Casper Egas | zondag 23 Mei 2021, 21:08

Resident Evil is inmiddels toe aan het achtste deel in de hoofdserie. Lees hier de recensie van Village!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Resident Evil, wie kent het nou niet? Het is de afgelopen jaren terug van weggeweest. Niet omdat de serie was verdwenen, maar omdat de kwaliteit van de spellen een grote dip kende. Met de remake van Resident Evil 2 bewees Capcom dat de franchise nog springlevend was, want wat een geweldig spel was dat!? Ook de remake van het derde deel was lang niet gek. Het zevende deel was heel anders dan men gewend was van de serie, maar was toch door velen positief ontvangen. Het achtste deel, dat Resident Evil VILLAGE heet, met het Romeinse cijfer acht in de titel (met wat fantasie), is een direct vervolg op deel zeven. Wederom hebben we dus te maken met een spel dat geheel in het eerste persoonsperspectief speelt, met het hoofdpersonage Ethan Winters.

Teleurstellend, maar toch goed?

Na het uitspelen van Resident Evil Village heb ik vooral een gevoel van teleurstelling. Het was niet wat ik ervan verwacht had, het past mijns inziens slecht in de franchise en de kwaliteit was zeker niet zo hoog als van de remake van deel 2. Is het daarmee een slecht spel? Nee, dat ook zeker niet, want ik heb het hele spel met plezier in enkele dagen uitgespeeld. Met een speelduur van ruim elf uur geeft dat toch aan dat je jezelf allerminst verveeld hebt. Hoe zit dat dan, teleurstellend goed?

Ik ben een Resident Evil fan van het eerste uur. De oude spellen waren natuurlijk fantasieverhalen met zombies, maar het voelde bijna alsof het realistisch had kunnen zijn. Het was in elk geval in de werkelijkheid gegrond. Het draaide daarbij echt om het overleven en om de horror. Later in de serie kwamen er steeds vreemdere tegenstanders ten tonele en vooral vanaf het vierde deel, dat mij zeer tegenviel, werd de franchise steeds meer actiegericht. Als je juist een liefhebber bent van dit vierde deel, dan is de kans groot dat deel acht je ook zal bevallen.

Village zit vol actie en is maar af en toe een beetje eng. Ammo is ook nooit een probleem en puzzels zijn erg simplistisch. Er zijn wel stukken die doen denken aan de horrorspellen van weleer, maar andere delen voelen aan als een soort combinatie tussen Wolfenstein, Devil May Cry en Call of Duty, maar dan met een flink Japans sausje in een horrorsetting. Is dit slecht? Nou ja, het is niet echt zoals ik graag de franchise zie, maar met een andere mindset vind ik dat het spel in elk geval wel vrij goed is in wat het doet.

Prachtige presentatie

Ten eerste is Village een erg mooi spel te noemen. Soms zijn texturen wat lelijk en de mensen ogen misschien niet zo geweldig, maar het spel zit vol leuke details en de belichting is prachtig. Op de Xbox Series X en S is het mogelijk om het spel te spelen met Ray Tracing, waardoor de lichtval zeer warm, mooi en realistisch is. De schaduw- en reflectieresolutie had misschien nog wat hoger mogen zijn, maar dat zat er wellicht op de consoles niet meer in. Toch vind ik dat dit eindelijk weer eens een spel is dat echt wat bijzonders op het scherm weet te toveren op de nieuwe generatie consoles. Er is de afgelopen maanden bijna geen concurrentie geweest, dus deze game zal vast als warme broodjes over de toonbank gaan.

De audio is misschien niet zo memorabel als in de eerste paar delen, maar is zeer zeker effectief. De spanning wordt tijdens de actie goed opgebouwd en soms is het ook juist passend stil. Het leuke is dat allerlei geluidseffecten je hints geven over wat er verstopt is in de omgeving. Zo heb je krakende beeldjes van bokken die je stuk kan maken, of hangen er kooitjes met schatten aan het plafond of zijn er dieren te horen die je kunt slachten. Ik vond het zoeken naar allerlei extra’s een van de leukste dingen uit het spel. De omgevingen zijn erg goed ontworpen en interessant om ondersteboven te halen. Ik drukte voortdurend op de options-knop om op de kaart te kijken, om te zien of de kamer van rood naar blauw was veranderd. Nog steeds rood? Waar liggen die geheime schatten toch?

Vreemde vogels

Als je de reclame voor het spel gezien hebt, dan weet je dat een van hoofdrollen gespeeld wordt door een boomlange vampierenvrouw in een kasteel. Het blijkt in het spel echter dat het meer een bijrol is, want het verhaal draait om een heel stel vreemde vogels. Een voor een zul je de strijd met ze aangaan en elk is dan een baas van een soort hoofdstuk van het spel. Zo heb je eerst het kasteel met de vampier, dan een huis met enge poppen, dan een moeras en als laatste een enorme fabriek waar een soort cyborgs worden gemaakt. Ik vind de personages uit het spel veel te vreemd en meer passen in een spel als Devil May Cry dan in Resident Evil.

Het verhaal dat draait om Ethan die samen met Mia (uit deel zeven) een baby heeft, maar al snel in een nachtmerrie belandt, wanneer nota bene, Chris Redfield met een team zijn huis onder vuur neemt, zijn vrouw neermaait en zijn baby steelt. Ethan wordt zelf ook meegenomen, maar onderweg gaat het helemaal mis. Vervolgens ben je vrijwel het hele spel bezig de baby Rosemary terug te vinden. Zou dat een verwijzing zijn naar de beroemde film Rosemary’s Baby? Ethan vond ik totaal niet sympathiek en het verhaal vond ik alles behalve boeiend. Aan het eind zitten er nog stevige twists in het verhaal, maar die zal ik natuurlijk niet verklappen.

Knal ze overhoop!

Zoals eerder gezegd doet het spel vooral denken aan het vierde deel in de serie. Zo is er ook een shopkeeper die erg doet denken aan die kerel die steeds zei, “What are you buying?”, maar dit keer is hij wel de nodige coronakilo's aangekomen. Ook zijn de tegenstanders snel en doen ze denken aan de tegenstanders uit deel 4, maar dan met een soort weerwolftwist. Later in het spel zijn er juist veel robotachtige bio-weapons.

Ik had aim-assist uitgezet, omdat het spel op de normale moeilijkheidsgraad makkelijk zat is en er dan in elk geval wat meer uitdaging in kwam. Je kunt natuurlijk ook kiezen om de moeilijkheidsgraad te verhogen. Het schieten is tof en spannend, al vind ik dat sommige bazen niet zo leuk zijn om te bevechten. Helemaal consistent is het spel nooit; sommige stukken zijn beduidend zwakker dan andere en het laatste deel van het spel reken ik dan zeker tot het slechtere gedeelte. Het spel is het beste wanneer het niet overdrijft en het schieten tot een redelijk niveau beperkt. Op een gegeven moment is er zelfs een gedeelte (in het poppenhuis) dat heel creatief en creepy is. Soms voelt het alsof het spel door deelteams is gemaakt en daarna als puzzelstukken in elkaar is gezet.