Danny Geveling | zondag 3 Apr 2016, 18:00

Lange game titel, aliens op Jupiter en een nietsnut in de hoofdrol die puzzels moet oplossen. Classic indie!

In Albedo: Eyes From Outer Space kruip je in de huid van John T. Longy, een werknemer in een ruimtebasis op Jupiter. Tijdens je dienst ontploft er opeens van alles waardoor je weggeslingerd wordt, om vervolgens in de kelder weer bij bewustzijn te komen. Het is de bedoeling dat je op zoek gaat naar je collega Jeffries, die misschien een idee heeft van wat er in vredesnaam is gebeurd.

Dit doe je door middel van het oplossen van puzzels en af en toe kom je een alien tegen die je met een paar rake klappen naar het hiernamaals kan timmeren. Ik moest nog beginnen aan het oplossen van de eerste puzzel toen ik me al mateloos irriteerde aan de slechte kwaliteit van het acteerwerk. Als onze John T. Langy zijn eerste alien tegenkomt geeft hij aan dat hij het heel eng vindt en dat hij redelijk in paniek is. Je verwacht dan minimaal een schreeuw en geluiden van doodsangst, maar onze Johnny praat als een kind van zes waarvan zijn ouders net gezegd hebben dat hij die heerlijke lolly niet gaat krijgen: "Ooooo, een alien. Straks gaat hij me vermoorden en dat is niet leuk hooooooor." Aan het begin denk je nog dat het een poging tot humor is om ouderwetse B-films te parodiëren. De game kent veel elementen die rechtstreeks uit B-films lijken te komen, maar dat is zeker niet altijd positief. De stemacteurs zijn gewoon vreselijk en doen enorm afbraak aan de ervaring.

Veel details

Je mag echter niet vergeten dat het hier om een indie game gaat, ontwikkeld met beperkt budget. Ik moet toegeven dat dat aardig lukt na een tijdje, want naarmate je verder komt zie je dat er echt wel een hoop liefde in deze game gestoken is. De graphics zijn wat verouderd en er zijn een hoop indie games met mooiere graphics uit dezelfde periode, maar weinig met zoveel aandacht voor detail. Water druipt langs de leidingen, er zijn toch nog even vuilniszakken of dozen toegevoegd zodat er geen kale plekken in de hoeken ontstaan, er zitten zelfs schroeven in de U-profielen die de boel overeind houden. De aandacht die er aan het spel besteed is, is zelfs in de opbouw van het menu zichtbaar, dat als een soort radiostation wordt gepresenteerd.

De puzzels zijn ook zeer doordacht en goed gebalanceerd. Niet al te makkelijk maar ook niet te moeilijk. Voor iedere puzzel is een logische oplossing (voor zover dingen logisch zijn in een ruimtestation met aliens). Zo zie je bijvoorbeeld een muizenval waar je een kaakje op moet leggen zodat de rat, die aan de andere kant van de kamer zit, naar het kaakje gaat en vermorzeld wordt door de val. Met de dode rat kan je vervolgens de alien afleiden, zodat je door de deur naar de volgende kamer kan. Het is een beetje zoals de ouderwetse ‘Point and Click’ adventures. Zo heb je ook een inventory om je spulletjes te bewaren die je via een menu kan combineren met andere objecten. Soms krijg je tussendoor ook een echte hersenkraker. Zoals een slot dat je door middel van het buigen van een stalen draad moet zien open te breken (lock picken). Het slot gaat pas open als ieder stukje precies goed is gebogen, en dat is iets wat niet meteen de eerste keer zal lukken. Dit zijn de puzzels waarvan er naar mijn mening veel meer in de game hadden mogen zitten.

Vreemde besturing, vreemde bugs

Hetgeen minder logisch is, is de besturing. De knoppen zijn zo door elkaar gehusseld in verhouding met andere games. Hier is vooral in het begin een puzzel extra moeilijk door de gekke controls, in plaats van dat de puzzel zelf zo moeilijk is. Het is best frustrerend wanneer je een moersleutel uit je inventory moet pakken om een waterleiding te repareren, en je in plaats daarvan de eerste vier keer van de reling springt omdat je op de verkeerde knop drukt. Behalve dat zitten er een paar kleine bugs in. Nu zijn kleine bugs op zich niet zo erg maar wel als ze het spel beïnvloeden. Zo had ik een brandslang aangesloten op een kraan, die vervolgens water uit de zijkant van de slang begon te spuiten waardoor ik een uur op zoek was naar iets van plakband om het gat te dichten. Het bleek echter geen gat maar gewoon een bug, in realiteit spoot het water gewoon uit de voorkant van de slang zoals het hoort, maar dat zag je pas als je de slang op pakte.

Je blijft toch spelen

Toch ben ik Albedo blijven spelen. Na een tijdje raak je gewend aan de besturing (het blijft onlogisch), en vergeet je eigenlijk het verhaal (dat flinterdun is) waardoor de puzzels overblijven. Dat is ook de kracht van deze game. Je komt er namelijk snel achter dat het eigenlijk een 'Escape Room' game is en voel je jezelf toch bij iedere kamer weer uitgedaagd om de puzzels op te lossen. Hoe slecht mijn eerste indruk ook was, betrapte ik me er na een paar uur spelen toch op dat ik tegen mezelf zei: "Nog één kamer en dan ga ik naar bed." Voor ik het wist was het twee uur in de nacht.

Conclusie

Albedo: Eyes From Outer Space is geen game die je aanschaft voor de mooie graphics of het prachtige verhaal. Maar als je van puzzelen houdt, is dit ondanks de minpunten toch echt een aanrader. Het geeft steeds weer voldoening om toegang te krijgen tot de volgende kamer dankzij het puzzeltalent dat je bezit. Mocht je niet zo goed zijn in het oplossen van puzzels, dan is er altijd nog de Easy modus waarin alles voorgekauwd wordt en de bruikbare objecten in knalgroen worden aangegeven. Ik geef deze game een zeven, maar wel een hele krappe. Er mankeert best het één en ander aan Albedo, maar de leuke puzzels maken dat je door wilt spelen.