Een ander probleem is de aard van de personages en het verhaal, want deze zullen niet iedereen aanspreken. Het verhaal speelt zich parallel af aan het verhaal van Valkyria Chronicles (1), je kunt zelfs de hoofdpersonages uit dat deel spelen. Het is heel duidelijk dat de spelwereld een alternatieve versie van Europa is, met veel bekende namen van steden (zoals Emmen en Edinburgh) en dat het verhaal gaat over een alternatieve versie van de Tweede Wereldoorlog. Om specifiek te zijn, gaat het over operatie Barbarossa in de Sovjet-Unie, met als verschil dat de aanvallende partij (de federatie) hier de good guys zijn en de verdedigers zijn heel duidelijk een kwaadaardig keizerrijk. Het verhaal is boeiend en bij vlagen zeer serieus en emotioneel, maar in typisch Japanse stijl ook soms heel bizar. Ik werd steeds weer uit het verhaal gezogen door kinderlijke ruzies tussen soldaten of vreemde seksistische scenes. Door alle tussenstukken en ongein wordt het tempo nog verder verlaagd. Dit kun je overigens nog verder versterken door optionele bijverhalen en skirmishes.

De personages zien er echter erg tof uit en zijn direct herkenbaar. Alles in Valkyria Chronicles heeft daardor enorm veel persoonlijkheid. Grafisch oogt het als een aquarel met potloodtekeningen eroverheen. Alles is weergegeven in technisch simpel 3D, maar ademt stijl. Ook bij de personages zie je de Japanse makelij zeer sterk terug. Personages zijn vaak cliché en over the top. De Engelstalige stemacteurs doen wel een erg goede job en er is zelfs een optie om de originele Japanse acteurs te horen. Ook de begeleidende, ietwat orkestrale muziek past prima bij het spel.

Ik ben van mening dat het verhaal nog beter had geweest als de serieuze toon beter was vastgehouden en het spel zich af had gespeeld in de echte wereld in de echte Tweede Wereldoorlog. De fantasiewereld voegt in dit geval wat mij betreft weinig toe.

Geweldige strategie

Valkyria Chronicles is een spel dat echt heel toffe gameplay heeft. Je wordt niet aan je lot overgehouden, maar krijgt beetje bij beetje nieuwe vaardigheden en optie voorgeschoteld. Hierdoor word je nooit overweldigd en kun je wel echt diepgaand en strategisch aan de slag. Je maakt voor elke missie een selectie van troepen (een stuk of tien) met elk een eigen persoonlijkheid en eigen vaardigheden en bewapening. Alles aan de bewapening kun je aanpassen en ontwikkelen, personages worden meer ervaren, en je kunt zelfs voertuigen gebruiken. Personages kunnen permanent dood gaan, maar dit is niet snel het geval. Hierdoor raak je na tientallen uren spelen echt gehecht aan jouw team.

Missies spelen zich in beurten af. Je kunt in jouw beurt een aantal actiepunten gebruiken om eenheden te selecteren en om opdrachten te geven. Wanneer je een personage kiest, kun je aan de hand van een balkje zien hoe ver hij of zij nog kan lopen, en daarnaast kan hij of zij een maal aanvallen. Dit gedeelte van het spel is echter niet statisch, zoals in veel van dit soort spellen het geval is. Tegenstanders zullen wel degelijk op je schieten terwijl je loopt. Je moet daardoor slim kiezen wie je eerst laat bewegen en waar de dekking te vinden is. Ook geeft het druk, want je moet niet te lang wachten met schieten. Het richten voelt echter wel wat lomp aan, waardoor het een extra handicap wordt als je snel een headshot wilt maken.

Zelfs na vele missies blijft het spel echter zó ontzettend leuk om te spelen. Ik zou zeggen, het wordt steeds leuker! De basis staat als een huis. Er is ook genoeg te doen om je tientallen uren zoet te houden. Soms vond ik wel dat ik ertoe gedreven was te stoppen en later weer verder te gaan. Dit komt deels door het verhaal zonder goede flow, maar ook doordat het herspelen van mislukte (lange) missies niet erg motiveert. De moeilijkheidsgraad is overigens wel fair.