Dorian de la Fosse | zondag 9 Apr 2023, 22:43

Een remaster van een klassieker? Lees hier de review!

Gespeeld op Xbox Series S.

Ik heb hele goede herinneringen aan Tales of Symphonia. Het was de eerste Japanse RPG die ik had op de Gamecube en de algehele ervaring op dat moment was fris en vernieuwend. Zo fris en vernieuwend dat ik de game drie keer heb uitgespeeld in één jaar tijd. Je kunt je voorstellen dat ik mij dus enorm verheugde op deze heruitgave van de game voor de Xbox-consoles. Echter werd pijnlijk duidelijk gemaakt dat sommige herinneringen in het verleden moeten blijven.

Verhaaltijd

In Tales of Symphonia volg je een tiener genaamd Lloyd Irving en zijn kompanen op een wereldreis om de Chosen One naar de juiste locatie te brengen. De Chosen One, genaamd Colette en tevens één van de vrienden van Lloyd, krijgt de opdracht om de wereld te herstellen door zichzelf op de juiste plek op te offeren. Je zou denken dat het een vrij standaard verhaal is binnen het genre, maar de game weet je op meerdere manieren te verrassen. Zo laten Lloyd en zijn vrienden onbedoeld een heel spoor aan vernieling achter zich, ondanks dat ze niets anders dan goede bedoelingen hebben. Het verhaal draait zijn hand ook niet om voor het belichten van de negatieve gevolgen van hun daden. Dit alles was voor mij als kind al indrukwekkend en nu, zoveel jaar later, weet het verhaal nog steeds de juiste snaar te raken.

Een belangrijk onderdeel van een verhaal is de manier waarop het verteld wordt en hoe de personages hier mee omgaan. Tales of Symphonia heeft bij mij lang bovenaan gestaan binnen de franchise als het gaat om uitstekende personages. Zo is Lloyd een charismatische leider, maar ook een ontzettende heethoofd. Zijn beste vriend Genis is een onhandige spellcaster die zijn rol als beste vriend goed vertolkt. Colette lijkt in eerste instantie een goedgelovig persoon die veel leunt op Lloyd, maar evolueert gedurende de reis in een ware avonturier. En dan is er bijvoorbeeld ook nog Kratos, een huurling die erg afstandelijk lijkt, maar zich uiteindelijk ontwikkeld tot een persoon waar iedereen tegenop kijkt. Deze dynamiek zorgt voor grappige, hartverwarmende, maar ook zeker hartverscheurende momenten. De meest recente game in de serie, Tales of Arise, was de eerste in lange tijd die zich qua team dynamiek kan meten met Tales of Symphonia.

En toen was er... weinig

Hoe goed het verhaal van een game ook is, alles valt of staat met de gameplay. Die is, hoe kan het ook anders, vrijwel ongewijzigd gebleven. Het jammere hiervan is dat wij als gamers inmiddels meer verwachten van onze games en alles wat werkte in 2004 werkt niet per se in 2023. Een goed voorbeeld hiervan is de Synopsis. Dit menu vat het verhaal tot nu toe samen en geeft je (soms vage) hints over jouw volgende bestemming. Buiten het feit dat het erg vervelend is om door dit menu te bladeren is het ook nog zo dat de game niet beschikt over quest markers. Bereid je dus maar voor op heel veel doelloos rondreizen totdat je opeens een willekeurig filmpje te zien krijgt waardoor je weet dat je op locatie bent aangekomen.

De interface heeft wel wat tweaks gekregen, maar kan de algehele ervaring niet prettiger maken. De cutscenes hebben geen aanpassingen gekregen, dus wat in 2004 goed was oogt nu erg stijfjes en vreemd. Tel daar bij op dat de Overworld vrij leeg aanvoelt en er ook niet heel aantrekkelijk uit ziet en je snapt een beetje hoe de ervaring is.

Vechten tot je een ons weegt

Vanuit het oogpunt van nostalgie en de realisatie dat je een oude game speelt zijn er wat aspecten die je wellicht door de vingers kunt zien, zoals de Overworld. De game was ontwikkeld voor een inmiddels sterk verouderd systeem, dus als je een één op één port maakt dan blijven die aspecten hetzelfde. Dit geldt ook voor het gevechtssysteem. Zoals je gewend bent van de oudere games in de serie vinden de willekeurige gevechten plaats in een arena waar jij jouw gekozen personage vrij kunt bewegen. Door simpele knoppencombinaties kan je combo’s uitvoeren gecombineerd met Arts. Hoe verder je in de game komt, hoe uitgebreider jouw arsenaal aan combo’s wordt. Dit is altijd de kracht geweest van de Tales of-serie en dat is hier niet anders. Je moet je alleen wel voorbereiden op heel veel gevechten, een groot nadeel aan de zogeheten random encounters.

De game is echter op zijn best tijdens baasgevechten. Hier merk je direct een verschil in niveau en veel van jouw tijd in de game zal je spenderen aan het voorbereiden op deze gevechten. In tegenstelling tot de standaard monsters en andere wezens, zijn bazen erg lastig tijdens jouw eerste reis door de game. Simpelweg knoppen rammen voldoet niet, elke baas heeft zijn eigen zwaktes en hier moet je tactisch gebruik van maken. Dit betekent dus ook dat de game je soms dwingt personages te gebruiken die je wellicht niet standaard in het team hebt zitten. Ook het goed beheren van je items is een must, zelfs op de standaard moeilijkheidsgraad.

Oude zaken, nieuwe problemen

Ik heb nu al een paar keer aangehaald dat Tales of Symphonia een verouderde game is, zelfs in de Remastered variant die wij hebben ontvangen. Dat maakt het extra pijnlijk dat de game niet stabiel is. De framerate zakt regelmatig in als je dungeons bezoekt of naar de Overworld gaat, maar zodra je in een gevecht terecht komt draait alles zo soepel als het maar kan. Voordat de Day One patch uitkwam heb ik ook al een aantal keer een crash ervaren. Dit gebeurde vaak nadat ik langer dan drie uur achter elkaar speelde. Gelukkig sla ik het spel vaak op, want er is geen autosave aanwezig en het kan dus zomaar zijn dat je uren aan gameplay kwijt raakt. Dit is erg jammer en daadwerkelijk een smet op de algehele ervaring.

Conclusie

Tales of Symphonia Remastered is als Sinterklaas voor een 20-jarige. Je weet dat de feestdag bestaat en hebt er goede herinneringen aan, maar als je jezelf er opnieuw in verdiept wacht alleen maar teleurstelling. De gevechtsmechanieken zijn nog steeds prima en het verhaal is fenomenaal, maar de stijve animaties, gepaard met de lege Overworld en de beschamende problemen bij de lancering maken het heel moeilijk om de game aan te bevelen.