Dorian de la Fosse | vrijdag 12 Feb 2021, 20:14

Heb je altijd al het gevecht aan willen gaan in gigantische mechs? Lees dan deze review.

Gespeeld op Xbox Series S. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Het is de droom van veel kinderen om epische gevechten aan te gaan in een gigantische mech, van die enorme robots. Ook ik ben daar geen uitzondering op en kon niet wachten om aan de slag te gaan met de tweede game in de Override-serie, die een gratis next-gen upgrade heeft gekregen.

Mech Battle League

Override 2: Super Mech League speelt zich af in een variant van onze wereld die een grote catastrofe heeft meegemaakt. De wereld werd aangevallen door Xenotypes, gigantische wezens die niet het beste voor hadden met onze wereld. Hierdoor was het nodig om grote robots, of mechs, te bouwen om hier tegen te vechten. Zeven jaar later worden de mechs gebruikt in een sportevenement genaamd Mech Battle Leagues, waar jij nu onderdeel van uit wil maken. Dit is het enige stukje verhaal dat je krijgt in de game. In tegenstelling tot de eerste game is er nu gekozen om de focus puur op de gevechten te leggen en dat heeft voor- en nadelen. Het voordeel is dat dit de gameplay ten goede komt, daarover later meer, en het nadeel is dat er niet of nauwelijks een verhaal aanwezig is.

Er zijn vanuit het hoofdmenu een aantal opties om uit te kiezen, maar uiteraard begin je een nieuwe game natuurlijk in de carrièremodus. Hier wordt je kort wegwijs gemaakt door je agente Zoe, een voormalig pilote die een aardige voice-cast heeft gekregen. De game heeft niets om handen qua verhaal, de focus ligt puur en alleen op het in elkaar slaan van andere mechs in afgebakende arena’s. Door tegenstanders te verslaan stijg je in rang en krijg je de mogelijkheid om sponsorcontracten aan te gaan. Deze (tijdelijke) contracten geven je een missie die je dient te voltooien om geld te verdienen, maar geld krijg je overigens ook krijgt na elk gevecht. Zo vecht je langzaam je weg naar de top om de beste mechpiloot ooit te worden.

Het draait allemaal om de mechs

Het geld dat je verdient kan je gebruiken voor een aantal dingen. Het belangrijkste is natuurlijk het kopen van nieuwe mechs. Mocht het zijn dat je een favoriet hebt gevonden, dan kan je jouw verdiende centen ook uitgeven aan aanpassingen. Zo beschikt elke mech over een aantal verschillende pantserdelen die ook in meerdere kleuren beschikbaar zijn. Al deze aankopen moeten per mech worden gedaan, waardoor het een waar grindfestijn kan zijn als je alles aan wilt passen. Gelukkig zijn er ook voorwerpen die, zodra je ze koopt, voor elke mech beschikbaar is. Denk hierbij aan hoedjes, riemen, zwembanden en dat soort zaken. Met een roster van twintig van deze reuzen ben je dus wel even zoet. Op grafisch gebied ziet de game er wel goed uit, maar het is wat lastig om te bepalen waar de game precies profiteert van een next-gen upgrade, los van de laadtijden.

Rondvliegend metaal

Als je dan een mech naar keuze hebt aangeschaft, mag je deze gebruiken in alle speltypen die de game rijk is. Er zijn de klassieke 1-op-1 gevechten, een 2 tegen 2 modus, een Free For All modus met vier mechs, een Swarm modus waarin je golven aan vijanden moeten afslaan, een toernooimodus en ga zo maar door. Ondanks het grote aanbod aan verschillende speltypes is het juist hier dat het zwakste punt van de game zichtbaar wordt. Het is in principe de bedoeling dat je elk gevecht aangaat met online tegenstanders. Dus voordat je daadwerkelijk aan een gevecht begint zoekt de game naar medespelers en tegenstanders. Tijdens mijn tijd met de game waren er echter heel weinig mensen online, dus ik heb weinig tegen anderen gespeeld. De game vangt dit wel op door je te laten vechten tegen de AI als er na een korte periode niemand is gevonden, maar dat doet wel een beetje af aan de ervaring. De enige modus waarin ik af en toe een tegenstander kon vinden was 1-op-1.

De game heeft dus te lijden onder een gebrek aan populariteit, maar dat is niet te wijten aan de gameplay, die is namelijk gewoon in orde. De besturing zal aan het begin wat onwennig aanvoelen, mede doordat de aanvalsknoppen zijn toegekend aan de triggers en bumpers van de controller. Met deze vier knoppen doe je een variatie aan lichte en zware aanvallen, maar als je toetsen combineert kan je ook speciale aanvallen verrichten. Daarnaast hebben de actieknoppen ook een functie, zoals springen, dingen oppakken of vijanden grijpen en een duikaanval uitvoeren. Met de thumbsticks beweeg je de mechs en bestuur je de camera. Ondanks het formaat van de robots bewegen ze niet stroef. Je hoeft natuurlijk geen geavanceerde combo’s te verwachten, het betreft immers een 3D vechtspel waar je gemakkelijk de afstand op kunt zoeken. Dit betekent wel dat iedere robot minstens één afstandsaanval heeft. Wat de ontwikkelaar goed heeft gedaan is het gevoel van de gigantische robots. Iedere mech vecht anders, waardoor het ook loont om ze te testen in de trainingsmodus voordat je over gaat tot aanschaf. Door de variatie komt het echter wel voor dat de balans niet altijd even goed is, maar een goede piloot weet zichzelf uit benarde situaties te vechten. Al dan niet door het gebruik van de vele wapens op het speelveld of een ultimate die per speler verschilt.

Leuker met vrienden... of toch niet?

Een multiplayerspel met deze insteek vraagt natuurlijk om samenspelen met je vrienden. Het is daarom ook jammer dat dit niet op een makkelijke manier te regelen is. Er is een online-optie om je vrienden uit te nodigen voor een spectaculair gevecht, maar zodra ze de uitnodiging accepteren gebeurt er vervolgens niets. Geen van de spelers krijgt een foutmelding, je blijft gewoon staren naar je mech die in de garage staat. Na wat zoeken online kwam ik er achter dat er wel een manier is om online te vechten, maar daarvoor moet iedere speler in een online queue wachten op andere spelers met het risico om gekoppeld te worden aan andere spelers of bots. Ik hoop dat de ontwikkelaar deze service kan verbeteren door middel van updates.