Joeri Tits | zaterdag 14 Nov 2020, 9:02

Een vrolijke racegame met je favoriete personages uit de meeste bekende Nickelodeon-series!

Gespeeld op Xbox One X

Deze week mocht ik aan de slag met Nickelodeon Kart Racers 2: Grand Prix. Deze Mario Kart-look-a-like brengt heel wat idolen uit mijn jeugd samen. Rugrats, Hey Arnold!, Teenage Muntant Ninja Turtles… Ik heb er erg goede herinneringen aan. Hopelijk houdt deze kartgame deze positieve gevoelens overeind!

Daar Nickelodeon Kart Racers 2: Grand Prix een vervolg is op het eerder deel zocht ik in ons archief naar de recensie van het eerste deel. Tot mijn verbazing heeft het in 2018 verschenen eerste deel nooit een recensie gekregen op onze website. Via Metacritic kwam ik al snel te weten dat we eigenlijk weinig gemist hadden. Het game kreeg nogal zwakke tot zeer zwakke recensies. Tussen de grote lijnen door kon ik lezen dat het vooral een opeenstapeling is van gemiste kansen. Zo waren er geen ingesproken stemmen, was er geen online modus en waren er maar twaalf beschikbare racers. Hopelijk heeft de Peruviaanse ontwikkelaar deze problemen met het vervolg wel aangepakt. Ik denk trouwens dat ik voor het eerst een game speel dat in Peru ontwikkeld werd!

Chiefs & crew members maken het echt

Wanneer je het spel opstart en één van de modi selecteert, heb je als snel door dat je een pak meer racers tot je beschikking gaat krijgen dan die eerder genoemde 12 uit het vorige deel. Je kan maar liefst dertig verschillende personages vrijspelen. SpongeBob Squarepants, Rugrats, Hey Arnold!, Avatar: The Last Airbender, The Ren & Stimpy Show, CatDog en Teenage Mutant Ninja Turtles zijn voor mij persoonlijk de bekendste van in totaal twaalf Nickolodeonseries die figuurtjes afleveren. Het leuke aan Nickelodeon Kart Racers 2 is dat het daar niet bij blijft. Je kan je racer uitrusten met chiefs en crew members. Deze zorgen ervoor dat ook minder bekende namen uit de reeksen hun rol krijgen in de game. Zo kan je Phil & Lil uit de Rugrats gebruiken om modder te gooien richting de vijanden. Eugene Horowitz uit Hey Arnold! geeft je dan weer een boost wanneer je geraakt bent. De voordelen van de Chiefs kan je gebruiken als je slijmmeter, waar ik verder in de recensie op terugkom, vol is. De Crew Members geven meer permanente voordelen.

De aspecten zorgen, naast de bijzondere rol voor de kleinere personages uit de reeksen, ook voor meer keuzemogelijkheden en diepgang voor de volwassen gamer. Het is gewoon een zeer interessante toevoeging.

Solide gameplay met "geleende" power-ups

Puur qua gameplay merk je natuurlijk aan alles dat het een echte Mario Kart-look-a-like is. Dit houdt in dat je tijdens het reizen pakketjes kan vinden met zogenaamde power-ups, voordelen die je kan gebruiken tijdens het racen. De grappigste vind ik de hand van Hans. Misschien zegt dit jullie niet veel meer, maar dit is de hand uit onder andere de intro van Spongebob Squarepants. Deze “menselijke hand” is een item in de race die voor je scherm komt en waardoor je tijdelijk de baan niet kunt zien. Niet leuk, maar best wel grappig.

Toch zijn veel power-ups gewoon varianten van deze uit de karter uit de Nintendo. De bananenschil is een tuinkabouter geworden. De groene schilden daarentegen worden vervangen door strandballen. Gelukkig zijn de meeste power-ups gewoon interessant en gebalanceerd. Beter goed gepikt dan slecht verzonnen, toch?

De overige gameplay doet eveneens wat het moet en speelt lekker weg. Zoals het een goede kartgame betaamt is de gameplay gemakkelijk op te pikken, maar wat moeilijker onder de knie te krijgen. Om toch uniek uit de hoek te komen, werkt Nickelodeon Kart Racers met een slijmmeter. Deze kan je vullen door op de baan door slijm te rijden of slijmmunten te verzamelen. Wanneer deze vol is, kan je de krachten van de chiefs gebruiken om er je voordeel uit te halen. De ontwikkelaar is erin geslaagd de juiste aspecten te lenen van een andere franchise, maar zorgt voor voldoende eigenheid om zeker niet van een flauw afkooksel te spreken.

Naast het gigantisch aantal van racers, chiefs en crew members telt het spel achtentwintig tracks. Van deze tracks zijn er ook die verwijzen naar de Nickelodeon-series. Eén van de bekendste gaat sowieso over de riolen van de Ninja Turtles zijn. Maar je wordt ook meegenomen naar voor mij wat minder bekende locaties zoals O-town uit Rocko’s Modern Life of het “huis van CatDog”. Ik kan natuurlijk niet elke serie gezien hebben, maar gelukkig is dit geen enkel probleem. Elke track is vrij uniek samengesteld en voldoende leuk om meerdere keren overheen te racen.

Personages hebben geen stem

Grafisch ziet het spel er erg kleurrijk uit. Alles past perfect bij de cartoonstijl van Nickelodeon. Sommige plaatsen zijn mooi gedetailleerd, enkele dan weer net wat te weinig. Toch stoort dit nooit tijdens het racen. Qua soundtrack heb ik ook weinig aan te merken. Wat wel echt een zonde is, is dat de personages geen stem hebben. Dat ze de originele stemmen niet kunnen gebruiken om financiële redenen, kan ik enigszins begrijpen. Dat ze helemaal geen geluid produceren, zorgt toch wel ervoor dat je wat mist.

Gigantisch veel te doen

Waar we het nog niet over gehad hebben zijn de verschillende modi in de game. Ook op dit vlak is er voldoende te doen. In de Grand Prix kan je strijden om verschillende trophies. Hier heb ik enorm veel plezier aan beleefd, maar het achteraf gezien waren de challenges toch misschien net wat leuker. Hierin moet je verschillende opdrachten voltooien op de verschillende circuits. Deze zijn erg gevarieerd in opzet en elke rit is met een ander personage. Ik zou het zelf aanraden om met deze te beginnen en daarna pas met de Grand Prix. Zo heb je ook meteen een goede indruk van de game. Met deze modi speel je daarenbij ook heel wat extra’s vrij. Denk maar aan je crew members, andere wielen, nieuwe motorkappen of andere attributen. Zeer interessant voor de wat meer volwassen gamer, want zelfs de wielen hebben verschillende vaardigheden waardoor je anders kan gaan racen.

Natuurlijk zijn er ook Time Trials, waar je de beste tijd moet proberen neer te zetten, en Arena Mode. Deze laatste modus heeft twee speltypes. Eerst de bekende “battle” waarbij je elkaar moet afschieten. De tweede is er eentje waarbij je moet zorgen dat, wanneer je de gouden spatel vast hebt, je deze bij kan houden en vooral niet geraakt wordt. Persoonlijk vond ik dit tegen computergestuurde spelers niet zo interessant. Het was ook dikwijls moeilijk om het overzicht te bewaren op de mappen.

Wat wel vreemd is, is dat ik, op het eerste zicht, geen mogelijkheid vond om deze modus online te spelen. Nochtans is het altijd leuk om zo’n modus tegen vrienden te spelen als partygame. Online kan je echter enkel een cup voltooien of een losse race spelen. Helaas kwam ik online op verschillende momenten niemand tegen. Hierdoor heb ik geen enkele wedstrijd online kunnen spelen en bijgevolg nooit op het scherpst van de snede kunnen racen. De game is namelijk voor de hardcore gamer al snel wat te gemakkelijk, zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad.