Tim Colman | zondag 9 Apr 2023, 22:22

Capcom blijft maar klassiekers opnieuw maken, deze keer gaan we aan de slag met Resident Evil 4!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Resident Evil 4 begrijpt precies wat ik wil van een remake van een videogame, net omdat Capcom verder gaat waar andere remake makers stoppen. Ik ga het niet ontkennen, maar ik hou wel van dit tijdperk van remakes. Het geeft me het ideale excuus om m’n favoriete games opnieuw te spelen in betere omstandigheden. Creatief gezien balanceren makers tussen trouw aan het origineel in alle facetten met betere graphics en wat quality of life extra’s of een herinterpretatie. Voor mij kunnen beide wegen tot succes leiden, maar Capcom kiest duidelijk de 2de piste en het resultaat is een indrukwekkende prestatie als je bedenkt hoe hoog de inzet was. Om dat speciale sfeertje uit 2005 te recreëren moest Capcom echt wel alles op alles zetten.

Verwacht je aan wat drastische wijzigingen van het verhaal tot het level ontwerpen en een herbekeken combat-systeem. Het levert tegelijk een interessante terugblik op het verleden en stuwt de serie als geheel een stap vooruit. Wat meteen opvalt bij het spelen van de remake is hoezeer het de invloed van Resident Evil 4 op de industrie van de afgelopen twee decennia benadrukt. Hoewel de 2023-versie enkele belangrijke veranderingen aanbrengt, is het primaire doel de versie uit 2005 opnieuw neer te zetten als een belangrijke klassieker. De grote structuur gaat bekend over: Leon S. Kennedy wordt als agent van de regering op missie gestuurd om Ashley Graham, de dochter van de president, in een afgelegen stadje in Spanje te gaan halen. Dit keer stoot hij niet op zombies, maar op een sekte die de lokale bevolking besmet heeft met het toepasselijk genoemde virus Las Plagas.

Ch..Ch..Changes

Je voelt onmiddellijk hoeveel invloed deze game heeft gehad op actie & horror survival games in de laatste twintig jaar. Met de remake wordt Resident Evil 4 een zelf een game die door het origineel uit 2005 geinspireerd zou zijn. Elke upgrade of verandering die hier is aangebracht voelt aan alsof het in dienst staat van dat idee. Neem bijvoorbeeld het verhaal, de makers voegen een pak extra detail toe aan het flinterdunne ‘damsel in distress’ verhaaltje van toen. Daarnaast zijn de personages robuuster uitgewerkt en krijgt Leon bijna een aangenaam kantje. Ashley gaat er nog het meest op vooruit en is niet langer een hulpeloos aanhangsel. Als ik m'n ogen dichtkneep, kon ik bijna spreken van een tweede Joel en Ellie uit de ondertussen bijna even iconische reeks The Last of Us.

De tweede grote wijziging vinden we terug in de locaties die net als de verschillende personages een pak beter zijn uitgewerkt. Waar we in 2005 nog weleens door een generieke gang liepen, heeft elk stuk van het level nu z’n eigen design en karakter gekregen. De game kreeg een fenomenale visuele update, die oude ruimtes een nieuwe persoonlijkheid geeft. Dynamische verlichting, scherpere contrasten en minutieus gedetailleerde omgevingen zorgen ervoor dat klassieke levels zoals het kasteel zowel onheilspellend als doorleefd aanvoelen. Dit maakt de verschillende scènes ook een pak intenser met grote groepen sekteleden, vuurballen die voor je voeten landen en hier en daar een kanon om over te nemen en je vijanden neer te maaien. Leuk om de verschillen te vergelijken en de twee games side by side te leggen, maar na een chapter van zes à zeven loopt de remake zo ver af dat het twee totaal verschillende games lijken. Misschien één puntje van remake kritiek, hoewel heel persoonlijk, is dat deze Resident Evil 4 wel wat van z’n campy aspecten verloren is. De standaard van de moderne AAA wordt hier duidelijk gehaald en een aantal onbedoelde lolligheden zijn hiermee gesneuveld.

De derde wijziging is het gevechtssysteem dat een volledige refresh gekregen heeft. Leon kan nu zonder beperking rennen en schieten, want in de originele Resident Evil-games moest je telkens halt houden voor je een schot kon lossen. Wisselen tussen wapens gaat nu ook een pak vlotter. Maar vergis je niet, de game blijft je zenuwen testen. De golven dorpelingen blijven komen terwijl je achteruit loopt en schot na schot lost. Je arsenaal inzetten loopt dus een pak soepeler, maar de grootste shift zit in de melee combat. Leon’s spinkick is natuurlijk van de partij, maar het is vooral z’n messencollectie die een grotere rol speelt. Pareren, jezelf uit een greep werken en vijanden die niet goed opletten een snelle steek toebrengen… het zijn allemaal nieuwe vaardigheden waar Leon mee aan de slag kan.

Ik was onder de indruk van het hoge tempo, de hoeveelheid vijanden en de flow van de gevechten zelf. Je rijgt de acties aan elkaar als een volleerde John Wick: lopen, schieten, draaien, messteek uitdelen, een ton laten ontploffen en tegelijk een vijand pareren. Je zou denken dat het allemaal in het script stond.

Escort says no

Fans van het origineel herinneren zich zeker nog de tenenkrommende escortmissies met Ashley. Het meisje liep letterlijk als een kip zonder kop rond en jij had de onmogelijke taak haar en jezelf in leven te houden te midden van alle chaos. Nu lopen die escortmissies een stuk beter, maar het is nog steeds een gedoe. De gameplay is natuurlijk maal twee gegaan waardoor een foutje (lees: je schiet Ashley per ongeluk neer) des te sneller is gemaakt. Ik kreeg toch nog iets te veel Game Overs te zien door verdwaalde kogels dan me lief was. Maar dat zijn slechts kleine puntjes in het grote geheel.

Verschillende andere verbeteringen, zelfs kleine verbeteringen van de levenskwaliteit, voelen aan alsof ze de komende 10 jaar in andere Resident Evil-games te zien zullen zijn. Neem bijvoorbeeld het eenvoudige crafting systeem. Het oude "combineer" raadspelletje wordt ingeruild voor handige mini-menu's die elk mogelijk recept voor elk voorwerp tonen en de spelers op basis daarvan kunnen knutselen. Het is snel, gemakkelijk en waarschijnlijk een blijvertje.

Het verhaal loopt nog steeds als een trein door de verschillende sets en door een aantal kleine wijzigingen zit er minder vulling in, toch geen onbelangrijk punt in een tijd van opgeblazen open world games. Hoewel ik Resident Evil Village uit 2021 bij m’n favorieten van dat jaar reken, had die game wel wat vulsel en opdrachten te veel.