Willem van Vugt | woensdag 24 Feb 2016, 17:00

In minder dan één jaar wist Ubisoft drie Assassin's Creed Chronicles te publiceren. Hier is het laatste deel.

Kort voordat Ubisoft aankondigde dit jaar geen grote Assassin’s Creed game uit te brengen, verscheen de meest recente consolegame in de franchise. Het ging niet om een nieuwe Black Flag of het vervolg op Syndicate, maar om het derde en laatste deel in de Chronicles-serie. Assassin’s Creed Chronicles: Russia speelt zich volledig af in 1918 en is daarmee uniek: geen andere game vindt zo dicht bij het heden plaats. Het spel kost slechts een tientje en is daarmee de goedkoopste consolegame uit de franchise.

In deze laatste Assassin’s Creed game speel je als sluipmoordenaar Nikolai Orelov. De Oktoberrevolutie is voorbij en de sovjets hebben de macht gegrepen. De Tsaar en zijn familie worden omgebracht, maar er is één overlevende: dochter Anastasia. De paden van Nikolai en Anastasia kruisen elkaar en dat gaat niet zonder gevolgen. Nikolai kan het niet over zijn hart verkrijgen arme Anastasia aan haar lot over te laten en besluit haar te helpen. Binnen Anastasia ontwaakt de sluipmoordenaar. Samen helpen ze elkaar te overleven in het op dat moment erg gevaarlijke Rusland.

Onvergeeflijk

Net als zijn voorgangers China (review) en India is Russia een 2.5D platformer met veel sluipelementen. Meestal beweeg je jezelf van links naar rechts, soms kan je de diepte in om naar een andere ‘laag’ van het level te gaan. Het spel kent een levelstructuur in tegenstelling tot de grote Assassin’s Creed games. Je gaat dus van missie naar missie in afgesloten levels en speelt niet in een open wereld. Op zich jammer, maar het siert deze “Assassin’s Creed mini” franchise ook wel. Elk level heeft een eigen stijl en unieke elementen of puzzels.

Net als de vorige games draait Russia om sluipen. Je kan dus niet zoals we van Assassin’s Creed gewend zijn flink knokken met je tegenstanders. In tegendeel zelfs: met één schot of klap ben je al dood en game-over. Russia is inderdaad een sluipgame, maar de alertheid en schietvaardigheid van wachters is onvergeeflijk. Je moet wel héél knap te werk gaan wil je aan ze ontkomen. Sluipen dus! Tot je arsenaal behoren diverse handige tools, zoals een kabel om stoppenkasten mee kort te sluiten, rookbommen en een musket. Natuurlijk beschik je over een mes om van dichtbij vijanden mee uit te schakelen. Daarnaast kunnen Nikolai en Anastasia allebei erg goed klauteren – en – fluiten! Het is de ultieme truc om je tegenstanders af te leiden. Fluit aan de linker kant van een kamer, verberg je in een kruipruimte, kruip snel naar de andere kant, en ontsnap. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. Vanaf het eerste tot het laatste level is dit je voornaamste strategie.

Rood

Visueel ziet Assassin’s Creed Chronicles: Russia er aardig uit. In ieder geval beter dan zijn voorgangers! Het spel heeft geen strakkere graphics of mooiere lichtinval, maar is wel veel mooier ontworpen. Met name de achtergronden van typische Russische gebouwen die in fraai rood zijn uitgewerkt wisten mij te verrassen. Helaas is het spel ook constant voorzien van een ‘filmkorrel’. En de meeste levels zijn erg grijs en donker. Het spel kent weinig kleur. Ik denk dat dit is om het spel een authentieke en verouderde visuele stijl te geven. Dit vond ik echter eerder storend én zonde van de mooie beelden. Helaas.

De campaign van het spel duurt – afhankelijk van hoe vaak je dood gaat – niet zo heel lang. Na ongeveer 6 uur ben je er wel klaar mee. Gelukkig zijn er ook nog verschillende uitdagingsmissies. Ze zijn opgedeeld in drie types: verzamelen, contractmoord en doden. Alle uitdagingen moet je binnen een bepaalde tijd voltooien om beloond te worden. En geloof me, het wordt je niet makkelijk gemaakt. Met name de missies waarin je moet doden zullen je frustreren: alle doelwitten uitschakelen, binnen de tijd én niet gezien worden. Zucht…

Ben ik vooral negatief over Assassin’s Creed Chronicles Russia? Nee; Het spel is duidelijk de beste van de drie games. Het heeft de meeste variatie van de serie doordat je regelmatig wisselt tussen Anastasia en Nikolai. Omdat het spel zich recent afspeelt beschik je over moderne wapens zoals een musket, dat je ook regelmatig als sluipschutter mag hanteren. Maar toch: het sluipen is vaker frustrerend dan belonend, visueel is de game niet opvallend en qua verhaal voegt het weinig toe aan de franchise. Om heel eerlijk te zijn: we zouden beste zonder heel die Chronicles-franchise kunnen.

Conclusie

Assassin’s Creed Chronicles: Russia is de beste van de drie Chronicles games en scoort daarmee een punt hoger dan voorganger China. Het spel kent leuke sluipmechanics, maar is vaker frustrerend dan belonend. Het spel kent leuke ontwerpen en aardige levels, maar de graphics vallen tegen. Ook de personages zijn niet echt gedenkwaardig. Ben jij iemand die eigenlijk wel blij is dat Ubisoft de Assassin’s Creed franchise even op pauze zet? Sla deze game dan vooral over. Maar wil je álles weten over het verhaal, de Animus en de Assassins? Dan hoort Russia er wel weer bij.