Joeri Tits | zondag 24 Nov 2019, 13:00

De ijstijd is weer aangebroken! Trotseer de kou op je Xbox One.

Gespeeld op Xbox One X

Waar vroeger elke animatiefilm wel zijn eigen game had, is dit tegenwoordig niet meer het geval. Gelukkig maar, zullen velen denken. De games waren vaak niet van erg hoge kwaliteit. Ik mocht voor jullie aan de slag gaan met Ice Age: Scrat's Nutty Adventure, ook zo'n game gebaseerd op een filmreeks. Het vreemde is alleen dat het al jaren geleden is dat er nog een Ice Age-film uitgebracht is.

Nu nog een Ice Age-game?

Voorgaande conclusie blijf ik een beetje bizar vinden. Ik ben misschien niet de doelgroep waar de ontwikkelaar zich op richt, maar volgens mij zijn de gloriejaren van de franchise al enkele jaren achter de rug. Wellicht ook de reden waarom de relatief onbekende ontwikkelaar Just Add Water aan de slag gaat met de titel. Gelukkig is er zeker en vast nog een plek voor een kindvriendelijke platformer op de Xbox One, een genre waar je niet gigantisch veel keus in hebt.

Op notenjacht

Zoals de titel doet vermoeden, gaan we in deze game aan de slag met Scrat, de sabeltandeekhoorn met een gigantische fascinatie voor eikels. Helaas is hiermee ook al meteen het hele verhaal uit de doeken gedaan. De favoriete eikel van Scrat zit gevangen in een Scratazon-tempel. Om in deze tempel binnen te dringen heb je verschillende Crystal Nuts nodig. Het is aan jou om hier op zoek naar te gaan.

Dit doe je door te platformen, vijanden te verslaan, quick-time-events te overleven en als we het al zo mogen noemen, puzzels op te lossen. Zoals al eerder aangegeven, ben ik niet de doelgroep die de ontwikkelaar voor ogen heeft. Toch is het allemaal net wat te simpel. De vijanden stellen amper wat voor en door wat op een knopje te drukken geraak je al een heel eind. De puzzels houden eigenlijk alleen maar in dat je een noot moet gooien op een vakje of op zoek moet gaan naar een speciale eikel die in de buurt ligt. Gelukkig leer je af en toe wel eens wat bij, maar helaas zijn dit geen zaken die we nog nooit ergens anders gezien hebben. Op het vlak van gameplay vond ik maar één zaak redelijk leuk en dat was het glijden van ijsbergen.

Saai op elk gebied

Daarnaast voelt en ziet alles er doodsaai uit. De vijanden zijn voornamelijk andere dieren uit de natuur. Denk maar aan kleine kevertjes of krabbetjes. Veel van deze vijanden doen hetzelfde en je kent zelf maar amper aanvalsmogelijkheden. Zo kun je voornamelijk slaan, ofwel met nootjes naar ze gooien. Aangezien ze toch altijd een gevaar vormen, liet ik ze na een tijdje zelfs vaak gewoon links liggen en ging ik gewoon verder met platformen. Daarnaast is Scrat, die net als in de films geen woord zegt, geen personage om een heel spel te dragen. Het verhaal stelt echt niets voor en wordt verteld door een verouderd tekstsysteem. Gelukkig laten de bossfights andere bekende personages uit de reeks de revue passeren. Echter zit hier dan weer een ander probleem in verstopt.

Voldoende variatie pas tegen het einde

Tijdens het gehele game valt namelijk de zwakke reactie van de camera op. Het dieptepunt wordt echter bereikt tijdens de bossfights. Helaas, want zulke gevechten zouden de rest van de game een klein beetje omhoog kunnen trekken, maar doen dat dus niet. Gelukkig leer je in het game al snel dubbel springen en om één of andere reden lukt het dan gemakkelijker om de camera te corrigeren als hij vervelend doet. Ook andere zaken leer je verder in het game. Veel te laat, want na enkele uren is het game al uitgespeeld. Er is net voldoende variatie als je de handvol andere gameplaymogelijkheden tot je beschikking hebt.

Zoals reeds eerder aangehaald, is het al enkele jaren geleden dat er een Ice Age-film verschenen is. Als je deze game speelt, krijg je echter het gevoel dat deze titel evenlang in de koelkast gezeten heeft. Het ziet er nog redelijk scherp uit, maar de omgevingen zijn zo weinig gedetailleerd dat je echt denkt dat je met een game uit een ander tijdperk aan het spelen bent. Ook is er amper variatie. Ik had heel vaak dat ik dacht dat ik ergens al geweest was, terwijl ik gewoon het vrij lineaire patroon gevolgd had. Om je helemaal het gevoel te geven dat je met een oude game aan het spelen bent, krijg je ook oeroude menustructuren en levensbalken tot je beschikking.