Casper Egas | dinsdag 5 Dec 2017, 16:26

Boots on the grounds en knallen maar! Lees hier onze recensie van Call of Duty WWII.

Gespeeld op de Xbox One X

Call of Duty: Infinite Warfare was voor veel mensen een Call of Duty te veel. De futuristische trailer veroorzaakte veel negatieve reacties en ik merkte overal om mij heen dat Call of Duty niet meer de grote franchise was die het ooit is geweest. Gelukkig heeft nieuwe Call of Duty ontwikkelaar Sledgehammer Games een troef in de hand: het spel speelt zich niet af in de toekomst, maar in de Tweede Wereldoorlog. Het lijkt er op dat dit een reactie is op het falen van Infinite Warfare, maar dat lijkt me, gezien de huidige lange ontwikkelingsduur van games, niet het geval zijn. Call of Duty WWII was al lang in ontwikkeling.

Is een terugkeer naar de roots de remedie voor franchise-moeheid, of is men nu alle inspiratie volledig kwijt? Ik vind het persoonlijk een welkome terugkeer, al had men een creatievere campagne kunnen bedenken dan opnieuw D-day en de strijd aan het westelijke front aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.

Band of Brothers

Er is altijd discussie over de campagnes van Call of Duty: zijn ze te kort, zijn ze saai, juist heel gaaf, of vrijwel overbodig? Ik heb al zo vaak gehoord dat mensen zeiden dat je Call of Duty koopt voor het multiplayer-gedeelte. Ik ben het daar persoonlijk niet mee eens. Vaak speel ik graag de campagne door en stoor ik mezelf niet aan de wat korte speelduur. Het multiplayer-gedeelte heeft mij altijd wat minder aangesproken.

Het verhaal begint met D-day. Dit is tof in beeld gebracht, maar verloor voor mij de impact doordat het een bekende, afgezaagde opening is. Ook het vervolg van de twaalf missies blinkt niet uit in originaliteit. Niet alleen de strijd aan het westelijke front is al vaker behandeld, ook de gameplay is niet erg anders dan voorheen. De missies kosten totaal een uurtje of zes a acht om door te spelen, wat mijns inziens een prima lengte is voor een dergelijk spel.

De campagne is extra de moeite waard door de focus op het menselijke aspect van de oorlog en dan met name tussen de leden van jouw peloton. Elk personage is duidelijk herkenbaar en heeft een specifieke persoonlijkheid. Vooral de dynamiek tussen de populaire luitenant die een duidelijke menselijke kant heeft en de sergeant die juist erg hard overkomt is goed uitgevoerd. Alle personages zijn goed gespeeld en zien er prachtig uit, met name in de tussenfilmpjes.

Het gevoel van broederschap wordt verder versterkt door de gameplay. Elk lid van het peloton kan je namelijk periodiek bijstaan. Dit kan gaan om het aanwijzen van tegenstanders, het inroepen van een artilleriebombardement of bijvoorbeeld om extra munitie of verbanddozen. De focus op de groep mensen die samen de hel van de oorlog proberen te doorstaat doet mij erg denken aan de klassieke serie Band of Brothers. Vergeleken met eerdere campagnes in de franchise, vond ik deze campagne duidelijk sterker.

Op de bekende ‘hardened’-moeilijkheidsgraad vind ik de uitdaging precies goed en de vuurgevechten spannend en uitdagend. Ook zijn de missies tamelijk gevarieerd, waardoor verveling minder snel toeslaat dan bij soortgelijke spellen. Helaas wordt soms de donkere realiteit van de oorlog ingeruild voor lomp spektakel. Zo moet je bijvoorbeeld een aantal keer rijden in een extreem snelle jeep, terwijl ongeveer alles om je heen wordt opgeblazen. Dit past meer in een spel als Uncharted, dan in een vrij serieus Tweede Wereldoorlogspel. Ook het uit de lucht schieten van vliegtuigen met afweergeschut of met een vliegtuig is kinderlijk eenvoudig en totaal onrealistisch. Je schiet zonder problemen in je eentje twintig vliegtuigen uit de lucht. Jammer, dit soort flauwigheid was totaal niet nodig te midden van een prima campagne.

Sublieme presentatie

Ik ben onder de indruk van de mooie graphics van Call of Duty WWII. Op mijn Xbox One X spatten de scherpe, gedetailleerde beelden, met sublieme belichting van het scherm. Alle omgevingen, zowel in het online- als offline-gedeelte van het spel zien er prachtig afgewerkt en afwisselend uit. Het is duidelijk zichtbaar dat dit spel een dure productie zal zijn geweest.

Ook de audio versterkt de presentatie. Zoals gezegd zijn de stemmen goed ingesproken en er is een goede mix gevonden tussen Duits en Engels. Ook leuk is dat Duitse documenten bij inspectie een paar seconden in het Duits worden weergegeven, alvorens ze vervormen naar Engels. Ontploffingen en schoten klinken overtuigend en de bas klinkt goed door. Ook het surround-geluid is goed uitgevoerd.

Sommige mensen zullen misschien zeggen dat een spel draait om de gameplay en niet om de graphics. In dit geval vind ik dat de ervaring echt toffer wordt door de sterke audiovisuele presentatie. Ik kon mezelf echt goed onderdompelen in de sfeer die de ontwikkelaar heeft willen neerzetten.

Met anderen aan de slag

Online is er ook weer genoeg te beleven. Natuurlijk is er weer de coöperatief speelbare zombiemodus, die dit keer passend Nazi zombies heet. Deze mode is vooral leuk met een groepje bekenden, maar doet niet verrassends, voor wie de eerdere zombiesmodi al kent.

Het reguliere multiplayer-gedeelte wordt niet langer aangestuurd met behulp van menu’s en lobby’s, maar door middel van een omgeving waarin je vrij kunt rondlopen. Dit hoofdkwartier is niet alleen een lobby, maar biedt ook de mogelijkheid om filmpjes te bekijken, te trainen, missies en boosts aan te zetten en suffe lootcrates te openen. Gelukkig zijn de lootcrates geen grote inbreuk op het spelgenot en wordt er niet opzichtig gebedeld om extra geld uit te geven. Ik vond zelf de optie om een heleboel oude Atari 2600-spellen van Activision te spelen veruit de leukste mogelijkheid binnen het hoofdkwartier. Al houd je van retro gamen, dan is er een prachtig aanbod aan games beschikbaar, waaronder Chopper Command, River Raid en Enduro.

Toch is niet alles rozengeur en maneschijn, want als lobby is het hoofdkwartier niet erg snel en handig. Ook de vreemde menu’s zijn niet bepaald overzichtelijk. Waarom moet je bijvoorbeeld met een trekker een speellijst selecteren? Wanneer ik bij een groep vrienden in de party kwam werd bovendien niet alles correct weergegeven. Ik zag bijvoorbeeld dikwijls mijn ervaring niet opbouwen en ik zag de uitslag van de match vaak maar kort. Wanneer ik zelf een game opende was dit nooit het geval.

Ik vind het basisprincipe van Call of Duty online nog altijd niet goed. Het spel is weinig toegankelijk, omdat je als beginner altijd met een achterstand begint ten opzichte van de spelers die niets anders in hun leven lijken te doen. Je kent de omgevingen niet, je hebt de wapens minder goed in de hand en daarnaast word je door het spel extra tegengewerkt. Het principe waarbij spelers steeds betere uitrusting krijgen, naar mate ze langer spelen, vind ik fundamenteel fout. Ook het systeem waarbij spelers die goed spelen allerlei extra aanvallen, zoals bombardementen kunnen inroepen vind ik fout. Het moet juist zo zijn dat spelers die moeite hebben worden geholpen!

Natuurlijk zijn er weer vele verschillende modi beschikbaar om je in uit te leven, waarbij mij alleen de ‘War’-modus echt opviel. Deze doet aan Battlefield denken, met een verdedigende en aanvallende partij, die elk in speciale spelomgevingen in fases moet zien te winnen. Het meest aansprekend is wellicht de D-day landing, die ik dan weer nooit met anderen had kunnen beleven. De andere modi voldoen vooral aan de verwachtingen van vaste spelers, zonder verrassend te zijn. Het Tweede Wereldoorlogthema zorgt er niet voor dat het spel wezenlijk anders speelt. Wat helaas wel van invloed is, dat is de slechte netcode. Het komt veelvuldig voor dat duidelijke kills niet doorgaan en dat je zelf zomaar het loodje legt.

Ook de spelomgevingen zijn niet altijd een succes. Ze zien er zoals gezegd vaak prachtig uit, maar functioneren niet in alle modi even goed. Zo is er een veel te open omgeving in de sneeuw, waarbij sluipschutters het helemaal voor het zeggen hebben en ben je elders weer enorm in het voordeel of nadeel bij objective-gerichte modi aan een kant van een spelomgeving.

Conclusie

Call of Duty WWII is een moeilijk spel om te beoordelen. Ik heb mij met vlagen erg vermaakt met de sterke campagne, die het gevoel van broederschap goed weet over te brengen en fantastisch klinkt en er spectaculair uitziet. Helaas had de campagne ook slappe, uiterst onrealistische momenten, waardoor hij ook geen doorslaand succes te noemen is. Online is het echter eerder wat slechter dan wat beter met het spel gesteld. Ik heb mij best vermaakt met de inmiddels wat te bekende online gameplay, maar de slechte afwerking schaadt de beleving en zorgt dikwijls voor frustraties.