Joeri Tits | woensdag 7 Sep 2022, 22:39

Steelrising is een RPG met wat soulslike-invloeden!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

De Franse Studio Spiders heeft mij in 2019 met RPG Greedfall verrast. Hun nieuwe game Steelrising is ook een RPG, maar dan met wat meer “soulslike”-invloeden. Een subgenre dat me eerlijk gezegd niet zo goed ligt. Spiders beloofde echter dat het een game was dat door iedereen gespeeld kan worden, waardoor ik vol goede moed aan de slag ging.

Franse thuiswedstrijd

Spiders is dus een kleine Franse ontwikkelaar die met zorgvuldige stapjes steeds betere games aflevert. In het begin waren ze verantwoordelijk voor enkele Sherlock Holmes-games, maar ondertussen zijn ze vooral bekend van RPG’s als The Technomancer en Greedfall. Elk nieuw spel werd steeds net wat ruimer in zijn opzet en werd ook altijd wat beter ontvangen door het publiek. Met Steelrising komt de ontwikkelaar weer met iets heel anders. Ze maken er een game à la Dark Souls van, maar dan met als thema de Franse Revolutie. Ze spelen dus een soort van thuiswedstrijd.

In deze alternatieve versie van de Franse Revolutie neem je de gedaante aan van Aegis, een vrouwelijke automaton en lijfwacht van koningin Marie Antoinette. De koningin heeft de intentie om, met behulp van Aegis, een einde maken aan het bloedbad dat er heerst, en dat komt door het eveneens robotachtig leger van Lodewijk XIV. Dit is voor Aegis het begin van een rondreis door en rond Parijs op zoek naar haar afkomst en naar een manier om dit bloedvergiet te stoppen.

Bij de start van het spel kan je kiezen uit verschillende klassen waarmee je kan spelen. Je hebt de keuze uit bodyguard, soldier, dancer of alchemist. Afhankelijk van welke klasse je kiest, heb je een ander wapen, een andere speciale move of een andere granaat, maar ook bijvoorbeeld een betere gezondheid of een beter schild. Natuurlijk is er daarna een skilltree waarbij je alles van Aegis kan verbeteren. Zoals jullie weten van zogenaamde “soulslike”-games is dit absoluut nodig.

Parijs, en je vijanden, ontdekken

Want zodra je je weg naar Parijs voortzet en je de vijanden tegenkomt, heb je al snel door dat je je aanvallen goed moet organiseren en van tijd tot tijd in de verdediging moet gaan. Resultaat boeken doe je voornamelijk door vijanden te leren kennen en hun patronen te leren onderscheiden. Spiders heeft tal van unieke vijanden ontworpen waardoor je voldoende de tijd moet nemen om progressie te maken. Daarnaast zijn er natuurlijk ook een hoop eindbazen, al blijken deze in de praktijk niet altijd moeilijker te zijn dan de gewone robotachtige vijanden.

Solide gameplay met kleine verbeterpunten

De meeste aanvallen die je doet zijn, vooral in het begin, een snelle en wat minder krachtige aanval of een trage, maar krachtigere aanval. Je heb ook een vuurwapen, maar puur qua gameplay vind ik dit wat minder. Het is niet zo gemakkelijk om hiermee te mikken. Daarnaast doet dit wapen evenveel schade aan vijanden wanneer je van ver of dichtbij schiet. Dit voelt wat vreemd aan omdat het spel voor de rest wel rekening houdt met de verschillende niveaus van kracht. Ook het systeem van je vijand locken werkt wat tegendraads. Als er verschillende vijanden zijn, komt een andere vijand soms voor je gelockte vijand staan, waardoor je ze allebei tegelijk aan het aanvallen bent. Voor het overige werkt de gameplay zeer soepel en vlot, wat zeker belangrijk is voor dit genre.

Herkenbaar Parijs, maar grafisch kan het beter

Grafisch merk je meteen dat Steelrising niet ontworpen is door een supergroot team. Ik had enorm veel verwacht, omdat de setting mij erg aansprak. Zo kom je ook, naast Marie Antoinette en Lodewijk XIV, in contact met belangrijke personages uit de Franse Revolutie. De vele cutscenes brengen je dan wel in contact met bijvoorbeeld La Fayette en Marat, maar puur op grafisch vlak ziet het er wat verouderd uit. Ik had ook vaak last van poppende attributen op de achtergrond, wat vreemd overkomt in filmpjes. Regelmatig dien je in de filmpjes een gesprek aan te gaan en kan je nietszeggende vragen stellen of antwoorden geven die weinig effect hebben op het verhaal. Dit komt een beetje suf over en doet mij terugdenken aan Greedfall, waar dit wat beter uitgewerkt was. Ik snap dat de ontwikkelaar bepaalde aspecten wenst te hergebruiken, maar in dit spel voelt dit aan als boter noch vis.

Tijdens het spelen heb je heel wat herkenningspunten met Parijs. Denk maar bijvoorbeeld aan de tuinen van Tulleries. Het past natuurlijk in de setting, maar Parijs komt voor mij niet altijd even mooi over. In Steelrising wordt Parijs natuurlijk bezet door talrijke robots die de boel helemaal verwoest hebben. Hierdoor merk ik dat de ontwikkelaar hiervan geprofiteerd heeft om wat omgevingen te hergebruiken. Op sommige locaties liep ik zelfs regelmatig verloren op zoek naar mijn doel, zeker omdat je vaak moet backtracken. Dit was soms doodzonde, want vaak respawnen dan een hoop vijanden die je eigenlijk een tijdje geleden al had neergelegd.

Beetje spelen met de moeilijkheidsgraad

Zoals al eerder aangehaald, ben ik niet zo’n fan van “soulslike”-achtige games. Eén van de redenen waarom ik toch interesse had in deze game is omdat de ontwikkelaar het had aangekondigd als een game, of toch een “soulslike”-achtig game, voor iedereen. Natuurlijk is dit een soort van marketingtruc, maar ik was toch erg benieuwd hoe ze het hebben aangepakt. Wel, in plaats van de klassieke moeilijkheidsgraden, kan je in Steelrising de moeilijkheid aanpassen met de “Assist Mode”. Hierbij kan je een viertal zaken aanpassen. Je kan de schade die je ontvangt eventueel procentueel verminderen of ervoor zorgen dat je uithoudingsvermogen sneller geregenereerd. Persoonlijk had ik hier wat meer van verwacht. Het game blijft een pittige uitdaging, behalve wanneer je de schade die je ontvangt verminderd. Als je dit bijvoorbeeld op 75% zet, is het relatief goed te doen, maar een walk in the park wordt het nooit. Je kan zelfs ervoor kiezen om ervoor te zorgen dat je geen schade voelt. Dit zorgt er natuurlijk voor dat er totaal geen uitdaging is. Als de ontwikkelaar dan toch deze mogelijkheid voorziet, zou er ook een schadereductie mogen zijn van bijvoorbeeld 90% waardoor de game wel (erg) gemakkelijk wordt, maar dat het tenminste nog een game blijft. Met volledig onsterfelijk is het enkel interessant voor gamers die puur het verhaal wensen te beleven. Puur qua moeilijkheidsgraad had ik wel het gevoel dat Steelrising over het algemeen gezien net wat toegankelijker is dan een andere game in het genre, al mochten de mogelijke tweaks dus zeker wat meer zijn. Wat een logische aanvulling zou geweest zijn, was om te kunnen saven wanneer dat je uitkomt. Nu kan je dit enkel wanneer je aan een zogenaamde Vestal komt.

Conclusie

Spiders heeft me in het verleden al weten te verrassen en ze hebben dat nu opnieuw gedaan. Toch is Steelrising niet perfect. De omgevingen voelen soms gerecycleerd aan en grafisch mag er stilaan een tandje bij. De gameplay voelt daarentegen voor het overgrote deel solide aan. Ook de setting is enorm boeiend. Het game is wat gemakkelijker dan soortgelijke titels en is hierdoor een stuk toegankelijker. Toch mocht de ontwikkelaar nog wat verder gaan in de aangekondigde mogelijkheden om de moeilijkheidsgraad aan te passen. Liefhebbers van Dark Souls hebben met Steelrising er alvast een kleiner broertje bij.