Casper Egas | maandag 13 Feb 2023, 21:40

Risen is een remake van een rpg uit het Xbox 360-tijdperk. Ken jij hem nog?

Gespeeld op Xbox Series X. Xbox One game zonder optimalisatie voor Xbox Series.

Risen is een RPG uit 2009 dat destijds op de PC en Xbox 360 uitkwam. De recensies waren positief, maar de Xbox 360-versie deed duidelijk onder voor de PC-versie. Het is een soort vervolg op de Gothic-reeks. Later verscheen ook nog een Risen 2 en 3, maar deze schijnen door velen niet gezien te worden als een verbetering. THQ is bezig een remaster van Gothic en dachten waarschijnlijk, dan kunnen we ook de Risen-reeks weer eens in het zonnetje zetten. Het vreemde is wel dat deze nieuwe uitgave voor de Xbox One een vrijwel een-op-een overzetting is van de oude PC-versie, met alleen aangepaste menu’s en besturing. Er is dus echt niets opgepoetst!

Ik was zelf helemaal niet bekend met de franchise en had ook geen hoge verwachtingen. Ik speel tegenwoordig zelden meer een RPG. Vaak haak ik na een tijdje af, want tientallen uren hetzelfde spelen terwijl ik zoveel leuks heb liggen voelt vaak wat zonde, tenzij het mij natuurlijk echt pakt. Nou, dat deed dit spel! Ik heb er enorm veel plezier mee gehad en het is de leukste RPG die ik in jaren gespeeld heb.

Oude koek

Ik wil eerst even het negatieve aan deze release bespreken voordat ik vertel wat Risen zo leuk maakt. De nadelen hangen eigenlijk allemaal samen met het feit dat dit spel rechtstreeks overgezet is naar de Xbox One en PS4 en zelfs niet is geoptimaliseerd voor de Xbox Series of PS5. Nou ja, ook niet voor de Xbox One dus, want het is gewoon de PC versie uit 2009 met een nieuwe besturing. Let even op als je op de PlayStation wil spelen, want daar schijnt het spel momenteel veelvuldig vast te lopen. Op de Xbox had ik hier gelukkig geen last van. Ik heb een paar kleine bugs gehad, maar niets heel naars.

Twintig euro voor een oud (digitaal) spel is wel wat gortig. Je ziet gelijk dat er weinig aandacht is besteed aan de interface en dat het een spel van zijn tijd is. De kleuren bestaan uit bruin, groen en grijstinten, zoals in die periode de trend was. De omgevingen ogen wel leuk, maar de belichting is gedateerd en de personages bewegen houterig en hebben lelijke gezichten. Risen is overigens ook zeker niet lelijk; je zal het alleen niet verwarren met een nieuwe release.

Oude koek kan nog heel lekker zijn

Misschien maakt het feit dat het spel al ouder is, dat het juist zo leuk is. Het is bijvoorbeeld een open world game, maar de wereld is behapbaar en is echt met liefde opgebouwd. Overal is er iets te zien of te doen, maar het aantal quests voelt ook niet zo overdreven aan als in een moderne Assassin’s Creed. Het doet mij wat denken aan een soort Elder Scrolls game, maar dan in third person en wat kleinschaliger. Ook leuk is dat je zelf de wereld moet leren kennen en kaarten moet lezen; er is geen moderne pijl die je steeds de goede richting in stuurt of een irritante stem die alle puzzels voor je verklapt. Je mag lekker zelf op avontuur.

Dat de wereld meer gecondenseerd is betekent overigens niet dat je door het spel heen vliegt, want je bent er gemakkelijk een uur of dertig mee bezig. Ik denk dat dit spel vooral leuk is voor mensen die open staan voor wat oudere spellen en kunnen omgaan met wat ruwe kantjes.

Op een onbewoond eiland, lekker leven is de leus!

Oh nee, dat klopt niet. Je spoelt weliswaar aan na een schipbreuk door onophoudelijke onnatuurlijke stormen, maar het eiland waar je op aanspoelt is allesbehalve leeg en veilig. Op het eiland kun je jezelf vrij bewegen, mits je rekening houdt met het gevaar. Er zijn vrijwel geen ondoordringbare barrières; het zijn de monsters die bepalen op welke plekken je weet te overleven. Gedurende het spel word je natuurlijk steeds sterker, waardoor plaatsen die eerst bijna ondoordringbaar waren later niet veel problemen meer opleveren. De uitdaging blijft gelukkig altijd lekker hoog. Risen is zeker geen eitje en je zult vaak het loodje leggen. Sla het spel dus regelmatig op!

Al vroeg in het spel zie je dat er op het eiland twee partijen zijn die het totaal niet met elkaar kunnen vinden, maar zich allebei staande moeten houden tegen de plotseling verschenen monsters. De constante stormen raken het eiland niet, maar voorkomen dat iemand nog weg kan. Ook zijn er gevaarlijke tempels uit de grond verrezen (Risen, begrijp je). In de tempels zijn vele schatten te vinden maar ook vallen, magie en heel veel monsters. Fijn wel is dat tegenstanders en andere personages niet automatisch terugkomen en je dus echt gebieden vrij kunt maken of nare karakters om kunt leggen.

De ene partij is een soort cult die de Inquisitor volgt. Deze is op het eiland gekomen om de problemen aan te pakken en op te lossen, althans, dat is wat hij graag uitstraalt. Hij is echter nogal rechtlijnig. Werk je niet met hem mee, dan ben je tegen hem. Burgers moeten oppassen, of anders vechten in zijn leger als soldaten of magiërs. De gewone man moet vervolgens de grootste risico’s lopen in de onbekende tempels. Toch is deze partij niet een overduidelijk kwaadaardige kracht, want er wordt ook veel goeds gedaan en orde geschapen. Sluit je jezelf bij hen aan, of ga je voor het eveneens grijze alternatief?

Dat alternatief is de bende van The Don. Dat is eigenlijk een soort bandietenkoning die vroeger het eiland in handen had, maar nu uit de havenstad is gezet door de inquisitie en zich ophoudt in een moeras. Dit klinkt misschien ook als een kwaadaardige boel, maar ook hier zie je dat veel mensen het beste van de situatie proberen te maken. Het is dus oprecht leuk om te kiezen met wie je vooral samenwerkt. Ik had gekozen voor deze tweede partij.

Gedurende het spel verken je veel en voltooi je allerlei grote en kleine queesten. Soms ben je vooral aan het vechten en op andere momenten praat je juist veel met de andere personages die je tegen komt. Vooral in de stad, het fort en in het moerasdorp is er heel wat te beleven. Aanvankelijk ben je slap en voelt het vechten heel lomp aan. De besturing is sowieso niet zo soepel, wat nog versterkt wordt door de slechte animaties. Als je bijvoorbeeld ziet hoe jouw personage springt krijg je een beetje de bibbers. Toch werd het strijden steeds leuker, want het is uitdagend en als je nieuwe vaardigheden leert en betere wapens bemachtigt, dan voelt dat als een groot verschil. Je leer zelf het spel beter spelen, maar jouw personages wordt ook zelf steeds vaardiger. Eerst hakte ik lomp met een zwaard, nu vecht ik als een volleerde ridder.