Casper Egas | dinsdag 1 Dec 2015, 12:47

Rise of the Tomb Raider is voorlopig exclusief op de Xbox, maar is het spel ook een ware system seller?

Tomb Raider begon zo vooruitstrevend en spectaculair in 1996, toen het uitkwam op de Saturn, Playstation en even later op de PC. Groots, meeslepend, maar zeker ook frustrerend, en natuurlijk met Lara Croft, misschien wel het grootste vrouwelijke videogame icoon ter wereld. De Britse ontwikkelaar Core Design kon de serie echter niet succesvol houden en na het geflopte zesde deel, genaamd Angel of Darkness, besloot uitgever Eidos de serie te verhuizen naar een andere ontwikkelaar. Deze ontwikkelaar werd het Amerikaanse Crystal Dynamics, dat ooit sterk begon met onder andere Gex op de 3DO-spelcomputer. Dit bleek een meesterzet, omdat Tomb Raider de laatste jaren weer helemaal terug is, en sorry Core, beter dan ooit.

Rise of the Tomb Raider is een direct vervolg van de in 2013 verschenen Tomb Raider. Dit is aan alles duidelijk te merken, de spelopzet en stijl is grotendeels hetzelfde gebleven. Dit is echter geen enkel probleem, want de basis stond als een huis.

De slechtste archeologie ooit!

In Rise of the Tomb Raider probeert Lara in de voetsporen te treden van haar vader, die zichzelf van kant heeft gemaakt in haar kinderjaren, toen hij in de pers belachelijk werd gemaakt vanwege zijn geloof in bovennatuurlijke artefacten. Zelfs Lara geloofde hem nooit en vond het vreselijk dat hij nooit tijd voor haar had. Nu jaren later, zit Lara aan de grond en ziet ze nog maar één doel in het leven: de waarheid achterhalen die haar vader nooit boven tafel kreeg.

Haar zoektocht begint in het door oorlog verscheurde Syrië, maar verplaatst zich al snel naar Siberië. Tussen oude resten van de Sovjet-Unie zouden archeologische resten te vinden zijn van het Byzantijnse rijk en als haar vader gelijk had, ook het geheim van de onsterfelijkheid verborgen liggen. Ze is helaas niet de enige die op zoek is naar dit fel begeerde geheim. Trinity, een geheime en eeuwenoude organisatie, is op zoek naar deze schat. Dit doet ze echter niet met beproefde archeologische methodiek, maar met explosieven. Ook Lara is hier niet vies van en vernietigt de meeste historische artefacten in plaats van ze te bewaren voor het nageslacht.

Ik krijg het er koud van!

Rise of the Tomb Raider is een prachtig spel. De personages zien er zeer gedetailleerd uit, met geloofwaardige gezichtsuitdrukkingen, mooi haar en gevarieerde outfits. Als ik deze vergelijk met het onlangs verscheven Assassin’s Creed: Syndicate, dan is Tomb Raider jaren vooruit. De personages zijn niet alleen mooi, maar worden ook goed gespeeld, al haalt het spel het nog net niet bij de supergoed geacteerde Uncharted-reeks.

De omgevingen doen allerminst onder voor de personages. Lara moet zich een weg banen door diepe sneeuw, over hoge bergen, door volgelopen grotten en stoffige tombes. De vergezichten zijn fantastisch en ademen precies de juiste sfeer. Mede door de reacties van Lara op de kou en de mooie grafische pracht kreeg ik het er zelf soms koud van! Lara bibbert en zoekt beschutting, maar springt als het moet zonder aarzeling in ijswater. Helaas heeft ze nog niet geleerd dat je daarna beter, natte, ijskoude kleding kunt uittrekken, in plaats van aanhouden.

De sfeer wordt versterkt door goede geluidseffecten en filmische achtergrondmuziek. Het verhaal van het spel is niet episch te noemen, maar staat een geweldig avontuur niet in de weg.

Klauteren en knallen

Ik koos als ervaren rot voor de wat hogere moeilijkheidsgraad en zette alle kunstmatige hulp, zoals pijltjes die de weg moeten wijzen uit. Dit bleek een gouden greep, omdat het spel voor mij nu precies uitdagend genoeg was. Het spel was nooit zo makkelijk dat het saai werd, maar was ook niet zo moeilijk dat het ging frustreren.

Het spel kent een mix tussen schatten zoeken, woeste gebieden verkennen en vechten. Het aandeel dat bestaat uit vechten is vergeleken met het vorige deel gelukkig ietwat teruggeschroefd, waardoor de hoofdmoot van het spel bestaat uit klimmen, zwemmen en overleven.

Ik ging al snel helemaal op in het verzamelen van materialen voor upgrades en knutselde met gevonden voorwerpen een heleboel wapens in elkaar. Tomb Raider is echt heel verslavend en voordat ik het wist had ik 25 uur op de teller, toen ik naar de stijlvolle aftiteling zat te staren. Ik had me geen moment verveeld. Op elk spel is echter wel wat af te dingen.

Conclusie

Heb je ook maar een beetje interesse voor de serie, dan is The Rise of the Tomb Raider bijna een verplichte koop. Naast Naughty Dog (The Last of Us / Uncharted) staat Crystal Dynamics aan de top van de video game ontwikkelaars van deze tijd. Dit is een fantastisch avontuur, waar je makkelijk vele uren zoet mee kunt zijn. Het spel is technisch hoogstaand, maar de speelbaarheid is minstens net zo goed. Het mooie is, heb je (nog) geen Xbox One, dan is de in Nederland ontwikkelde Xbox 360-versie een prachtig alternatief.