XBW

Casper Egas | maandag 5 Aug 2019, 11:00

Eenzaam in een bootje het water op, met allerlei monsters om je heen...

Gespeeld op Xbox One X

Electronic Arts is al jaren een bedrijf met een zeer slechte reputatie. Dit komt onder andere door hun bedrijfsvoering, hun focus op jaarlijkse sportgames en het gebruik van loot boxes, of ‘surprise Mechanics’, zoals ze deze microtransacties zelf noemen. Toch heeft EA ook nog een weinig karakteristiek programma dat makers van indie games financiering en een uitgever biedt. Eerder kwam bijvoorbeeld Unravel (two) uit binnen EA Originals. Nu is er het Duitse Sea of Solitude.

Verhaal uit eigen ervaring?

Cornelia Geppert is de vrouw achter dit spel. Sea of Solitude vertelt een verhaal over een jonge vrouw die in een soort nachtmerrie is beland en zelf veranderd is in een soort monster. Deze Kay moet leren over de keuzes en fouten die ze gemaakt heeft in haar leven en deze van een andere kant bekijken. In de nachtmerriewereld ziet ze met een soort helicopterview wat haar naasten hebben meegemaakt en hoe zij er vroeger op reageerde. Het verhaal is persoonlijk voor Cornelia Geppert, maar zou voor anderen herkenbaar kunnen zijn.

Het verhaal in Sea of Solitude is het belangrijkste element in dit spel, want de gameplay is tamelijk eenvoudig. Het probleem is dat de serieuze toon, die het hoofdpersonage Kay om laat gaan met het pestverleden van haar broertje, de scheiding van haar ouders en de problemen in haar eigen relatie, wel erg specifiek is. Het is in een spel als dit leuk als er ruimte voor interpretatie is en je niet alleen het verhaal van het hoofdpersonage of de ontwikkelaar volgt. Misschien dat je wel een pestverleden hebt of met de scheiding van je ouders te maken hebt gehad of zelf relatieproblemen hebt. Maar het spel vult alle context zo ver in, dat ik mezelf er totaal niet meer in kon verplaatsen.

Het tempo van het verhaal vind ik wel geslaagd. Tijdens het spel wordt er beetje bij beetje wat bij verteld, waardoor ik nooit de draad kwijt raakte. In een uur of vier speel je op deze manier door het spel heen, wat een prima lengte is voor een dergelijke titel. Zo lang je geen enorm episch spel verwacht, maar een aardig tussendoortje, dan is er niets mis mee.

Beperkte gameplay

In Sea of Solitude word je nauwelijks uitgedaagd met gameplay. Er zijn wel spannende stukken, wanneer monsters achter je aan zitten, maar meestal kun je op eigen gelegenheid de omgeving ontdekken. Het is misschien een soort platformspel, gekruist met een avonturenspel. Het ontdekken van de omgeving wordt wat extra ingevuld door de mogelijkheid om flessenpost te vinden met extra informatie en door de meeuwen die je kunt vinden en wegjagen (don’t ask).

Ik had aan het begin van het spel verwacht dat de ervaring van eenzaamheid duidelijker naar voren zou komen. Je hebt wel een bootje, waarmee je alleen vaart over een ondergelopen stad, waarin het waterpeil stijgt wanneer personages beginnen te huilen. Meestal beweeg je van dak naar dak en moet je af en toe een stukje zwemmen. In het water ben je meestal niet veilig, omdat er een groot monster rondzwemt. Het spel is soms wel duister en heeft sfeervolle, passende muziek, maar kon mij geen gevoel van eenzaamheid geven.

De audio is ook niet helemaal wat het zou moeten zijn. Ten eerste vind ik het vreemd dat het spel alleen in stereo is en geen surround sound biedt. De geluidseffecten zijn simpel en maken de ervaring daardoor wat vlakker. Gelukkig zijn de personages wel allemaal competent ingesproken. Echt heel sterke acteurs zijn echter niet gebruikt en iedereen heeft een hoorbaar Duits accent.

De grafische stijl van het spel weet mij ook niet honderd procent te overtuigen. De monsters zijn wel creatief en hebben een vrouwelijke stijl, maar de omgevingen zijn wat simpel. Alles oogt wel strak, met bewust simpele texturen en een eenvoudige vormgeving, wat het spel past. Echter is de omgeving hierdoor niet erg interessant om te verkennen, wat het spel juist aanmoedigt. Er zijn simpelweg niet genoeg details en bijzondere elementen om te vinden en daarnaast is de besturing net te lomp en buggy om je echt een goed gevoel te geven. Ik ben zelfs een keer vast komen te zitten in een muur van een gebouw.

Conclusie

Sea of Solitude heeft mij wat teleurgesteld. De gameplay is niet bijzonder, ontwikkelaar Jo-Mei Games heeft gekozen voor een focus op het vertellen van een persoonlijk verhaal. Helaas is dat verhaal, dat dealt met herkenbare problemen, te specifiek en te veel voor je ingevuld, waardoor veel mensen zich niet meer in de situaties kunnen verplaatsen. Ik heb me in de korte speelduur van het spel best vermaakt, maar zou het spel ook nooit meer opnieuw beginnen.