Casper Egas | donderdag 29 Nov 2018, 12:26

Een bordspel van de 40k serie op je grote televisiescherm? Dat klinkt wellicht wat vreemd, maar het werkte verrassend goed! Lees hier de recensie van Space Hulk: Tactics!

Gespeeld op de Xbox One X

Als kind speelde ik vaak het bordspel Star Quest (Space Crusade), dat een toegankelijke adaptatie was van het Games Workshop-bordspel Space Hulk. Je speelde met een team van ruimtemariniers en moest missies voltooien en tegenstanders uitschakelen. Een leuke twist was dat je tegen de andere spelers speelde, maar dat je zo nu en dan ook moest samenwerken om de monsters niet te laten winnen. Je kon elkaar dus maar tot op een bepaald punt vertrouwen. De grote broer Space Hulk, dat voor het laatst in 2014 is herdrukt, heb ik alleen gespeeld zien worden.

Space Hulk: Tactics is in feite het bordspel Space Hulk in een computerspelvorm gegoten. Het is dus geen snel actiespel, maar een rustig strategisch bordspel. Je speelt in beurten tegen de computer of tegen een menselijke speler en kunt actiekaarten uitspelen en virtuele dobbelstenen gooien.

Bloedproevers

In Space Hulk: Tactics kun je zelf missies samenstellen, losse missies spelen tegen de AI of tegen andere spelers (online) en kun je twee campagnes spelen. Voor mij hebben de campagnes de meeste aantrekkingskracht, omdat ik de asymmetrische speelstijl van de skirmishes niet altijd aansprekend vind. Een van de spelers speelt namelijk met de mariniers, terwijl de andere speler met de Gene Stealers (Genenjatters) speelt. De Genenjatters zijn sterk op de monsters uit de Alien-filmreeks gebaseerd. Beide teams spelen zeer anders, waarbij de mariniers meestal een missie moeten voltooien en goed moeten samenwerken en elkaar moeten dekken, terwijl de Genenjatters moeten proberen de mariniers in te sluiten en te doden. Ik vind het simpelweg veel leuker om als team te werken dan alleen als monsters te jagen op de andere speler. Het was zoveel leuker geweest als je met vier spelers had kunnen spelen, net zoals vroeger in Star Quest. Samen werken met verraad op de loer, terwijl de monsters loeren op hun kans.

De twee campagnes bestaan uit een van beide zijden. De campagne van de Genenjatters is vrij kort, makkelijk en oppervlakkig. Het verhaal speelt zich af op een enorme Space Hulk, een samengeklonterd ruimtewrak dat bestaat uit resten van ruimteschepen. Aan boord van dit schip bevindt zich de angstaanjagende Genenjatterplaag en een bijzonder relikwie. Tijdens deze campagne zie je situaties uit het verre verleden. Drie verschillende ordes van mariniers hebben getracht de Space Hulk te betreden, maar hebben allen gefaald. Je moet deze mislukte operaties naspelen. Geinig als extra campagne, maar niet meer dan een bijgerecht voor de campagne van de Blood Angels (Bloedproevers).

De campagne van de Bloedproevers is een stuk langer en wat uitgebreider. Je speelt een team dat aan boord gaat van de Space Hulk om deze op te blazen. Het enorme wrak koerst namelijk af of een ruimtekolonie en dreigt deze te vernietigen. Tijdens deze overkoepelende missie ontdek je ook nog resten van de oude, gefaalde expedities en raak je geïntrigeerd door de relikwie en krijg je opdrachten van een zogenaamde Inquisitor, die wil dat je samples terugbrengt van speciale gemuteerde Genenjatters. Het verhaal is oké, maar weinig ambitieus. Het grootste gedeelte wordt uit de doeken gedaan in statische conversaties. Tussenfilmpjes dienen doorgaans alleen als sfeerimpressie.

Tussen de missies door bevind je jezelf op een soort eenvoudig weergegeven spelbord. Er zijn vakjes, die met elkaar verbonden zijn met lijnen. Je kunt hierbij routes uitstippelen. Ga je meteen voor de volgende missie, of verzamel je spulletjes om jouw team mee op te waarderen? Als je te lang rond blijft lopen, loop je het risico dat je aangevallen wordt door de tegenstanders. Je krijgt dan een korte missie voor je kiezen, waarin je meestal alleen een aantal beurten in leven moet blijven. Het is leuk dat er consequenties aan je keuzes zitten en je dus niet als een kip zonder kop kunt rondsnuffelen op de Space Hulk, maar de tussentijdse missies zijn vaak saai en makkelijk. Ze gebruiken ook veelal precies dezelfde borden en opzet. Daarbij is ook het campagnebord heel eenvoudig weergegeven, het is een gemiste kans dat de ontwikkelaar daar niet meer van gemaakt heeft. De gewone missies zijn gelukkig leuker en uitdagender, al wordt het op de reguliere moeilijkheidsgraad nooit echt lastig. Ik had het liever iets pittiger gezien. De eindbaas in de campagne van de Genenjatters maakte zichzelf zelfs van kant.

Toegankelijkheid boven complexiteit?

Space Hulk is zeer makkelijk te leren. Je hebt een aantal poppetjes op een bord staan die elk een aantal actiepunten hebben. Met elke actiepunt kun je bijvoorbeeld een stap voorwaarts doen, draaien, een deur openen, schieten of een gang in de gaten laten houden. Daarnaast heb je nog actiekaarten die je iets speciaals laten doen. Er zijn tevens verschillende soorten mariniers en Genenjatters, die elk iets andere sterke en zwakke punten hebben. Tussen missies door kun je met verdiende credits jouw team verder uitrusten en voorzien van betere vaardigheden en actiekaarten. Bij de Genenjatters speelt dit echter maar een zeer kleine rol.

Het bordspel is wat traag, maar dat vind ik niet bezwaarlijk. Waar ik mij wat meer aan stoorde, was dat de tactiek vaak op hetzelfde neer kwam. Het is heel belangrijk om elkaar goed te dekken en je beurt niet zomaar in een onbeschermde gang te laten eindigen. Je moet vaak de overwatch vaardigheid gebruiken, waarmee je alles recht voor je in de gaten kunt houden; wanneer de tegenstander dan in jouw gezichtsveld komt in zijn beurt, dan zal de marinier met overwatch automatisch schieten. Hierdoor kun je moeilijker verrast worden. Regelmatig ontstaan hier echter patstellingen door. Niemand durft meer een hoekje om te gaan, omdat alles in de gaten wordt gehouden. Dat maakt het spel soms niet erg spannend.

Het is fijn dat het spel makkelijk op de pakken is en in de basis leuk is om te spelen, maar ik verlangde na verloop van tijd naar meer variatie. Misschien hadden de borden interessanter moeten zijn of hadden er meer tactische opties in het spel moeten zitten? In elk geval was het leuk geweest als er meer verschillende tegenstanders zouden zijn geweest. Ik weet wel dat in het bordspel Space Hulk dat ook niet het geval is, maar in het bordspel Star Quest wel en dat maakte het veel leuker. Waarom kunnen er niet gewoon orks, kobolden en mechanische tegenstanders worden toegevoegd?

Simpel, maar doeltreffend

Audiovisueel is te zien dat Space Hulk: Tactics geen dure productie is. De flmpjes zijn wel aardig, maar betoveren zeker niet. Het campagnebord is zoals gezegd zeer eenvoudig en de missieborden zijn redelijk aantrekkelijk. De figuren zien er het beste uit, al ontbreekt het bijvoorbeeld aan een moderne fur shader. De Xbox One X wordt ondersteund, waardoor het spel in hoge resolutie kan worden weergegeven en zeer strak oogt. Alles sluit mooi in stijl aan bij de Warhammer-roots die het spel heeft.

De achtergrondmuziek is prettig en weinig opvallend, zoals bij een bordspel prettig is. Ook de stemacteurs doen een prima job. Geluidseffecten zijn herkenbaar en van voldoende kwaliteit. Voor een spel van veertig euro krijg je audiovisueel wat je zou verwachten.

Een geinige, maar weinig bruikbare touch is dat je naast in een isometrisch perspectief (met overzicht), ook kunt spelen met een eerstepersoonsperspectief. Dit doet mij erg denken aan het oorspronkelijke Space Hulk-computerspel uit 1993 voor onder andere deDOS, Amiga en 3DO. Het spel wordt in dit perspectief spectaculairder en spannender, maar het is bijna onmogelijk om het overzicht te bewaren.

Conclusie

Space Hulk: Tactics is aantrekkelijk en biedt voldoende spelplezier met twee campagnes, losse missies (al dan niet online) en de mogelijkheid om eigen borden te maken. Soms voelt het spel echt wat eendimensionaal en mist het wat complexiteit en variatie. Wat meer verschillende monstertypes had het spel nog een stuk leuker kunnen maken. Belangrijk is echter dat het uiteindelijk een leuke en toegankelijke board game in videogamevorm is.