Casper Egas | maandag 23 Okt 2023, 23:03

Forgive Me Father schiet zich een weg naar je Xbox!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Boomer shooters, oftewel simpele first person shooters met veel actie, zijn helemaal terug. Veel mensen verlangen naar spellen als het klassieke Doom, waarbij je niet echt na hoeft te denken of hoeft te sluipen, maar gewoon honderden monsters kapot kan knallen. Forgive Me Father valt meteen op door de bijzondere graphics. De stijl doet denken een combinatie van Doom, Octopath Traveler en H.P. Lovecraft (Cthulhu). Maar speelt het spel net zo lekker als het oogt?

Snel knallen!

De eerste indruk is meteen positief. De levels ogen fantastisch. Er is een combinatie gebruikt van eenvoudige 3D levels met prachtige 2D-elementen. Vooral de tegenstanders zijn echt gaaf. Ze zijn allemaal tweedimensionaal en lijken rechtstreeks uit een volwassen graphic novel te komen. Ook qua gameplay zijn de tegenstanders allemaal heel uniek en leveren allemaal een eigen uitdaging op. Je ziet gelijk waar je mee te maken hebt en hoe je de strijd aan moet gaan.

Het spel speelt heel snel; je moet behendig ontwijken (strafen) terwijl je de tegenstanders neerknalt. De guns zijn vooral vroeg twintigste-eeuwse vuurwapens en zijn allemaal tof om te gebruiken. Ze voelen lekker krachtig en ook het bijpassende geluid is indrukwekkend. De snelheid van het spel maakte mij helaas steeds een beetje misselijk. Dat neemt natuurlijk wat plezier weg, maar het is niet gezegd dat jij hetzelfde zal hebben.

De levels zijn niet lang en bevatten alleen actie en wat deuren, waar je een bepaalde kleur sleutel voor nodig hebt. Waar kennen we dat ook alweer van? Het vechten is lekker uitdagend, met af en toe frustrerende stukken, want je kunt niet altijd opslaan. Na verloop van tijd wordt het spel wel wat eentonig, omdat er verder weinig gebeurt. Je kunt wel regelmatig je vaardigheden opwaarderen en hebt wat speciale krachten, die je alleen kunt activeren als je ‘madness’-metertje hoog genoeg is. Maar dit neemt niet weg dat Forgive Me Father een vrij simplistisch spel is dat vooral in korte sessies leuk is om te spelen.

 

Gemiste kansen

De afwerking had echt beter gemoeten. Regelmatig zijn er serieuze problemen met de framerate en daarnaast worden de tegenstanders vaak wazig van dichtbij. Dit is echter niets vergeleken met de verschrikkelijke stemacteurs. Je kunt kiezen uit een priester of een journalist, voor een iets andere gameplay stijl, maar een fatsoenlijke acteur inhuren zat er duidelijk niet in. Vreemd genoeg zijn de stemmen veel te luid in de standaard audiomix. Ook het verhaal, dat tegelijkertijd niet te volgen is, de vaart uit het spel haalt en niets toevoegt, is een flinke misser. Als je niets te vertellen hebt, laat de speler dan gewoon knallen.

De besturing is simpel en effectief, maar duidelijk gemaakt voor keyboard en muis. Als je met een controller speelt, dan merkt je dat je regelmatig precisie mist voor de tegenstanders op grote afstand en tegelijk te traag bent. Je kunt wel automatisch richten aanzetten, maar dat vind ik ook een zwaktebod.

Iets van een coöperatieve modus had ook erg kunnen helpen om het spel langer leuk te houden. Nu is Forgive Me Father vrij snel voorbij en ik denk dat de meeste spelers het niet nog eens op een hogere moeilijkheidsgraad gaan spelen. Wellicht kun je het later nog eens doen met het andere personage, maar ik zie mezelf dat eerlijk gezegd niet doen.