Joeri Tits | dinsdag 12 Jan 2021, 20:36

Het is na lang wachten en veel hype eindelijk zover; Cyberpunk 2077 is te koop! Wat vonden wij van CD Projekt Red's laatste titel?

Gespeeld op Xbox Series X en Xbox One S.

Mijn recensie van Cyberpunk 2077 heeft even op zich laten wachten. Wij kregen hem op de release en toen was het kwaad al geschied. Op internet kwam er al snel een tsunami aan boze reacties over het niet functioneren van het spel. Het Poolse CD Projekt Red kon niet anders als reageren met excuses en ondertussen hebben we al enkele updates mogen ontvangen. Ik was van plan op zijn minst wachten op een patch om een eindoordeel te vellen.

Night City, het toonbeeld van de maatschappij van de toekomst

Kan de recensie hiermee echt beginnen? Moet ik nog vertellen waarover de game gaat? Iedereen die de gamesindustrie de afgelopen acht jaar wat gevolgd heeft, weet wel waarover Cyberpunk 2077 gaat. De macht der gewoonte laat mij toch toe om een kleine samenvatting te formuleren. Cyberpunk 2077 speelt zich af in de toekomst in de stad Night City. De maatschappij is verschoven naar een grauwe, asociale wereld en Night City is hiervan een beetje het toonbeeld. Toch wil iedereen naar deze stad omdat deze hoop biedt voor een, weliswaar vaak op een illegale manier, mooie toekomst.

Een van deze gelukszoekers is V, je hoofdpersonage. Je hebt hierbij de keuze om hem of haar volledig aan te passen op vlak van uiterlijk, maar je dient ook al vaardigheden te kiezen. Daarnaast moet je een soort van pad kiezen, waarmee je het spel begint. Er zijn drie paden: Nomad, Street Kid en Corpo. Ik koos voor het eerste en diende smokkelwaar de stad binnen te krijgen.

Als snel maak je kennis met Jackie Welles, die dan als een soort metgezel, of eerder gids, samen met jou de stad beter leert kennen. Samen met hem moet je regelmatig louche opdrachten voltooien. Tijdens één van deze opdrachten moet je een chip stelen. Dit lukt wel, maar omdat je niet kunt ontsnappen en de chip kunt beschermen, plant V deze chip “in zijn hoofd”. Hierdoor lukt de opdracht, maar is dit het begin van de jacht op de chip en dus natuurlijk ook op V. Op dit moment komt Keanu Reeves, de bekende acteur die bekend is bij iedere gamer na zijn enthousiaste voorkomen op de E3 van 2019, op de proppen. Door de chip komt V in zijn hoofd in contact met de futuristische ziel van Johnny Silverhand, een overleden rocker. Johnny is gestorven als terrorist en probeert via deze chip te overleven in de gedaante van V. In het spel geeft dit V een dubbele persoonlijkheid en is V dus vaak in gevecht met zichzelf en Johnny. Dit is waar de Polen van CD Projekt RED mee scoren. De dialogen, waaronder deze tussen V en Johnny, zijn interessant om te volgen. En gelukkig hoeft Keanu Reeves niet alleen het spel dragen. Er zijn tal van andere leuke interessante conversaties met dito personages. Het enige wat me, zeker na een tijdje, stoorde was dat de impact van je dialogen niet altijd evenveel consequenties heeft. Er zijn wel beslissingen die het spel bepalen, maar veel te weinig wat mij betreft. Dat is jammer, want degene die erin zitten, zijn wel goed. Vaak heb ik getwijfeld over welke beslissing ik graag wilde kiezen, en wat de gevolgen ervan konden zijn.

Chipproblemen

Qua missiestructuur zal je dus veel missies moeten voltooien die betrekking hebben op de chip, je relatie met Johnny en de vijanden die hierdoor achter je aan zitten. Daarnaast zijn er natuurlijk ook veel zijmissies. Hierbij moet je vaak opdrachten voltooien voor Fixers, de heren waar je altijd opdrachtjes voor deed en die je eigenlijk ook hebben opgezadeld met de chip. De zijmissies zijn mooi in het geheel verworven. Sommigen brachten zelfs het verhaal wat bij, zonder dat je verplicht was om deze te doen. Hierdoor kan je eigenlijk vrij gemakkelijk kiezen wat je doet in Night City. Helaas vind ik het aanbod van mogelijkheden na een tijdje karig worden. De vergelijking moest in de recensie ooit komen, maar Los Santos van Grand Theft Auto V leeft veel meer. Zelfs Watch Dogs: Legion had voor mij persoonlijk een gelijkaardige levendigheid qua stad. Toch voelt dit bij Cyberpunk 2077 wel heel wat kwaliteitsvoller aan. Als je door de stad rijdt en rondkijkt, lijkt de stad echt te leven. Helaas is dit enkel schone schijn. Je kan niet tegen iedereen spreken en de winkels en gebouwen die schreeuwen om bezocht te worden, kennen geen ingang. Op het eerste zicht ziet Cyberpunk 2077 er best wel mooi uit.

Kleine, grote en enorme problemen

Op het eerste zicht zijn helaas de vier belangrijkste woorden uit de vorige zin. Wij kregen ons exemplaar pas op de release, toen er al gigantisch veel negatieve berichten waren. Helaas begon ook ik toch steeds meer problemen te ondervinden. Het begin start veelbelovend met tal van snelle scenes waar ik eigenlijk onder de indruk was van de beelden, voor nog steeds, een Xbox One-game. Toen ik de eerste keer in de stad wandelde vielen me meteen wat rare zaken op. Attributen die zweven, zaken die wat laat in je scherm poppen, vreemde belichting die me tijdelijk half verblindt of zelfs personages die gewoon letterlijk door elkaar lopen of poppetjes die tegen een muur beuken storen onvoorwaardelijk, maar breken het spel niet. Helaas heb ik tweemaal een gelijkaardige bug gehad die mijn savegame verknoeide. Ik heb twee keer een groot stuk opnieuw moeten doen. Ik vermoed dat dit wat te maken heeft met quick resume-functie van mijn Xbox Series X, maar op zich maakt het niet uit bij wie de fout ligt. Dit heeft, zeker de tweede keer, ervoor gezorgd dat ik als gamer zijnde eigenlijk best klaar was met de game. Maar de realiteit is dat ik op zo'n moment toch ook reviewer ben, en dan moet ik toch het hele stuk opnieuw doorlopen. De tweede keer wanneer een stuk van mijn progressie verloren ging, was trouwens nadat ik het spel probeerde op mijn Xbox One S. Hier is het trouwens echt een ramp zoals ze zeggen. Framedrops, tragere gameplay, nog ergere popping. Eigenlijk valt het niet te spelen op de Xbox One, nochtans de console waarvoor het game acht jaar in ontwikkeling voor is geweest. Op de Xbox Series X werkt hij redelijk, maar er zijn te vaak momenten die de game op een kleine of grote manier storen. Zo vond ik bij sommige missies de automatisch savepunten op een heel vreemde plaats liggen. Ik werd een paar keer gewoon in het midden van een kogelregen gedropt, nadat ik het al moeilijk had, want ik was natuurlijk al gestorven. Ook bijvoorbeeld het autorijden voelt zo slecht aan, waardoor ik vaker de politie achter mij had dan gewenst. Soms respawnde de politie ook zonder reden net bij mij. Dergelijke zaken zorgen voor ergernissen en halen de vaart uit het spel en kwam ik in een vicieuze cirkel van negativiteit terecht. Bij een game die zo groot is als Cyberpunk 2077 komt de ontgoocheling toch wel hard binnen. Het zijn bugs die ik zelfs in kleine producties gewoon bijna niet meer tegenkom. De gameplay zelf is daarbij ook gewoon niet speciaal genoeg om de hype, alsook de lange ontwikkelingstijd, te rechtvaardigen. Ik heb op geen enkel vlak écht iets beleeft dat ik nog nooit heb meegemaakt, laat staan dat het mij van mijn stoel blies.

Niet heel bijzonder, maar wel leuk

Op de juiste momenten, als ik een tijdje zonder bugs kon spelen, amuseerde ik me goed tot zeer goed in Night City, maar meer ook niet. Het enige in deze game dat echt van uitzonderlijke kwaliteit is, zijn de personages en bijbehorende conversaties. Samen met het upgraden van je personage, waar ik iets verder op terug kom, en de variatie van de hoofdmissies zorgde dit voor boeiende momenten. Tenminste, wanneer je niet wordt afgeleid door een ernstig probleem. De gameplay is misschien niet speciaal, maar het schieten, schuilen en rennen werkt wel allemaal lekker soepel. Het enige waar ik wat problemen mee had, was het onnodig ingewikkeld hacken.

Gelukkig kan je, zoals dit een echte RPG betaamt, je personage op tal van verschillende manieren upgraden tot hij helemaal past met jouw favoriete speelstijl. Hierbij kan je bijvoorbeeld kiezen voor punten die je helpen wanneer je eerder voor het grof geweld gaat. Denk hierbij bijvoorbeeld aan betere reflexen, maar je kan ook kiezen om voordelen wanneer je eerder stealth te werk wilt gaan. Dan kan je gaan voor bijvoorbeeld betere hackskills die het geheel dan alvast wat minder ingewikkeld maken. Doordat de game zich in de toekomst afspeelt, en zoals ik het al eerder heb aangehaald met het planten van chips, kan je natuurlijk ook tal van andere ledematen laten uitbreiden met computergestuurde opties. In combinatie met een skilltree zorgt ervoor dat iedereen een missie kan aanpakken zoals hij het liefst heeft. Helaas is er ook een nadeel hieraan verbonden. Soms had ik echt zijmissies nodig om voldoende XP en punten te verdienen om verder te kunnen gaan. Samen met soms een interessante conversatie kan je moeilijk nog spreken van zijmissies. De missies heb je niet per se nodig, maar het zou zonde zijn deze over te slaan, zowel op vlak van progressie als gelateerd aan het verhaal. Toch is er een verschil te merken tussen de hoofdmissies en de zijmissies. De zijmissies vallen steeds vaker terug tot dezelfde moord of steelopdracht, waardoor het wel als een verplicht nummer kan aanvoelen.