Casper Egas | maandag 8 Jun 2020, 21:33

In Supermash combineer je allerlei genres; werkt dit goed? Lees de recensie.

Gespeeld op Xbox One X

Soms denk je een geweldig idee te hebben, maar als je het dan ook daadwerkelijk uit gaat voeren, dan blijkt het geweldige idee toch niet zo briljant als je dacht. Dat is precies mijn gevoel over het spel Supermash. Het idee is dat je verschillende gamegenres hebt uit het 16-bit-tijdperk en dat je deze dan samen tot combinaties van genres maakt. Zo krijg je een soort willekeurig gegenereerde monster van Frankenstein spellen. Een platform RPG? Een action adventure shoot ‘em up? Het kan allemaal en het klinkt bijzonder intrigerend. De werkelijkheid is echter minder rooskleurig.

 

Ontdekkingsreis

In Supermash volg je een simpele verhaallijn over een groep jongeren die hun winkel dreigen te verliezen, en op een rommelmarkt toevallig aan een speciale spelcomputer komen. Dit apparaat werkt door twee cartridges tegelijk te gebruiken, waarna er een wonderlijke mix van beide genres ontstaat. Het verhaal dient vooral als motivatie om alle mogelijkheden van het spel uit te leggen en je aan te sporen om nieuwe dingen te proberen.

Je kunt kiezen uit een aantal genres en mag er steeds slechts twee tegelijk selecteren. Er is keuze uit platformer, JRPG, action adventure, metroidvania, stealth en shoot ‘em up. Een ietwat magere selectie al zeg ik het zelf. Het spel had langer leuk kunnen blijven met een groter aanbod. Waarom is er bijvoorbeeld geen fighter, beat ‘em up, racer of puzzle game? Als je twee keer hetzelfde genre kiest krijg je gewoon een willekeurig gegenereerde game in dat genre. Als je twee verschillende genres kiest dan krijg je het eerst gekozen genre als basis en geeft het tweede genre een twist.

Het is aanvankelijk leuk om de combinaties te proberen. Wat gebeurt er als ik een shooter neem en die dan kruis met een platformspel? Nou je vliegt met een schattig figuurtje door shooterlevels en moet op de tegenstanders springen! Weird!? Jazeker, en ook niet per se leuk. Het heeft in elk geval wel nieuwsgierigheidswaarde. Sommige combinaties gaan natuurlijk beter en leveren leukere spellen op.

Zoals gezegd worden de spellen willekeurig gegenereerd. Het spel waarschuwt daarom dat niet alle spellen gebalanceerd zullen zijn en soms overdreven makkelijk of moeilijk zullen worden. Je kunt hier wel enige invloed op uitoefenen door de lengte en gewenste moeilijkheidsgraad te kiezen en door verzamelde of gekochte kaartjes in te zetten. Deze kaartjes bepalen vooraf bijvoorbeeld welk personage je zal spelen of welk wapen je aan het begin hebt. Toch blijf alles wel erg willekeurig. Zelfs de titel en een kort verhaal worden je voorgeschoteld, maar echt interessant wordt dat nooit.

Niet zo leuk als het lijkt

Al na korte tijd gaat Supermash vervelen. Er is maar een beperkte hoeveelheid genres te mixen en de spellen zijn vaak na korte tijd weer voorbij. Je speelt dus in feite keer op keer een nieuw spel dat na tien minuten weer voorbij is. Een RPG is daardoor totaal zinloos geworden. Een RPG zonder interessant verhaal en zonder dat je jezelf kunt hechten aan de personages? Dan blijft er weinig over!

Het helpt ook niet dat de combinaties vaak niet zulke interessante spellen opleveren. Als ik denk adventure en platformer, dan denk ik misschien aan een soort spel als Rastan of Zelda II. Vervolgens krijg ik een soort slechte versie van de eerste Zelda waarin ik ook kan springen. Nou, nou, wat een twist.

Erger is dat de games uit de verschillende genres simpelweg de meest suffe voorbeelden van het genre zijn. Op zichzelf speel je gewoon een slechte platformer met een twist, dan een slechte stealth game met een twist, dan een slechte shoot ‘em up met een twist enzovoort. Er is een poging gedaan om de spellen leuker te maken door steeds weer speciale wapens en vaardigheden toe te voegen en de spellen samen te laten opbouwen in een wat groter verhaal met steeds een baas. Helaas is de toevoeging van zogenaamde glitches geen gelukkige. Elk spel heeft ze en daardoor is de balans helemaal weg. De glitches kunnen in jouw voordeel zijn, zoals dat je steeds extra geld krijgt of dat je steeds je gezondheid weer terug krijgt, maar er zijn evenzoveel glitches die je het leven zuur maken. Een shooter waarbij tegenstanders willekeurig in beeld verschijnen? Nou jippie…

Audiovisueel kan het spel de boel ook niet redden. De stijl als best aardig en vrij overtuigend 16-bit. De verhaalstukken in de winkel zijn vanuit een aardig isometrisch perspectief weergegeven met toegevoegde illustraties. De muziek is ook vrij aangenaam, vooral bij deze verhaalstukken. Af en toe zijn er echter daadwerkelijke glitches te bemerken. En dan bedoel ik dus dingen die de makers van het spel niet bewust aan het spel hebben toegevoegd. Zo begon het beeld meermaals te storen en kakt de framerate soms op onverklaarbare momenten in.