Peter Bijl | vrijdag 4 Aug 2017, 17:29

Een pixelachtig rollenspel; Lees hier onze recensie van Pixel Heroes: Byte & Magic.

In de huidige game-scene zijn er een aantal zaken waar ik enkel diep van kan zuchten. Met name spellen die claimen RPG’s te zijn, maar geen enkele moeite doen om daadwerkelijk jou een rol te laten spelen, irriteren mij mateloos. Als een RPG dan ook nog eens probeert om Dark Souls te kopiëren en dit spel compleet verkeerd begrepen heeft, dan verdwijnt het plezier als sneeuw voor de zon. Het laatste voorbeeld van zo’n dergelijk spel? Pixel Heroes: Byte & Magic.

Blokkerig voorspel

Aanvankelijk leek het er echter op dat dit spel nog wat te bieden zou hebben. Zodra je het spel namelijk opent, word je begroet met een beeldscherm én muziekje dat zo uit een jaren tachtig spel zou kunnen komen. Je weet wel, van die oude adventure-games met 8-bit tunes. Je kiest een avontuur uit dat je wilt spelen en vervolgens kun je aan de slag gaan.

Voordat je echter daadwerkelijk de wijde wereld in mag trekken, moet je een gezelschap samenstellen waarmee je de strijd zal aangaan. Dit doe je in een middeleeuwse herberg, waar je uit zes verschillende personages drie kunt kiezen. Deze zes personages worden elke keer dat je het spel opnieuw opstart willekeurig gekozen, dus in principe heb je altijd nieuwe keuzes.

De personages die beschikbaar zijn, zijn de typische fantasy personages die je zou verwachten in een spel als dit. Zo heb je een dwerg die goed is in vechten en klappen opvangen, een priester die kan genezen en een magiër die spreuken kan werpen en ook nog eens een blauwe puntmuts draagt. Nieuwe personages speel je vrij door bepaalde opdrachten te voltooien, zoals het uitdelen van x aantal damage points middels vuurspreuken, het verslaan van een eindbaas met personage y, et cetera.

Ben je klaar met het kiezen van je gezelschap, dan kun je in het dorpje voorraden kopen, wapens en upgrades aanschaffen en je queeste ontvangen. Queeste hoor ik je al denken en jawel, er is telkens maar één queeste beschikbaar, die je telkens naar één dungeon verwijst. Heb je alles verzameld wat je nodig hebt, dan kun je op reis naar de dungeon gaan. Onderweg kom je nog enkele events tegen.

Doodsaaie dungeons

Eenmaal aangekomen bij de dungeons, begint al gelijk op te vallen hoe ongelofelijk saai, eentonig, maar bovenal absurd de gameplay eigenlijk is. Het werkt als volgt: Er zijn tien verschillende kamers in elke dungeon, waarbij er natuurlijk sprake is van een eindbaas in de laatste kamer. Je zou zeggen dat je, zoals in vrijwel elke andere RPG, kunt kiezen welke kamer je als eerste zou willen doen. Dit is echter niet mogelijk, neen, je wordt geacht om elke kamer achtereenvolgens af te ronden.

Dit deed mijn wenkbrauwen al fronsen, maar waar ik echt stijl van achterover sloeg, was het gegeven dat het niet mogelijk is om uit een dungeon te stappen, om bijvoorbeeld voorraden te halen uit het dorp! Als speler moet jij in één keer de hele dungeon uit spelen, ook al betekent dat dat je een zekere dood tegemoet gaat.

Alweer Dark Souls

Dat brengt ons gelijk op een ander hekelpunt van dit spel, namelijk het vele doodgaan. Net als bij The Surge ligt de focus van dit spel meer op het zoveel mogelijk dood laten gaan van de speler dan op het maken van een goede ervaring. Het spel legt hier nog eens extra nadruk op met de toevoeging van een graveyard in het menu, waar je al je dode personages kunt terugvinden. Nu heb ik al gezegd dat het feit dat je dungeons niet kunt verlaten één van de oorzaken van dit probleem is. Er zijn echter meer oorzaken van dit probleem.

De combat is namelijk mijn tweede voornaamste probleem van dit spel. De opzet is die van een turn-based spel. Het komt er dus op neer dat de vijand en jij afwisselend een actie uitvoeren, waarna de ander vervolgens aan de beurt is. Het is een vertrouwd concept en veel spellen gebruiken dit op een goede manier. Pixel Heroes maakt hier echter een zooitje van.

Zo heb je een gezelschap van drie personages, maar kun je enkel één personage per turn gebruiken! Waar menig spel je de gelegenheid geeft om met elk personage een actie uit te voeren, alvorens de vijand aan de beurt is, heb je hier gewoon dikke pech. Dit is al een ellendig principe, maar wat het des te ellendiger maakt, is het feit dat je je vijanden één voor één moet uitschakelen, volgens een vaste volgorde. Tenzij je een ranged unit hebt, houdt dit in dat je per se de voorste vijand moet uitschakelen, voordat je met de andere aan de slag kunt gaan. Naar mijn weten doet geen enkel ander spel dit en in combinatie met het feit dat je maar één actie kunt uitvoeren, is de gameplay op zijn zachts gezegd verschrikkelijk.

Oneerlijke eindbazen

Dood ligt dus continu om de hoek, maar dan vooral wegens alle verkeerde redenen. De ellende is echter geheel compleet tijdens eindbazen, omdat je al deze problemen hebt én ook nog eens niet kunt zien hoeveel health een eindbaas heeft. Daarnaast gebruiken vrijwel alle eindbazen area of effect aanvallen, waardoor zij in een paar klappen al jouw mannetjes dood kunnen maken, terwijl jij het nog steeds met één actie per turn moet doen. De balans ligt dus compleet bij de vijand, waardoor de gameplay, nogmaals, verschrikkelijk genoemd kan worden.

Een niet bestaand rollenspel

Valt er tenslotte nog wat te zeggen voor het RPG gedeelte van het spel? Nou ook daar laat Pixel Heroes veel te veel kansen liggen. Ten eerste zijn daar de typische statistieken. Waar je in menig RPG echter probeert om een zo gebalanceerd mogelijk personage te maken, is dit in Pixel Heroes compleet het tegenovergestelde. Je zult bij elk personage één en in zeldzame gevallen twee statistieken proberen te maximaliseren, want het is simpelweg de moeite niet waard om je personages in meerdere aspecten te laten uitblinken. De structuur van de gevechten laat dit simpelweg niet toe.

Qua wapens en inventory is het ook huilen met de pet op. Je zult na een aantal kamers van één dungeon al aan je gewichtslimiet zitten en de meeste voorwerpen die je zult vinden, voegen hooguit een paar cijfers toe aan je reeds bestaande uitrusting. De winkels in de hoofdstad voegen ook niet veel toe aan het hele gebeuren en zoals al eerder is vermeld, is er telkens maar één inwoner die je een queeste geeft. De rest heeft niks zinnigs te melden.

Conclusie

Pixel Heroes voelt in vrijwel alle opzichten aan als een onafgemaakt spel. Het spel is noch een daadwerkelijke RPG, noch is het een goede turn-based game. De game is eveneens beschikbaar voor iOS en wat mij betreft zou je voor die versie nog wel een punt bij het eindcijfer mogen optellen, puur wegens het feit dat een spelletje voor de mobiel wat basaler mag aanvoelen. We hebben het hier echter over een spel wat voor de Xbox One is uitgekomen, een console waar je ook spellen als The Witcher, Torment en Pillars of Eternity op kunt spelen. Pixel Heroes is echter geen indie-pareltje en een solide triple-A game is het al helemaal niet.