Dorian de la Fosse | Wednesday 13 Nov 2024, 23:01

Een Mana game op Xbox? Lees hier de review.

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar voor Xbox Series.

Daar is hij dan eindelijk. De boom waar alles om draait in deze game. En wat een uitzicht. Eén van de grote pluspunten van Visions of Mana is de visuele stijl en dit is het moment waarop alles samenkomt. Overal zijn graanvelden en boerderijen te zien en monsters liggen op de loer. Wat een potentie heeft deze game. Het is alleen jammer dat de uitwerking wat minder optimaal is.

Eenheidsworst is prima

Het klinkt misschien wat negatief, die eerste alinea, maar het uit wel het gevoel dat ik had tijdens het spelen van de game. Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van mijn tijd met Visions of Mana, maar het had allemaal net iets beter kunnen zijn. Het belangrijkste punt is dat de game te voorspelbaar is. Dit is natuurlijk niet nieuw in de wereld van games; er zijn zat videogames die vanaf het begin voorspelbaar zijn, maar de Mana games proberen vaak wel iets unieks neer te zetten. Helaas is dit in Visions of Mana niet het geval.

Geheel onverwacht begint de game in een klein dorp, waar onze held Val wordt gekozen om een reis te ondergaan met zijn vriendin Hinna. Hun doel is om de maagden van alle regio’s bij elkaar te krijgen, zodat ze zich op kunnen offeren aan de Spirit Tree. Dit is regelmatig nodig om de wereld in goede staat te houden. Het verhaal is de rode draad van Visions of Mana en het is een prima reden om de reis te beginnen. Het is verhaal is wellicht niet heel origineel, maar het is wel effectief mede door het goede acteerwerk van de stemacteurs die gaan over de hoofdpersonen.

Kijken, hakken en lopen

Visions of Mana valt in de JRPG-categorie. Dit betekent dat je een reeks aan cutscenes kunt verwachten die wat informatie geven over het huidige gebied of de mensen die je ontmoet. Normaal gesproken duren deze een aantal minuten, zodat je daarna weer aan de slag kunt met het voltooien van sidequests of het ontdekken van het gebied. In deze game lijken er echter exceptioneel veel in te zitten, vooral in de eerste paar uur van de game. Je kan geen tien meter lopen zonder een tussenfilmpje te zien en dat kan voor wat frustratie zorgen.

Los van al het digitale filmgeweld draait het ook om de gevechten en exploratie. Tenminste, dat zou zo moeten zijn. De realiteit is echter dat Visions of Mana een super mooie wereld heeft, maar die is over het algemeen leeg. Alsof het grootste gedeelte van het budget naar de personages is gegaan. Daarnaast zijn er wel sidequests in de game en er zijn natuurlijk andere personages aanwezig, maar ik had niet het idee dat de wereld echt goed was uitgediept. Sterker nog, los van het verhaal lijkt er sowieso niet veel tijd te zijn besteed aan het schrijven van goede personages, los van de hoofdpersonen. De NPC’s hebben veelal de standaard oneliners en de queesten zijn ook niet heel bijzonder. Daarnaast nodigen de omgevingen niet direct uit om ze te ontdekken. Ze lijken meer te dienen als mooie ansichtkaarten die je bezoekt tussen de tussenfilmpjes door.

De gevechten van de game zijn gelukkig wel prima. Elk lid van jouw team kan wisselen van klasse om verschillende elementen en wapens te gebruiken. Wapens voeren de boventoon met een twee-knops actiesysteem. Dit zorgt voor net genoeg variatie tijdens het spelen, maar zoekt wel de grenzen van herhaling op. De elementen dienen op hun beurt weer om speciale effecten toe te passen op tegenstanders. Zo zorgt water voor bubbels die zich om vijanden heen vouwen voor extra schade en wind zorgt weer voor een tornado die vijanden tijdelijk op hun plek vastzetten.

Elk personage kan ook worden opgewaardeerd, maar deze paden breiden zichzelf niet heel ver uit. Ze zijn meer lineair van aard. Dit zorgt voor minder variatie dan je zou willen, maar over het algemeen voldoet het net aan. Wat een groter probleem is, dat is het gebrek aan uitdaging. De game wordt op geen enkel moment echt moeilijk, dus dat maakt het wisselen tussen verschillende klassen minder nuttig dan het zou moeten zijn.

Uitdagingen aan de horizon

Veel van de kritiek is te overzien. Het zijn kleine punten van ergernis in een relatief solide, lege game. Waar ik me wel aan ergerde is de erbarmelijke staat van de cameravoering. Vooral tijdens gevechten valt dit op. Het targeting-systeem is op zijn best onbetrouwbaar en de camera draait als een kip zonder kop om de actie heen. Dit is extra vervelend als je verder in de game bent en spreuken krijgt die je tijdens de gevechten moet gebruiken. Vanaf dit moment zijn de gevechten vaak onoverzichtelijk doordat het scherm gevuld wordt met prachtige effecten, waardoor ik mijn actieve party niet goed kan zien. Dat is niet handig in een actie-RPG.