Joeri Tits | woensdag 28 Okt 2020, 19:41

Niet naar honden kijken in deze game, maar allerlei techniek gebruiken om een duistere macht te baas te zijn in Londen!

Gespeeld op Xbox One S. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Enkele weken geleden dacht ik met Crash Bandicoot 4: It's About Time mijn laatste grote game op de huidige generatie consoles wel gespeeld te hebben. Toch verschijnt er deze maand nog één grote titel voor we kunnen beginnen aan de maand november. De elfde maand van het jaar staat al een hele poos omcirkeld in de kalender van meeste gamers. Met Watch Dogs: Legion sluit Ubisoft de huidige generatie af... en opent het ook een beetje al de nieuwe!

Nog even op de Xbox One S

Watch Dogs: Legion werd al aangekondigd in juni 2019 en had eigenlijk in maart van dit jaar moeten uitkomen. Het spel werd echter uitgesteld naar 29 oktober, waardoor deze eerst nog te spelen valt op de huidige generatie consoles. Wanneer de nieuwe generaties consoles arriveren, zal er meteen een gratis upgrade mogelijk zijn naar de Xbox One Series X-editie. Even ter info: ook de liefhebbers van Sony's console kunnen van dezelfde actie gebruik maken voor hun console. Alvast een mooie actie van Ubisoft! Om plaats te maken voor wat nieuws, en vooral door een goede inruilactie, game ik afgelopen tijd niet meer op een Xbox One X. In blijde afwachting tot 10 november game ik even op mijn “tweede console”, een Xbox One S. Het spel heb ik dus niet kunnen testen op een Xbox One X en dus al zeker niet op de nieuwe generatie. Ik benadruk dit omdat ik toch wel wat prestatieproblemen ondervonden heb, die hopelijk op een sterke console achterwege kunnen blijven. Verder in de review kom ik hier zeker op terug.

Gehackt Londen

Na een filmische intro, zoals we dat gewoon zijn bij Ubisoft, maak je al snel kennis met Zero-Day. Deze hackersgroepering wil een aanslag in de schoenen duwen van het hackerscollectief DedSec, waar jij ook in dit avontuur een deel van uitmaakt. Door deze aanslag zit Londen in complete chaos en is het aan jou om de naam van DedSec te zuiveren en de stad te bevrijden uit de verkeerde handen.

Watch Dogs: Legion speelt zich dus voor het eerst niet af in een Amerikaanse stad, maar in Londen. Toch is dit niet de grootste verandering. In plaats van te kiezen voor één hoofdrolspeler, kan je bij Watch Dogs: Legion spelen met wie je maar wil. Na de intro kies je een eerste keer uit een aantal personages, maar vanaf dan kan je iedere Londense inwoner volgen en aanspreken om zich aan te sluiten bij DedSec. Sommige zijn sowieso fan van DedSec, andere zijn meer voor de tegenpartij en vragen wat meer kneedwerk.

Spelen met wie je wil

Dit is een superinteressant concept maar helaas kent het in de praktijk wat tekortkomingen, waardoor ik er een haat-liefdeverhouding mee had. Zo moet je voor elke rekrutering eerst een zijmissie voltooien om het personage te overtuigen om zich aan te sluiten bij DedSec. Wat stelen, wat hacken, iemand bevrijden, iets vernietigen... de missies zijn niet bijster uniek en als je veel mensen wil rekruteren valt dit nogal op. Ik had na mijn eerste paar keer eigenlijk nooit de behoefte om iemand nieuw “vrij te spelen”. Natuurlijk is het fijn om de eerste keer als een oma te kunnen spelen, maar het nut ontging me in het begin van het spel eigenlijk een beetje. Elk personage kent wel zijn eigen unieke kenmerken, maar in de praktijk verschillen deze te weinig om echt een favoriet te gaan zoeken. Na een tijdje veranderde dit, vooral met de personages die je vrijspeelt als je een stadsregio bevrijd hebt. Deze personages kennen vrij unieke gaves en zijn hierdoor wel nuttig. Zo is er een bijenmeisje dat een zwerm bijen kan gebruiken als wapen. Even daarna had ik ook door dat je op bepaalde plekken gemakkelijker geraakt met een bepaalde outfit.

Zo kan je als Koninklijke Wacht natuurlijk gemakkelijker het Buckingham Palace binnenkomen. Hetzelfde lukt gemakkelijker als arbeider op een werf. Hierdoor had ik hier en daar mijn favorieten. Helaas weet je amper iets van je personage. Je bouwt er niet echt een band mee op. En de reden waarom hij of zij zich bij je aansluit is meestal maar beschreven in één zin of gezegd bij de zijmissie die je moet doen. Ubisoft kent tal van games met sterke personages zowel aan de kant van de goede als aan de kant van de slechte. Het is jammer dat Ubisoft hier geen middenweg in heeft kunnen vinden. Door deze nieuwe pijler in hun games hebben ze één van hun andere sterke punten overboord gegooid. Ook op het vlak van vijanden vond ik niemand echt memorabel.

Toch is niet alles negatief. Het is leuk om je eigen team “samen te stellen”. Wanneer je wisselt tussen mannetjes loopt hij gewoon op straat, zit hij wat te drinken aan de bar en krijg je een kleine intro. Tijdens een teammeeting in jullie ondergrondse burcht zie je iedereen zich bezighouden. Door het gigantisch aantal keuzes van personages heeft Ubisoft computerstemmen moeten aanmaken. Dit hoor je wel, maar het stoorde eigenlijk niet, al kon de voice-acting wel heel wat beter. De personages kennen tijdens de dialogen ook geen talloze verschillende poses, waardoor dat er wat houterig uitziet. Toch heb ik begrip voor deze tekortkomingen gelet op het ingewikkeld concept.

Zoals we het kennen van Ubisoft

Natuurlijk draait alles niet enkel om het rekruteren en is er nog een hoofdverhaal. Hierbij word je dus ondergedompeld in de strijd tussen Zero-Day en DedSec. Het verhaal is vrij cliché en doet denken aan dat van andere toppers van Ubisoft. Complottheorieën, andere fracties die erbij betrokken zijn… we hebben het allemaal meer dan één keer beleefd. Toch had ik het gevoel dat het verhaal bij momenten ruwer was dan we normaal gewoon zijn van Ubisoft. Daarnaast speelt het verhaal ook wel wat in op de actualiteit en dat is altijd leuk.

Ook op het vlak van missies kennen we de structuur al. Ergens infiltreren, iemand bevrijden, bestanden ergens downloaden voor meer informatie: bijster uniek is het allemaal niet. Je merkt de typische Ubisoftstructuur uit andere games. Bepaalde informatie over het verhaal beleef je bijvoorbeeld in AR. Deze techniek wordt ook al veelvuldig gebruikt bij The Division. Toch blijft het geheel interessant door de aanwezigheid van de technische snufjes en de hackmogelijkheden. Zo moet je soms infiltreren door rond te vliegen met drones of met een spiderbot, wanneer je op plaatsen wilt geraken waar jij eigenlijk te groot voor bent. De game kent ook wat onderdelen waar je moet nadenken en dat is niet altijd het geval geweest bij andere games van Ubisoft. Het grootste voorbeeld is dat bepaalde computers pas werken zodra de circuit van datakabels volledig is. Aan jou de taak om deze met draaiknoppen op de connectiepunten te verbinden. De ene keer moet je dit doen als personage, de andere keer met een drone. Puur qua missies vond ik dit één van de leukste Ubisofttitels in lange tijd. De gameplay doet eigenlijk alles goed, al is het hacken misschien niet diepgaand. Alleen blijft het oud zeer van Ubisoft ook in deze game aanwezig. Autorijden blijft meer zweven dan wat anders en voelt erg onaangenaam aan. Gelukkig kan je de metro nemen om snel van de ene locatie naar de andere te springen door middel van “fast travelling”.

Van alles doen in het wat te weinig levendige Londen

De metro of de auto kan je trouwens ook gebruiken om de vele andere zaken te doen in Londen. Ik heb al meerdere uren gespendeerd aan zijmissies, zoektochten naar techpunten waarmee je vaardigheden, wapens of tech kunt kopen, of het bevrijden van een regio. Als je het even wat minder serieus wil houden kan je ook gaan boksen, darten, wat jongleren met een balletje, kleding shoppen of pakketjes uit een postbus gaan halen en ergens anders gaan leveren; Ubisoft heeft diverse aspecten toegevoegd om Londen bruisend te maken. Dit is maar gedeeltelijk gelukt. Enerzijds mocht er in Londen nét wat meer te doen zijn om echt over een topgame te spreken. Hetzelfde valt eigenlijk te zeggen over het aantal mensen dat er rondloopt in de Londense straten. Dit stelt me op de meeste locaties wat teleur. Hier en daar zijn er locaties zoals een haventje of een marktje waar voldoende volk rondloopt. En er is ook wel eens een betoging met wat volk. Toch kent de meerderheid van de locaties net wat te weinig beleving om van een realistisch Londen te kunnen spreken. Het lijkt soms alsof de stad in de game in lockdown is. In sommige winkelstraten zie je maar een handvol mensen rondwandelen. Zelfs iconische plekken als Picadilly Circus liggen er bijwijlen verlaten bij.

Tal van bugs verstoren het plezier

Toch is er ook veel goeds te zeggen over Londen. Voor iedereen die Londen ooit bezocht heeft is het een feest van herkenning. Ik herkende zelfs straatnamen van zijstraten die eigenlijk amper wat voorstelde. De meeste grote locaties zagen er mooi gedetailleerd uit. Zoals ik al eerder heb aangehaald, heb ik het gespeeld op een Xbox One S. Deze console kan deze game eigenlijk niet echt draaien. Ik had enorm veel last van framedrops tijdens het autorijden of op drukke locaties. Daarnaast heb ik een tweetal keer gehad dat het game gewoon bevroor en ik terug naar het Xbox Menu werd gegooid. Grafisch zag het er mooi uit, maar zeker niet bijzonder. Ik kijk er alvast naar uit om deze game te bewonderen op de Xbox Series X en ik vermoed dat deze problemen dan opgelost zijn. Andere problemen hebben dan weer absoluut een patch nodig. De AI van de tegenstand is soms echt om te huilen. Vijanden die tegen de muur aan blijven rennen bijvoorbeeld. Ook moest ik op een bepaald moment iemand bevrijden en wanneer dit lukte moest dit personage mij volgen. De gijzelnemers hadden het enkel op mij gemunt en lieten de gijzelaar gewoon langs hun heen lopen. De gijzelaar kon mij namelijk om één of andere reden niet volgen en nam een onlogische omweg. Als toppunt reed ik haar per ongeluk aan toen ik met haar wou verdwijnen en was ze overleden. Toch was de missie in orde en kreeg ik complimenten omdat ik haar in veiligheid had gebracht. Hopelijk komt Ubisoft snel met een patch, want zeker de vastlopers zijn een doorn in het oog.

Conclusie

Watch Dogs: Legion heeft met het “speel met iedereen”-principe wat knaps ontwikkeld, maar helaas kent dit ook wat nadelen. Dit is jammer genoeg ook te zeggen van een aantal andere zaken in het spel. Zo val je constant over typische Ubisoftaspecten die je ook kent uit andere games, zijn er te veel bugs waar nog een oplossing voor moet komen en mocht Ubisoft net wat ambitieuzer zijn om Londen levendiger te maken. Ook dien ik jammer genoeg te stellen dat het spel toont dat de Xbox One (S) zijn pensioenleeftijd bereikt heeft voor zulke games en dat het tijd is voor de nieuwe generatie. Toch blijft het vlot overeind met het belangrijkste onderdeel; ondanks alles beleef ik er enorm veel plezier aan om al hackend de wereld te verbeteren door de aanwezigheid van interessante puzzels. Ik kan dus ook niet wachten om deze game te spelen op de Xbox Series X, hopelijk met ondertussen een stevige patch die minstens de belangrijkste problemen eruit haalt.