Casper Egas | zaterdag 19 Sep 2020, 21:25

Een nieuw episodisch avontuur van Dontnod, de makers van Life Is Strange; dat is Tell Me Why.

Gespeeld op Xbox One X

Als je een spel van de Franse ontwikkelaar Dontnod opstart dan kan er geen twijfel over bestaan dat het weer om een typisch Dontnod-product gaat. Als je bekend bent met Life is Strange, dan zal Tell Me Why je meteen vertrouwd overkomen. Dit keer heeft de ontwikkelaar echter een sterke visuele presentatie neergezet en is het spel een stuk meer down to earth. Er is daardoor minder spektakel, maar het verhaal en de personages zijn realistischer. De drie hoofdstukken waaruit het spel bestaat zijn allen beschikbaar op Gamepass, waardoor de drempel om het spel te proberen erg laag ligt.

Deze recensie bevat lichte spoilers over het eerste stukje van het verhaal.

Transgender moordenaar?

Het verhaal van Tell Me Why speelt zich af in Alaska en kent twee hoofdrolspelers; namelijk de tweeling Alyson en Tyler Ronan. Dit tweetal was als kind zeer close met elkaar. Ze speelden altijd samen, hadden geen andere vrienden en hadden zelfs een speciale gave. Met deze gave, die ze ‘the voice’ noemen kunnen ze telepathisch communiceren met elkaar. Ze woonden bij hun alleenstaande moeder aan in een houten huisje aan een gletsjermeer. Wie hun vader is, weten ze niet.

Hun moeder had psychische problemen, maar deed er alles aan om rond te komen en om de kinderen een leuke jeugd te geven. Zo noemde ze de twee kinderen liefkozend haar goblins en schreef ze allerlei avontuurlijke verhalen voor hen. Ze was zelf de prinses in het verhaal en ook de andere personages waren te herleiden tot bekenden. Een van de twee meisjes worstelde echter met een groot probleem; ze voelde zich een jongen en wilde niet als meisje door het leven. Haar moeder leek daar echter niet zo in mee te gaan. Toen de kinderen elf jaar oud waren gebeurde er iets vreselijks. Tyler (toen nog Olli) liet haar haren afknippen door Alyson en wilde het haar moeder laten zien. Buiten in de regen kwam ze haar moeder echter met een jachtgeweer tegen. Ze dreigde Olli neer te schieten! Alyson kwam te hulp en mama kreeg een schaar in haar zij en viel in het vrieskoude water en overleed.

Er kwam een politieonderzoek en Olli moest als straf naar een ander deel van Alaska. Hij slikte hormonen en groeide daar op als Tyler. Na tien jaar was het eindelijk tijd om terug te gaan naar zijn geboortedorp en kon hij na al die tijd Alyson weer zien. Ze willen het huis eindelijk leeghalen en verkopen, maar komen daar veel meer te weten over hun geschiedenis.

Het verhaal is prachtig geschreven, maar is zeker niet groots. Je komt slechts op een gering aantal locaties en er is een klein, maar daardoor prima behapbaar aantal personages. Ook draait het hele verhaal om het achterhalen van wat er gebeurd is in het verleden en daarmee het beter begrijpen van de moeder van Alyson en Tyler. Op zich is dat allemaal prima en zeker interessant, maar het is niet heel ambitieus of spectaculair.

Weinig invloed

In Tell Me Why speel je om en om met Tyler en Alyson. Beide personages hebben voldoende complexiteit en zijn interessant en geloofwaardig. Met wie je jezelf meer kunt identificeren zal echt van jou afhangen. Persoonlijk vind ik Alyson een sympathieker personage, al is het ook wel leuk hoe overtuigend het transgender personage Tyler is neergezet.

Tijdens het spel doe je eigenlijk niet meer dan wat omgevingen verkennen, spulletjes bekijken en praten met anderen. Zo nu en dan moet je met behulp van het goblin-verhalenboek puzzels oplossen en af en toe kun je het verhaal enigszins beïnvloeden door bepaalde keuzes te maken. Helaas zijn deze keuzes in tegenstelling tot in Life is Strange hier vaak erg voor de hand liggend en hebben vaak weinig invloed op het verloop. Dit is een grote gemiste kans, want hierdoor is Tell Me Why meer een verhaal dat je beleefd geworden en is er nauwelijks meer sprake van gameplay.

Een ander minpunt vind ik dat er bovennatuurlijke elementen in het scenario zitten. Het past niet in dit verder heel geloofwaardige en realistische verhaal. De tweeling blijkt namelijk niet alleen telepathisch met elkaar te kunnen communiceren (totaal onnodig), maar kan ook gebeurtenissen uit het verleden visualiseren als een soort spookvertoningen. Het is daardoor wat goedkoop en makkelijk om steeds geforceerde terugblikken te hebben. Het verhaal had zeker op een leukere manier uit de doeken gedaan kunnen worden.

Zeer gelikt

De presentatie van de spellen van Dontnod waren altijd al sterk, maar ze hebben er nu echt een flinke schep bovenop gedaan. De menu’s zijn prachtig, er zijn prachtige cartooneske animaties voor de tussenstukken, de muziek is wederom van de bovenste plank en ook de omgevingen en personages zijn dit keer prachtig. De mooie besneeuwde bergen, de oude gebouwen, maar zeker ook de personages ogen fantastisch. Ik ben benieuwd wat er nog mooier zal worden wanneer het spel op de Xbox Series X beschikbaar komt.

De stemacteurs zijn in een spel als dit belangrijker dan in de gemiddelde videogame. Ik vind de meeste personages goed gespeeld, al moet je ook geen Oscar-waardig spel verwachten. De emoties komen in elk geval vrij goed over en het is niet moeilijk om je te verplaatsen in de karakters. Aan het eind van het zo’n tien uur durende spel ben je echt geïnteresseerd in hun lot en het verhaal van hun moeder. Het spel kent ook een best mooi einde, dat ik hier natuurlijk niet zal verklappen.