Joeri Tits | woensdag 13 Jul 2022, 23:00

Onze favoriete vechtende schildpadden zijn weer terug in een nieuwe klassieke beat-em-up. Lees hier de recensie!

Gespeeld op Xbox Series X.

Ik ben geboren in de late jaren '80 en dus opgegroeid in het SNES-tijdperk. Toen al werden populaire franchises omgezet in games. Zo herinner ik mij als gisteren de avonden die ik beleefd heb met onze helden uit de Power Rangers, Home Alone en natuurlijk de Turtles. Vaker dan nu waren zulke franchise-games gewoon leuke titels. Met Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge probeert men dit succes te herhalen. Ik ben ermee aan de slag gegaan om te kijken of dit gelukt is.

Cowabunga!

Ik ben geen fervent quizzer, laat staan een kunstkenner. Toch durf ik een beredeneerde gok te maken als het gaat over Italiaanse renaissancekunstenaars. Met Michelangelo, Donatello, Raphael, Leonardo (Da Vinci) kom je namelijk al een heel eindje. De beperkte kennis die ik hiervan heb, komt natuurlijk omdat ik ben opgegroeid met de Turtles. Deze schildpadden met grote kennis van ninja-kunsten dienden de straten van Manhattan veilig te houden. Het “verhaal” in Schredder’s Revenge is natuurlijk ook hierop gebaseerd. De aanhalingstekens in de vorige zin verklappen het al een beetje: van het verhaal hoef je niet veel te verwachten. Bebop steelt wat bij Channel 6 in opdracht van Shredder en Krang en natuurlijk moeten de Turtles voorkomen dat de macht wordt gegrepen door deze groep snoodaards. Je verhaal begint dus bij Channel 6 en loopt maar liefst zestien levels door.

Een arsenaal aan eindbazen

Zoals het een goede beat-em-up betaamt, eindigt elk level met (minstens) één eindbaas. Dit zorgt voor een feest van herkenning. Natuurlijk kent iedereen Bebop en Rocksteady nog, maar herinneren jullie Dr. Baxter Stockman of The Rat King nog? Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik de uitwerking van de bossfights niet altijd even geslaagd vind. Sommige aanvallen van eindbazen zijn inspiratieloos en voelen random aan. Andere die dan wel synchroon te werk gaan zijn dan weer te simpel voor de geüpgraded en krachtige characters. Het is zeker geen groot minpunt en ik begrijp dat je met meer dan een dozijn eindbazen niet altijd even uniek uit de hoek kan komen, maar dit is zeker iets waar de ontwikkelaar rekening mee kan houden bij een volgende spel in hetzelfde genre.

Nostalgie ten top

De nostalgie eindigt trouwens niet met de eindbazen en de personages, maar ook de locaties en bepaalde elementen uit de oude games komen terug aan bod. Zo kunnen we terug vliegen met een hoverboard en kunnen we ons leven opladen door een pizza. Maar enkel met nostalgie maak je natuurlijk geen goede game.

Gelukkig is de gameplay voldoende geëvolueerd en gewoon leuk. Je kan op een normaal niveau het wel halen door wat op de knoppen te bashen. Voor degene die wat afwisseling willen, zijn er voldoende leuke combo’s om uit te voeren. Elk personage heeft andere mogelijkheden, al vind ik het verschil per personage wat miniem. Je hebt de keuze uit zes personages: de vier Turtles, Splinter en April 0’Neil. Elk personage is gebalanceerd, maar er is een verschil tussen snelheid, bereik en kracht waardoor je als team een tactische keuze kan maken. Van zodra je het game in Story Mode een keertje hebt uitgespeeld krijg je ook Casey Jones erbij die, vergeleken met de rest, net wat sterker is.

Pret met zes

Zoals ik een paar keer heb aangehaald in de vorige alinea, kan je het spel natuurlijk met meerdere mensen spelen. Het kan maar liefst met zes tegelijk, al lijkt mij dat een beetje te veel van het goede. Ik heb het uitgespeeld met twee en dit was eigenlijk prima. Je kan het natuurlijk ook alleen spelen of met vreemden die je kan vinden via matchmaking. Er is zelfs cross-platform mogelijk tussen Xbox- en computerspelers. Een leuke evolutie, want vaak kom je dit niet tegen met zulke kleine games.

Op grafisch vlak krijg je mooie pixel-art graphics voorgeschoteld. De game valt hierbij nooit ergens uit de toon. Op audiovlak krijg je een diverse soundtrack die mij wel kon bekoren. Mijn medespeler vond het daarentegen niet altijd even geslaagd. Meningen kunnen verschillen, maar ze hebben alleszins er werk in gestoken. De stemmen van de personages hoor je niet veel: het verhaal wordt voornamelijk verteld met tekst met hier en daar een kreet. Deze kreten zouden dan wel door de originele stemacteurs zijn ingesproken.

De game telt zestien levels, die ongeveer tien tot vijftien minuten per stuk in beslag nemen. Hierdoor ben je toch een kleine drie uur kwijt per keer dat je de game uitspeelt. Het spel kent twee modi: een Story Mode en een Arcade Mode. De Story Mode brengt je “Mario Bros”-gewijs via een map van level naar level. Hierbij kan je tevens collectables verzamelen en kan je “upgrades” en hogere levels van je personage vrijspelen. Daarnaast heb je een onbeperkt aantal levels. Bij de Arcade Mode is dit natuurlijk anders. De geüpgraded personages heb je al, maar je moet zuiniger zijn op je levens.