grappig ofwel juist serieus.

Meer van hetzelfde?

Zoals gezegd heb ik het vijfde deel niet gespeeld, waardoor de spelwereld mij vreemd was. Dit had voor- en nadelen. Aan de ene kant miste ik het gevoel van déjà vu, dat de ontwikkelaar probeert uit te lokken. Soms kun je bijvoorbeeld foto’s maken van kapotte gebouwen en die vergelijken met oude foto’s van voor de kernoorlog. Ook kende ik de personages niet, waardoor sommige situaties in het verhaal minder opvallen dan de bedoeling was. Aan de andere kant was ik juist blij dat ik al een tijdje geen Far Cry meer gespeeld had. Het hele spel voelde hierdoor wat frisser, zonder dat daar vernieuwing voor nodig was.

Want New Dawn is zeker meer van hetzelfde. Je rijdt of loopt wat rond, je waardeert je basis op, je verzamelt spulletjes, schiet tegenstanders neer, verovert basissen en speelt de verhaalmissies. Dat wil echter niet zeggen dat deze activiteiten niet leuk zijn, want Far Cry: New Dawn speelt heerlijk weg. De open wereld is precies groot genoeg voor een spel van veertig euro en kan je lang genoeg zoet houden, zonder je helemaal te overweldigen met talloze locaties.