Dorian de la Fosse | maandag 9 Jan 2023, 22:06

Lees hier de review van de nieuwe game over de bekende rode kat.

Gespeeld op Xbox Series S.

Iedereen kent Garfield wel, het zij door de strips of films; het is geen geheim dat de kat al jaren immens populair is. Hij heeft zelfs zijn eigen merchandise. De lasagne etende kat zou gezien zijn populariteit dus uitermate geschikt zijn voor een videogame. We hebben al diverse games voorbij zien komen met het meest recente, erg teleurstellende exemplaar genaamd Garfield Kart Furious Racing. Na geen poot aan de grond te krijgen in het race genre is het nu tijd om de rode kat in te zetten voor minigames.

 

Karige inhoud, prima afwerking

Garfield Lasagna Party zou je door de naam alleen al moeten laten denken aan Mario Party. Je zit er dan niet naast, want Lasagna Party draait om minigames in combinatie met een speelbord. Verwacht echter niet te veel van dit bord, want er is er maar één beschikbaar. In de standaard Lasagnarace-modus bepaal je zelf hoe lang je over dit bord rond wil rennen en of je tutorials aan of uit wil zetten. Daarna kies je uit één van de vier beschikbare personages. Verwacht hier echter geen personages te vinden uit alle windstreken van de Garfield verhaallijn, want het zijn er maar vier, en alle vier zijn dieren uit het Garfield verhaal: Garfield, Nermal, Odie en mijn minst favoriete personage die ze toch in de game hebben gestopt, Arlene. Deze vier personages werpen om de beurt een dobbelsteen om een aantal zetten te mogen doen, waarna jij en je tegenstander een voorwerp in mogen zetten om die worp te beïnvloeden. Zo kunnen tegenstanders een bananenschil gebruiken om 1 punt af te trekken en je kan zelf bijvoorbeeld een lasagne inzetten om de dobbelsteen voor een beurt immuun te maken tegen dit soort voorwerpen. Het concept is niet nieuw, maar werkt over het algemeen prima.

Nadat de dobbelsteen is geworpen zet jouw personage een aantal stappen op het bord en voert daarna de actie uit van het vakje waar je op staat. Er is niet bijster veel variatie in vakjes, wat normaal gesproken niet erg is, want op een ander bord heb je dan weer andere vakjes ter afwisseling. Maar dan herinner je je weer dat Garfield Lasagna Party maar één bord heeft zonder een mogelijkheid deze aan te passen of nieuwe te kopen. Nadat iedereen aan de beurt is geweest krijg je één van de 32 minigames voorgeschoteld. Hierover later meer. De Lasagnarace draait om het verzamelen van lasagne. Wie de meeste heeft verzameld aan het einde van het spel is de winnaar. Nu zou je natuurlijk verwachten dat je door winst in de minigames de meeste lasagnes verzameld en dat klopt ook, maar de game is ook super gul naar de verliezers. Iedereen krijgt lasagne! Waardoor de situatie zich voordeed dat ik, zelfs na het winnen van elke minigame, niet de winnaar was. Nee, dat was Garfield (ik was zelf Nermal) omdat hij elke keer op het startvakje landde voor vier lasagnes (hetzelfde aantal als een minigame winnen) en hij pakte alle kanskaarten met lasagnebonussen en wist op miraculeuze wijze ook alle lasagnes op het bord te pakken. Dit alles voelde erg oneerlijk aan en nodigt absoluut niet uit om meerdere potjes te spelen, wat ik voor deze recensie wel heb gedaan met veelal hetzelfde effect.

Plezier is mini

Dan de minigames. Een party game valt of staat met het aanbod aan (vaak) competitieve spelletjes. Garfield Lasagna Party kent in totaal 32 minigames die je ook allemaal kunt spelen zonder gebruik van het bordspel, iets wat ik aan zou raden. Het is natuurlijk onmogelijk om alleen maar unieke spelletjes te hebben, dus ja er zitten wat dingen in die erg doen denken aan minigames uit andere titels. Dit is op zich geen grote ramp, zolang de uitwerking maar goed is. Alle minigames in Garfield Lasagna Party zijn competitief 1 vs 1 vs 1 vs 1; er is dus geen teamspel. Dat is een opmerkelijke keuze, maar als het aanbod goed is valt daar wel overheen te komen. Echter is de leukste minigame hooguit oké. Hier staan alle spelers met hun rug naar een hond die met variërende snelheid op de spelers af komt rennen en je moet op tijd het speeltje in je hand gebruiken om de hond te stoppen. Wie de hond het dichtste bij laat komen is de winnaar. Het minst leuke spel is hooguit teleurstellend. Hier moet je door John’s huis rennen met een stofzuiger om zoveel mogelijk spinnetjes en vliegjes op te zuigen. De besturing is dramatisch en het lijkt alsof alleen de AI meerdere beestjes in een keer op kan zuigen, waardoor je continu verliest in dit spelletje. Ik haal deze specifieke gevallen aan omdat ze één ding gemeen hebben: Ondanks de mate van oké-heid wilde ik ze maar één keer spelen. Dat was eigenlijk het algehele gevoel tijdens het spelen van de game.

En dan nu... Niks

Het aanbod van Garfield Lasagna Party is karig te noemen. Er is maar één speelbord en er zijn maar vier personages om uit te kiezen. De hele game lijkt ontworpen te zijn als een Escape Room bordspel: Speel het één keer en gooi het daarna weg. Er valt nog meer aan te merken op de game: Zo is er geen voice-acting aanwezig en is het melodietje tijdens het bordspel muzikaal niet heel interessant. Als je de game zonder geluid zou spelen beleef je dezelfde mate van plezier. Grafisch is er wat minder aan te merken. We weten allemaal dat dit niet het mooiste spel van het jaar is, maar de personages zien er allemaal goed uit (behalve Arlene, maar dat is persoonlijk). Het menu is overzichtelijk en ik ben geen enkele bug of glitch tegengekomen tijdens mijn speelsessies. Wat ook positief is zijn de laadtijden. Deze zijn heel kort, en als je een minigame opnieuw wil spelen kost het dus totaal geen tijd om dat te doen. Je moet alleen wel de wilskracht hebben om een minigame opnieuw te willen spelen.