Casper Egas | vrijdag 29 Jul 2022, 0:16

Twee klassieke platformspellen keren terug op de Xbox!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Klonoa is een 2,5D platformer die bij de release op de PlayStation 1 geen groot succes was. Namco durfde het op de PlayStation 2 toch aan om met een vervolg te komen, maar een echte hit werd de franchise nooit. Later ontdekten steeds meer mensen dat het eigenlijk heel goede spellen zijn; het was een echte ‘hidden gem’. Tegenwoordig vertaalt dat zich in de hoge prijzen die voor het origineel betaald moeten worden (zo'n 150 euro). Waarom werd Klonoa dan nooit een succes? Ik denk dat de smaak in 1997 dusdanig verschoven was na de 16-bit tijd, dat bijna niemand meer zat te wachten op een klassiek spelende platformer, die ook nog eens niet echt als een 3D-spel speelde. Men wilde liever iets als Mario 64 of Banjo-Kazooie. Pandemonium!, dat behoorlijk op Klonoa leek, was succesvoller en kwam uit op PlayStation, Saturn en PC.

Remaster

Klonoa Phantasy Reverie Series is een remaster van de twee hoofddelen van de franchise. Op de Xbox Series X worden de spellen nu weergegeven in een 4K-resolutie en met 60 frames per seconden. Ook zijn de graphics wat bijgewerkt en is het spel nu speelbaar in een extra makkelijke modus of in zeer beperkte vorm met twee spelers. Hiermee is deze collectie aan de dure kant voor 55 euro. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat het veel goedkoper is dan het aankopen van de originele games, maar ik geloof niet dat het zo werkt.

Als je de originele games al hebt, dan is dit een te beperkte remaster om een aanrader te zijn. De gameplay is namelijk grotendeels identiek gebleven, op optie van een lagere moeilijkheidsgraad en de co-op na. Samen spelen doe je door een tweede speler de mogelijkheid te geven om je hoger te laten springen. Dit is wel het meest trieste excuus voor een twee speler-modus die ik ooit heb gezien. Misschien is het bedoeld voor hele kleine kinderen? De lagere moeilijkheidsgraad laat je onder andere verder schieten en geeft je oneindig veel levens. Misschien een goed idee als je niet ervaren bent met platformspellen.

Audiovisueel weet de remaster van Klonoa ook niet te knallen. Het is zeker niet dat de originele spellen lelijk zijn, want het ontwerp is echt tof, maar de update voegt simpelweg weinig toe. Oude 3D games in een hoge resolutie weergeven maakt ze vaak wat kaal en niet per se mooier. Je kunt een interessant pixelfilter aanzetten, waardoor het spel vrij overtuigend lijkt op een oude PS1 game, maar dan kun je jezelf weer afvragen waar deze remaster goed voor is. Bandai Namco heeft duidelijk niet veel geld willen uitgeven aan deze update. Gelukkig is de afwerking wel strak en bugvrij.

Niet de moeite?

Nu lijkt het misschien dat ik Klonoa Phantasy Reverie Series geen leuke game vind, maar niets is minder waar! Ik had zelf de originele games niet gespeeld, en daarmee ben ik de ideale doelgroep voor deze release. Voor de update hoef je het dus niet te doen, je moet het doen voor twee klassieke, ietwat onbekende platformspellen. Of je nu gaat voor Klonoa: Door to Phantomile of voor Klonoa: Lunatea’s Veil: dat maakt in feite niet zoveel uit. Beide games lijken erg op elkaar, ook al hebben ze hun origine op een ander platform. Dit is in mij ogen iets positiefs, want beide spellen passen zo erg goed bij elkaar en zijn allebei ook leuk om te spelen.

Het is de strakke, klassieke 2,5D platform gameplay die deze spellen zo leuk maken. De games ademen een prettige Japanse sfeer, met vreemde personages en dromerige muziek. Het levelontwerp is veelzijdig, fantasievol en uitdagend. De te lange tussenstukjes voegen daarbij niet veel toe. Vooral bij het wat meer kinderlijke tweede deel vond ik ze ietwat storend. Gelukkig blijft het spel je eraan herinneren dat je ze ook kunt doorspoelen of skippen. Achievement-meldingen gaan op slordige wijze ook recht over de tekst van de tussenstukken heen.

In Klonoa kun je tegenstanders oppakken door op ze te schieten. Dit kan je alleen van vrij korte afstand, dus je zult enige risico’s moeten nemen. Deze tegenstanders kun je daarna op andere tegenstanders schieten, of je kunt ze gebruiken voor een dubbele sprong. Deze vaardigheid heb je vrijwel constant nodig, vooral als je de zes gevangen personages per level wilt bevrijden. Klonoa is op de klassieke moeilijkheidsgraad dan ook geen makkelijke game. Het spel lijkt zo onschuldig, maar je wordt stevig uitgedaagd. Bij het tweede deel is er wat meer variatie in speltypen en moet je bijvoorbeeld tegenstanders achtervolgen of zelf rondvliegen. Persoonlijk ligt mijn voorkeur echter bij de eerste game, waarvan de stijl mij meer aanspreekt en minder kinderachtig overkomt.