Leoni Santbergen | maandag 25 Aug 2014, 14:40

In 2005 werd de console game industrie overrompeld door een nieuw genre: muziekritme. De release van Guitar Hero toentertijd was hier de aanstichter van. Hoewel het eerste spel in de serie enkel voor de PlayStation 2 beschikbaar was, werden de daaropvolgende delen ook op de Xbox 360 en Wii uitgebracht

Iedere gamer met een beetje gevoel voor muziek zal op een bepaald moment wel een Guitar Hero controller om de nek hebben gehad, zelf gekocht of bij vrienden. Mocht gitaarmuziek niet echt jouw ding zijn geweest, dan was er altijd nog DJ Hero voor de party animals of Band Hero voor de popmuziekliefhebbers.

Rood rood geel rood blauw groen rood

Het idee van het spel was als volgt: je kocht het samen met een controller in de vorm van een gitaar met vijf gekleurde knoppen op het fretboard en een langvormige hendel in het midden. Het spel kreeg je een rij met kleuren die je moest volgen met de gekleurde knoppen, terwijl je op het juiste moment de hendel (als snaar) aansloeg. Meerdere correcte aanslagen achter elkaar gaven je ‘Star Power’, wat je activeerde door de hals van de gitaar omhoog te gooien. Je ontving dan extra punten voor alle correcte aanslagen binnen een korte tijd.

Dit was de core gameplay van het spel en ook echt de enige gameplay. De variatie zat in de muziek die je speelde. Ieder Guitar Hero spel bevatte een derde bekende klassiekers, een derde populaire moderne nummers en een derde vrij onbekende muziek. Guitar Hero: World Tour nam deze laatste categorie iets te nauw met een handjevol nummers in het Spaans en Italiaans, wat het een ramp maakte voor degene die op dat moment de microfoon moest vasthouden.

Wie gaat er zingen?

Guitar Hero 1 en 2 draaiden volledig om de gitaar. Deel twee had een co-op mogelijkheid waarin een tweede speler de ritmegitaar mocht bedienen. Guitar Hero III: Legends of Rock was het eerste spel in de serie dat de weg in sloeg waar de serie uiteindelijk op verdwaald is nadat Harmonix de franchise had verlaten. Je kon bij ieder nummer kiezen of je de gitaar of basgitaar wilde spelen en er werden voor het eerst bekende muzikanten het spel in gebracht. Slash en Tom Morello waren de sterren van het spel. Vrij kort hierna werd de eerste Guitar Hero uitgebracht die geheel draaide om één band: Aerosmith. Later kreeg ook Metallica deze eer.

Guitar Hero: World Tour was het eerste spel dat gebruik maakte van een hele band: met twee gitaren, een drumstel en een microfoon was je met vier man tegelijk bezig een liedje goed uit te spelen. Dit resulteerde direct in een probleem: de microfoon was niet bepaald populair onder de spelers. Blijkbaar had Activision niet ingecalculeerd dat mensen zich niet graag met vals zingen voor joker willen zetten bij hun vrienden.

Na World Tour was het hek van de dam: Activision had het goud gevonden dat in dit genre zat. Met de release van DJ Hero mochten dance-liefhebbers vrijwillig RSI oplopen door het krampachtig draaien aan een plastic draaischijf. Hele families konden zich avonden bezighouden met Band Hero waar je enkel vrolijke popmuziek kon spelen. Iedere cent die er verdiend kon worden aan muziekliefhebbers probeerde Activision er uit te persen met aanvullende liedjes die je los kon kopen.

De val van de gitaarheld

Het leek er op dat de gierigheid die de spellen uitstraalde op een bepaald punt ook het einde van de franchise heeft betekend. Guitar Hero 5 was het eerste spel in de serie dat minder goed verkocht dan zijn voorgangers. Inmiddels had Harmonix, de studio die de eerste twee spellen in de serie verzorgd heeft, hun eigen franchise opgezet: Rock Band. Hoewel deze spellen in Europa nooit echt hebben aangeslagen, was Rock Band in de VS als snel populairder dan de versie van Activision. Dit had voornamelijk te maken met de hardware, aangezien de controllers van Rock Band vele malen steviger waren dan die van Guitar Hero.

De laatste adem van Guitar Hero werd uitgeblazen met Warriors of Rock, een poging om terug te gaan naar de kern van het spel: stevige rockmuziek. Helaas mocht dit niet meer baten en besloot Activision in 2011 de stekker er uit te trekken

 

Conclusie

Vijf jaar en in totaal 17 muziekspellen heeft het gekost om de markt te verzadigen van dit genre. Rock Band is momenteel nog wel ondersteund met downloadable content, maar de gloriedagen van de ritmische muziekspellen zijn inmiddels al lang voorbij..