Jeroen Post | donderdag 17 Jan 2019, 15:08

In Asterix & Obelix XXL 2 baan je je een weg langs hordes Romeinen en ouderwetse platformelementen. Het is ook een remake van een game uit 2006. Is deze titel nog steeds leuk?

Review

Rating 6/10
User rating 0/10
  • Leuke platformactie
  • Aardige parodieën
  • Verouderde gameplay
  • Knoppen rammen in de gevechten
  • Te hoge aanschafprijs

In 2006 kwam er op onder andere de Playstation 2 en de Gamecube de game Asterix & Obelix XXL 2 uit. Het spel werd door de pers redelijk goed ontvangen, onder andere door mij zelf. Ik recenseerde de game toen namelijk voor Insidegamer op de Playstation 2. Microïds besloot echter om onduidelijke redenen juist deze game uit te kiezen voor een remake. Misschien kijken ze naar hun hele catalogus, omdat hun oude Syberia-spellen ook recent opnieuw zijn uitgegeven. Maar is hun Asterix–spel na al die jaren nog wel de moeite waard?

REVIEW

Knokken tot je een ons weegt

Asterix & Obelix XXL 2 is in de basis een ouderwetse platformgame, en de gameplay in het spel is duidelijk in te delen in twee speelwijzen. Ten eerste heb je de platformelementen; denk hierbij aan het rondlopen in een level, voorwerpen zoeken, een hendel overhalen, zodat er elders een deur open gaat. Je kent dergelijke spellen waarschijnlijk wel. Ten tweede heb je de massagevechten, en dan bedoel ik ook echt massaal. Je strijdt namelijk regelmatig tegen enorme hordes aan vijanden. Het kan zomaar voorkomen dat je in een gebied terecht komt, en dat je dan eerst 85 Romeinen dient uit te schakelen voordat je verder mag.

Op zichzelf is dat nog niet verkeerd, maar het is zo dat deze gevechten enorm veel knoppen rammen vereisen. Regelmatig zie je bijvoorbeeld twintig vijanden tegelijk op je scherm, en dan zelfs verschillende typen tegenstanders. Kleine voetsoldaten, of grotere vijanden, of een van de vele parodieën die in dit spel te vinden zijn. Sommige van deze vijanden vereisen een iets andere aanpak, dan staat er bijvoorbeeld een knoppencombinatie boven hun hoofd.

Echt heel erg moeilijk wordt het nooit, maar het gaat er om dat je min of meer de hele tijd op dezelfde knoppen aan het rammen bent. Nu krijg je na al die gevechten wel helmen waarmee je kunt upgraden, maar echt heel leuk zijn deze vechtstukken niet, zeker als je ze kort achter elkaar voor de kiezen krijgt.

De ontwikkelaar heeft er gelukkig wel voor gekozen om hier en daar toch wat extra’s toe te voegen. Geen enorme verhaallijnen, maar meer dingen zoals speciale upgrades en wat subtiele aanpassingen op gebied van gameplay. Dit heeft geen enorme invloed, maar de ontwikkelaar heeft niet simpelweg de graphics wat opgepoetst en het spel daarna naar de drukkerij gestuurd. Het is alleen wel zo dat er verder qua gameplay weinig aangepast is, waardoor de enigszins ouderwetse gameplay nog te veel lijkt op voorheen. Bepaalde platformelementen zijn erg leuk en werken goed, maar iets te vaak komen de beide heren iets te stroef en houterig over.

Oude koek

Aan de graphics is heel wat gedaan. Het spel is duidelijk een heel stuk mooier en scherper dan het origineel op de PS2, wat eigenlijk een must is voor een spel in deze generatie. Effecten zijn wat mooier en de randjes zijn een stuk netter afgewerkt. Het is duidelijk geen simpele kwestie geweest van de code op een Xbox One-disc proppen. Opvallend hierbij is wel dat er aan de tussenfilmpjes werkelijk niets veranderd lijkt te zijn. Ze zijn kleiner gemaakt en spelen dus in een klein venster af, omdat ze op een HD-apparaat moeten afspelen, anders zou het beeld uitgerekt worden en zou het helemaal niet om aan te zien zijn. Alleen is de kwaliteit van die filmpjes nu dermate slecht, dat je bijna zou denken dat het handiger was geweest om ze helemaal weg te laten. Het alternatief was om ze helemaal opnieuw te maken, want dan had het beter in het spel gepast. Blijkbaar was dit te veel werk.

Over het geluid is verder niet veel op te merken. Er zitten geluidseffecten in die je in een videogame-versie van een stripboek zou verwachten, vooral in de gevechten. Het doet niet direct iets fout, maar doet ook niets bijzonder goed. Goed genoeg, en op zich is daar niets mis mee natuurlijk. Over de muziek valt verder ook weinig op te merken, het doet wat het moet doen. De stemacteurs doen ook weinig mis overigens. Het is te merken dat ze ervaring hebben; de stem van Asterix is bijvoorbeeld ook te horen in Detroit: Become Human en Heavy Rain, en de stem van Obelix in Beyond: Two Souls en Fahrenheit. Blijkbaar werken deze voice actors dus graag samen met Quantic Dream.

Klucht en parodie

Zoals ik eerder in deze recensie opmerkte, zit het spel vol met parodieën. Zo kom je hier en daar een figuur tegen dat wel erg veel op Mario lijkt, en dan bedoel ik specifiek uit Super Mario Sunshine op de Gamecube. Hij zit je tijdens gevechten namelijk behoorlijk dwars met waterstralen. Ook zie je vaak een gelijkenis van Sam Fisher uit Splinter Cell en ook Ryu uit Street Fighter is geen vreemde voor je. En wat te denken van Larry Craft. Je kunt het al raden; het is een mannelijke (en ietwat dikkige) versie van ons aller Lara Croft uit Tomb Raider. Sommige figuren kom je alleen tegen en die vertellen je dan wat, maar anderen kom je daadwerkelijk tegen in de gevechten. Dit was vroeger een van de “selling points” van het spel, maar je kunt je afvragen of ze nu nog steeds zo grappig zijn. Het blijft in elk geval wel leuk om ze af en toe te zien.

Asterix en Obelix XXL 2 is, zoals je uit de recensie wel op kunt maken, geen slechte game. Het is leuk om weer eens een ouderwetse platformgame tegen te komen en het ziet er ook leuk uit, al heeft het hier en daar wel wat gebreken. Nu haal ik het normaliter niet aan, maar de aanschafprijs zit het spel hier toch echt in de weg. Je kunt een gameshop binnenlopen en het spel kopen, maar je bent verplicht om een soort luxe versie te kopen met een beeldje erbij. Deze set kost je op dit moment nog vijftig euro. Dat is echt te veel en ik vermoed dat veel mensen toch niet snel voor deze game zullen kiezen. Dat is erg jammer, want het spel verdient wel de aandacht. Een versie zonder beeldje, voor om en nabij de helft van het eerdergenoemde bedrag, had naar mijn mening een stuk schappelijker geweest.

Conclusie

Asterix & Obelix XXL 2 is in de basis geen verkeerde game, het is namelijk erg leuk om weer eens een ouderwetse platformgame te zien. Het spel ziet er leuk uit, speelt op zich niet heel slecht en de parodieën zijn best grappig. De gevechten leunen te veel op button-bashen, de gameplay is wat verouderd en de aanschafprijs is te hoog. Kun je je daar overheen zetten, dan zul je ongetwijfeld lol hebben met deze game. Waarom de ontwikkelaar nu precies voor deze game gekozen heeft om te remasteren is me alleen een raadsel. Het is een leuke game, zonder twijfel, maar niet echt een klassieker.

Reacties

Login of registreer om te reageren.